1. Οι Ιφιγένειες επιβιώνουν στο τέλος
Ο μύθος της Ιφιγένειας σχετίζεται με την επώδυνη αλλά αναγκαία θυσία εμπρός στην πρόκληση του καινούριου. Είτε πρόκειται για άνθρωπο αγαπημένο είτε για ταξίδι ανατροπής είτε απλώς για την διεκδίκηση της περιπέτειας που άλλοι την λένε και επανάσταση. Δηλαδή για πράγματα που δυναμιτίζουν την ληθαργική καθημερινότητα. Δεν μιλάμε εδώ για το κόστος της ευτυχίας αλλά για τα αναπόφευκτα λύτρα της. Κάθε νέα εμπειρία, σχέση κλπ. στηρίζεται στην θυσία μιας παλιάς αγάπης. Το γεγονός ότι την θυσιάζεις, δεν σημαίνει ότι την αγαπάς λιγότερο ή ότι το αναμενόμενο, από την απόλαυση της,"κέρδος" θα είναι μεγαλύτερο. Απεναντίας.
Απλώς δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς αφού αυτός είναι ο μηχανισμός της ψυχής που τον λέμε διαρκές ανικανοποίητο. Έτσι πρέπει να γίνει!Ούτως ή άλλως το πένθος παραμονεύει ως διαρκής ανθρώπινη συνθήκη. Κάθε εραστής κρατάει και ένα μαχαίρι. Αν δεν σκοτώσει ό τι αγαπάει, δεν θα συνειδητοποιήσει ποτέ το μέγεθος της αγάπης του.
Και τί τον περιμένει εξ άπαντος;
Μα τι άλλο παρά η μοίρα του Αγαμέμνονα:
Μία μοιχαλίδα στο κρεβάτι του, η προδοσία στο ίδιο του το σπίτι κι ένα μαχαίρι να στριφογυρίζει βαθιά βαθιά στα σπλάχνα του.
2. Επανάσταση και εξουσία
Τους βλέπω νέους και ωραίους στην φωτογραφία και είναι σαν να βρίσκομαι και εγώ σε μιαν άκρη. Είναι τέτοια η δύναμη και η υποβολή της εικόνας που η μυθοπλασία καταπίνει την ιστορία και η γοητεία του μύθου την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο ένας πέθανε εγκαίρως, ενώ ο άλλος όχι.
Ο ένας εκτελέστηκε σαν μάρτυρας τον Οκτώβριο του 1967 στα 39 του χρόνια ενώ ο άλλος έσβησε μες τις παντούφλες του σε βαθιά γεράματα γατζωμένος οικογενειακώς στην εξουσία. Τον έναν τον βασάνισε έως θανάτου η CIA, ενώ τον άλλον τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία ο Αμερικανός αντιπρόεδρος.
Και οι δύο πάντως υπήρξαν ευνοούμενοι της Ιστορίας, άξιοι της εποχής και της μεγάλης πατρίδας τους, της λατινικής Αμερικής. Και σαν τέτοιοι συνόδευσαν την εφηβεία μας και τα όνειρα για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.
Τι πετύχαμε, και αυτοί και εμείς, θα το κρίνουν οι νεότερες γενιές. Ένα όμως είναι βέβαιο:
Δεν παραδίδουμε έναν ευτυχέστερο κόσμο.
Όσο για την επανάσταση, αυτή παραμένει ακόμη Ουτοπία για τους ρομαντικούς και επικερδής επιχείρηση για τους πραγματιστές. Όταν δε γίνει η επανάσταση εξουσία, δεν αποστρέφεται τη βία, το αίμα, τα δάκρυα. Απεναντίας.
Όσο για τον Φιντέλ (1926 - 2016), τον τιμάμε ως επαναστάτη, δεν λησμονούμε όμως τη βία που χρησιμοποίησε και τα δάκρυα που προκάλεσε ασκώντας απόλυτη εξουσία για μισόν αιώνα! Τις εκατόμβες των δικών του πνιγμένων στην Καραϊβική. Των αντιφρονούντων που σάπισαν στις φυλακές ή των ομοφυλοφίλων που εξοντώθηκαν μαζικά και συστηματικά.
Ανάμεσα λοιπόν στην κάθε δικτατορία, κόκκινη ή μαύρη, και την δημοκρατία, ατελή έστω και συχνά αδύναμη, προτιμάμε εκ πείρας την δεύτερη. Επειδή δεν είμαστε πια είκοσι χρονών και επειδή η Ιστορία, καθώς ενηλικιωνόμαστε όταν δεν μας τιμωρεί, οφείλει τουλάχιστον να μας διδάσκει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου