Τα σουβλάκια του Φειδία (Άρθρο μου στα σημερινά Νέα)

(Ο πολιτισμός στην εποχή των μανατζαραίων) 

Όχι, ειλικρινά δεν με ενοχλεί ένα "θυέστιο" δείπνο κάτω από τα αετώματα του Παρθενώνα, αν είναι για το καλό του Μουσείου. Ένα μουσείο πάντως που έχει συγκλονιστικά έσοδα από τα εκατομμύρια των εισιτηρίων κάθε χρόνο. Εξάλλου γίνεται σε όλες τις μεγάλες πινακοθήκες του κόσμου, αρχής γενομένης από το Λούβρο ή το metropolitan museum της Νέας Υόρκης. Εκεί όπου οι δισεκατομμυριούχοι φιλότεχνοι διαγκωνίζονται για μίαν ανάλογη πρόσκληση, πρόσκληση βέβαια που τιμάται μερικές χιλιάδες ευρώ ή δολαρίων. Ούτε με ενοχλεί αυτή η λογική του μάνατζερ η οποία, από τις μεγάλες τράπεζες και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις - αλλά και τα τεράστια διεθνή κραχ που προκάλεσαν τα golden boys, να μην το ξεχνάμε - έχει εισχωρήσει πλέον θριαμβεύτρια και στο χώρο του πολιτισμού. Αυτό που με ενοχλεί, ή μάλλον που με θλίβει βαθύτατα, είναι πως αυτή ακριβώς λογική του CEO που φέρνει λεφτά, είναι η μόνη την οποία διαθέτει και η νυν κυβέρνηση ως βασική πολιτική για τον πολιτισμό. Αντί, βέβαια, ενός συλλογικού οράματος που θα ενώνει και θα εμψυχώνει ένα μαραζωμένο τόπο. Επειδή τα φανς, οι χορηγίες, τα ιδρύματα που δραστηριοποιούνται στο χώρο της τέχνης, οι μεγαλόσχημοι δωρητές αποτελούν σχεδόν το αποκλειστικό όπλο δράσης και εξωστρέφειας του ΥΠΠΟΑ. Αφ' ής στιγμής το απαλλάσσουν από την οχληρή υποχρέωση να παραγάγει το ίδιο πολιτισμό ασκώντας τον θεσμικό του ρόλο και προάγοντας την τέχνη που δημιούργησε διαχρονικά αυτή εδώ η πατρίδα. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Τώρα αν για ένα βράδυ Τσικνοπέμπτης φάνε σουβλάκια οι επενδυτές των ουρανοξυστών στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, πλάι στα γλυπτά του Φειδία, λίγο με νοιάζει. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πολύ λίγο νοιάζει και τον Φειδία τον ίδιο. Επειδή τα μάτια του, όλες αυτές τις χιλιετίες, έχουνε δει πράγματα πολύ χειρότερα. Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει όλους είναι οι ιδέες τις οποίες πρέπει να υπερασπιστούμε αξιοποιώντας όλη αυτή την φιλόκαλλη προθυμία του ιδιωτικού κεφαλαίου και τον ζήλο των μεγαλόπνοων χορηγών. Έχοντας πάντα κατά νου πως η πολιτεία αποφασίζει και οι δωρητές υποστηρίζουν τις αποφάσεις της. Όχι το αντίθετο.

Προσωπικά φωνάζω από δεκαετίες πώς το σεμνό κτίσμα του παλαιού Μουσείου της Ακρόπολης στα σπλάχνα του ιερού βράχου οφείλει να αξιοποιηθεί ανάλογα. Αποτελώντας τεράστιο πολιτιστικό όπλο στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης. Όταν ακόμα η νυν υπουργός Πολιτισμού ήταν γενική γραμματέας, είχε αποφασίσει αυτός ο χώρος να λειτουργεί σαν αποθήκη. Χαίρομαι γιατί πρόσφατα το ΚΑΣ ψήφισε να αξιοποιηθεί μουσειολογικά. Επειδή στον χώρο αυτό θα μπορούσαν να παρουσιαστούν πολιτιστικά γεγονότα παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Αρκεί κάποιος θα μπορέσει να τα ονειρευτεί. Και δυστυχώς για τη χώρα οι ταγοί μας έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να ονειρεύονται...

ΥΓ. 1 Είναι, τέλος, απολύτως ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίον η πολιτεία αντέδρασε στον σύσσωμο ξεσηκωμό των καλλιτεχνών με αφορμή τα περίφημα διπλώματα υποκριτικής τέχνης και το κύρος των ανάλογων σχολών. Χωρίς να καταλάβει πως όλος αυτός ο ορυμαγδός γίνεται γιατί έχει τρωθεί η αξιοπρέπεια των δημιουργών κι όχι βέβαια για μίαν ακόμα θεσούλα στο δημόσιο. (Αν και δεν καταλαβαίνω...Όλο το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται ακριβώς επάνω σε αυτή τη συναλλαγή. Τώρα μας πήρε ο πόνος);
Αν η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο προκαλώντας αληθινή ασφυξία στα θεατρικά δρώμενα, ξεσηκώνοντας κυρίως τους νέους - τεράστιο, πολιτικό λάθος - αλλά και αγγίζοντας την κοινωνία ευρύτερα... Κι αν υποχρεώνεται να παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός κατευναστικά , αυτό οφείλεται κυρίως στους κακούς χειρισμούς ενός αλαζόνα υφυπουργού ο οποίος διαθέτει την ελάχιστη ενσυναίσθηση ως προς το τι είναι καλλιτέχνης, τι είναι τέχνη και ποιες είναι οι ευθύνες της πολιτείας σχετικά. Επιγραμματικά υποστηρίζω: Το κράτος οφείλει να αναβαθμίσει τις παρεχόμενες καλλιτεχνικές σπουδές και συγχρόνως να διασφαλίσει την ισχύ των πτυχίων τους.  Αξιολογώντας, ελέγχοντας, διασφαλίζοντας το μέλλον όσων προσέρχονται με ζήλο και εργατικότητα στην καλλιέργεια των τεχνών. Αξιοκρατία γαρ! 

ΥΓ. 2 Άνθρωποι που δεν αγαπούν τίποτε και δεν πιστεύουν πουθενά, είναι δυνατόν να αγαπήσουν και να πιστέψουν στην τέχνη και τους εργάτες της;