Περί ανισοτήτων στον έρωτα και περί ηλικιών ο λόγος (ηδονή χωρίς οδύνη είναι αργομισθία):
Κατ' αρχάς στον έρωτα απαγορεύεται το απαγορεύεται. Στον έρωτα τα αντίθετα έλκονται μαγικά. Όπως εξάλλου και τα όμοια, τα ομώνυμα. Μαζί με τα ετερώνυμα. Ας είναι λοιπόν ο έρωτας η σταθερά τελευταία μας ευκαιρία για ελευθερία και ανατροπή εκείνης της καθημερινότητας που πνίγει μέσα στην ομοιομορφία της.
Ας βρουν όσα σώματα μπορούν και αντέχουν εκείνο τον δρόμο που, ακυρώνοντας κοινωνικά στερεότυπα και απαγορεύσεις, θα σώσει ταυτόχρονα και την ψυχή τους. Αφού οι ανδρείοι της ηδονής έχουν φιαχτεί από το ατσάλι που λέγεται τρυφερότητα. Όσο για το κόστος... Ευπρόσδεκτο. Εξάλλου από μικροί συνηθίσαμε να εξαγοράζουμε την αιωνιότητα με στιγμές. Ενσυνειδήτως. Τα λύτρα της ηδονής, έλυτρα* της οδύνης.
ΥΓ. Αναζητώ συνέχεια το πρόσωπο της. Το είδα κάποτε στο τζάμι ενός τραίνου που ανέπτυσσε ταχύτητα. Έκτοτε το ψάχνω παντού. Είναι κοριτσίστικο στο μέτρο που όλες οι δυνατότητες του παραμένουν ανοιχτές και ώριμο ώστε να υποφέρει την ελαφρότητα μου. Κι αν δεν το βρω, επειδή ενδεχομένως δεν μου αξίζει, τουλάχιστον θα το 'χω ψάξει χωρίς ποτέ να το διαγράψω από το μυαλό μου. Εξαγοράζοντας τη στιγμή με αιωνιότητες. Ο έρωτας ήταν πάντα μια σπουδή στον χρόνο. Όπως κι η τέχνη εξάλλου. Την οποία λαμπρύνει η λύπη ενώ η χαρά την καθιστά κίβδηλη. Ηδονή χωρίς οδύνη είναι αργομισθία.
* Έλυτρον, σκληρό περίβλημα, κάλυμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου