Μεθεόρτια - Σημαιοφόροι

Στην ανωτέρω εικόνα σ' ένα δυστοπικό

 περιβάλλον ένα παιδί κρατάει την ελληνική σημαία. Σαν λάφυρο, σαν όπλο ή σαν καταφυγή; Αναφέρεται σε νίκη ή σε ήττα; Το λιτό σκηνικό και η όλη εικόνα γεννούν αντιφατικά συναισθήματα. Τί άλλο άραγε μας επιφυλάσσει το μέλλον; Μπορεί αυτό το νέο πλάσμα να ελπίζει σε κάτι; Σε ποιόν ανήκει αυτή η πατρίδα; Στους λίγους ή τους πολλούς; Ό τι διαθέτουμε, είναι τελικά τα ερείπια ενός κοινού στην φρίκη του, μέλλοντος;

Τα έργα που παρουσιάζει στο μουσείο Βορρέ ο Χρήστος Αντωναρόπουλος τον Φεβρουάριο του 2023 είναι συμβολικά 23. Κι αυτό γιατί ενώ αρχικά είχαν ως θέμα - ή ως μάλλον κριτικό σχολιασμό - τους εορτασμούς των διακοσίων χρόνων από την Παλιγγενεσία του 1821, συνέχισαν αυξανόμενα και την επόμενη χρονιά αναφερόμενα στην μαύρη επετείο του 1922, με τη δημιουργία τους να ολοκληρώνεται μέσα στο 2023 εν είδει μεθεόρτιου συμπεράσματος.  Σαν έναν εικαστικό απολογισμό των ετών που πέρασαν κι έναν αναστοχασμό ως προς την ιστορία και τα υποκείμενα της, ως προς τον ελληνισμό και την (επαναλαμβανόμενη;) μοίρα του.

 Θα μπορούσα να υποτιτλίσω την συγκεκριμένη ενότητα " Μεθεόρτια -  Σημαιοφόροι"  ως "Πρόσωπα που κοιτούν την ιστορία τους". Πρόσωπα δηλαδή κι όχι προσωπικά που διαθέτουν συνείδηση ιστορίας και δεν επιβιώνουν απλώς στον συγκεκριμένο χωροχρόνο "τυχαίοι", "αθώοι" και "ανεύθυνοι". Και μάλιστα όταν αναφέρομαι σε συνείδηση της ιστορίας, δεν εννοώ κάποια μεταφυσική, εγελιανή έννοια αλλά ως εκείνη την πολυδιάστατη καθημερινότητα που όμως την ζούμε όχι ευκαιριακά  αλλά ουσιαστικά. 

Επειδή έχω την αίσθηση ότι συχνά Πολιτεία και πολίτες, παρασυρμένοι από την τύρβη της διεκπεραίωσης, λησμονούν το ιστορικό τους χρέος, ξεχνούν την ιστορία της συγκεκριμένης, πολυαίματης και πολυσήμαντης ιστορίας τους.

 Τί, όμως, αποκαλώ "ιστορία" κατά βάθος; Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ: Ιστορία είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς παίρνουμε το ασανσέρ για να ανέβουμε από το ισόγειο στον 4ο όροφο και να δώσουμε τα κοινόχρηστα. Ισχυρίζομαι με άλλα λόγια ότι η ιστορία δρα, βρίσκεται διαρκώς παρούσα στο "εδώ και τώρα", αμείλικτη μάς κοιτάζει στα μάτια, έστω κι αν εμείς, εκόντες ή άκοντες, συλλαμβανόμαστε απόντες. 

Με τα έργα αυτά ο Χρήστος Αντωναρόπουλος δείχνει πως και ιστορική συνείδηση διαθέτει αλλά και πρωτογενή, καλλιτεχνική πρόταση μπορεί να κομίσει. Επιπλέον, χαίρομαι ιδιαίτερα που η έκθεση πραγματοποιείται σε μια προεκλογική περίοδο γιατί είναι σαν να δηλώνει - σαν να σηκώνουμε - πως η ουσιαστική δημιουργία παραμένει πάντα πολιτική πράξη. Κι ελπίζω ως τέτοια, αισθητικά και στοχαστικά να την εισπράξουν όλοι οι επισκέπτες μας.

ΥΓ.  Τα έργα που ήταν αρχικά 16, τα πρωτοπαρουσιάσαμε στα πρώην δικαστήρια της οδού Σανταρόζα το καλοκαίρι του 2021, υπό την αιγίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης. Στη συνέχεια στη Χίο και την έδρα της Περιφερειακής Διοίκησης Βορείου Αιγαίου, από τον Ιούλιο ως τον Οκτώβριο του 2022. Με την έκθεση στο μουσείο Βορρέ ολοκληρώνεται και η ενότητα αλλά και η συγκεκριμένη προβληματική. Ευχαριστούμε από καρδιάς τους υπευθύνους του ιστορικού αυτού χώρου γιατί την τόσο γενναιόδωρη φιλοξενία. Εγκαίνια, αύριο Σάββατο 4/2 στις 12 το μεσημέρι.

Μ.Σ