Αιφνιδίως, από ένα γεγονός που απέκτησε ασύμμετρη απήχηση στα διεθνή ΜΜΕ, βρέθηκε η πολιτιστική μας πραγματικότητα στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Η μεταφορά του αιώνα, το νέο Μουσείο και ο Ιερός Βράχος αποτέλεσαν ένα ισχυρότατο κοκτέιλ για εκατοντάδες (!) έντυπα, κανάλια, ραδιόφωνα και ρεπόρτερς. Τέτοια προβολή, από την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων. Και βέβαιως, ένα απροσδόκητα ισχυρό χαρτί στα χέρια τού νέου υπουργού Πολιτισμού. Ενα όπλο που μπορεί να προωθήσει συνολικά την πολιτιστική μας εικόνα σε όλα τα επίπεδα. Στο χέρι μας πλέον είναι, και στη στρατηγική βεβαίως που θ' ακολουθήσουμε, να επιβάλουμε στο νέο Μουσείο του Μπερνάρ Τσουμί ως μιντιακό must, ένα σημείο αναφοράς ανάλογο με το μουσείο λ.χ. Γκουγκενχάιμ του Μπιλμπάο. Ή, τη νέα πτέρυγα του Ι.Μ. Πέι στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον. Το σκέφτεστε; Ενα πρωτοποριακό κέλυφος, αιχμηρό και μαζί συγκρατημένο, που περιβάλλει ένα ασύγκριτο περιεχόμενο. Η χώρα μας διαθέτει πια το σπουδαιότερο μουσείο του κόσμου και ως σημαίνον και ως σημαινόμενο. Και ως τέτοιο οφείλει να το προπαγανδίζει urbi et orbi.
Το νέο Μουσείο θα καταστεί σύντομα σύμβολο της σύγχρονης Αθήνας, όπως ο Πύργος του Αϊφελ στο Παρίσι του 19ου αιώνα. Κι ας μυκτηρίζουν οι μίζεροι και όλοι όσοι στο μέτρο των ευθυνών τους, αρχιτέκτονες, πολιτικοί, ιδιοκτήτες, κρατικοί λειτουργοί, έφεραν την πρωτεύουσα σ' αυτή την κατάσταση. Τι υποκρισία, να σαρκάζουν όλοι αυτοί οι γραμματείς και οι φαρισαίοι τον Τσουμί και τις απόψεις του περί διαλόγου των δύο αρχιτεκτονικών σημείων! Πρόκειται, στ' αλήθεια, για έναν διάλογο που όμως ενέχει και την ένταση και την ήπια σύγκρουση. Οπως πρέπει να συμβαίνει σε κάθε αληθινό διάλογο. Θα μου πείτε βέβαια, πως εδώ είναι ο τόπος της διαρκούς συναίνεσης και του συμψηφισμού. Της σιωπής που συγκαλύπτει τις αντιθέσεις. Ετσι όμως δεν διεκδικούνται τα μέγιστα διακυβεύματα ούτε εξασφαλίζονται οι μεγάλες επιτυχίες.
Μου άρεσε, τέλος, η σεμνή εμφάνιση του κ. Λιάπη και οι απόψεις του περί επιστροφής των μαρμάρων. Νομίζω πως αν κινηθούμε μεθοδικά και με ήπια επιμονή θα δικαιωθούμε σε βάθος χρόνου. Εχουμε πια και νομικά, και ηθικά, και ιστορικά, και αισθητικά επιχειρήματα για να πούμε: Back!
Υ.Γ. Αλγεινή εντύπωση μου έκανε η διαμαρτυρία, αυτή την ιστορική στιγμή, ολίγων υπέρ των δύο προς κατεδάφιση κτιρίων. Το νέο Μουσείο είναι ένα εθνικό στοίχημα. Ολα τ' άλλα παρέλκουν. Οι διάσημοι ιδιοκτήτες της Διονυσίου Αρεοπαγίτου θα βρουν αλλού εξίσου πολυτελή στέγη. Και θ' αποζημιωθούν πλουσιοπάροχα. Ανέκαθεν, εξάλλου, η αρχιτεκτονική έφερε ταξικό πρόσημο. Οσο για τα δύο κτίρια, φοβάμαι πως έχουν υπερεκτιμηθεί είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα είτε από ασύγγνωστο συντηρητισμό. Και δεν ξεχνώ αυτό που έλεγε συχνά ο Γιάννης Τσαρούχης: «Στο μέλλον, εθνικός ευεργέτης θ' αποκαλείται όχι αυτός που χτίζει στην Αθήνα αλλά αυτός που γκρεμίζει».
Το νέο Μουσείο θα καταστεί σύντομα σύμβολο της σύγχρονης Αθήνας, όπως ο Πύργος του Αϊφελ στο Παρίσι του 19ου αιώνα. Κι ας μυκτηρίζουν οι μίζεροι και όλοι όσοι στο μέτρο των ευθυνών τους, αρχιτέκτονες, πολιτικοί, ιδιοκτήτες, κρατικοί λειτουργοί, έφεραν την πρωτεύουσα σ' αυτή την κατάσταση. Τι υποκρισία, να σαρκάζουν όλοι αυτοί οι γραμματείς και οι φαρισαίοι τον Τσουμί και τις απόψεις του περί διαλόγου των δύο αρχιτεκτονικών σημείων! Πρόκειται, στ' αλήθεια, για έναν διάλογο που όμως ενέχει και την ένταση και την ήπια σύγκρουση. Οπως πρέπει να συμβαίνει σε κάθε αληθινό διάλογο. Θα μου πείτε βέβαια, πως εδώ είναι ο τόπος της διαρκούς συναίνεσης και του συμψηφισμού. Της σιωπής που συγκαλύπτει τις αντιθέσεις. Ετσι όμως δεν διεκδικούνται τα μέγιστα διακυβεύματα ούτε εξασφαλίζονται οι μεγάλες επιτυχίες.
Μου άρεσε, τέλος, η σεμνή εμφάνιση του κ. Λιάπη και οι απόψεις του περί επιστροφής των μαρμάρων. Νομίζω πως αν κινηθούμε μεθοδικά και με ήπια επιμονή θα δικαιωθούμε σε βάθος χρόνου. Εχουμε πια και νομικά, και ηθικά, και ιστορικά, και αισθητικά επιχειρήματα για να πούμε: Back!
Υ.Γ. Αλγεινή εντύπωση μου έκανε η διαμαρτυρία, αυτή την ιστορική στιγμή, ολίγων υπέρ των δύο προς κατεδάφιση κτιρίων. Το νέο Μουσείο είναι ένα εθνικό στοίχημα. Ολα τ' άλλα παρέλκουν. Οι διάσημοι ιδιοκτήτες της Διονυσίου Αρεοπαγίτου θα βρουν αλλού εξίσου πολυτελή στέγη. Και θ' αποζημιωθούν πλουσιοπάροχα. Ανέκαθεν, εξάλλου, η αρχιτεκτονική έφερε ταξικό πρόσημο. Οσο για τα δύο κτίρια, φοβάμαι πως έχουν υπερεκτιμηθεί είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα είτε από ασύγγνωστο συντηρητισμό. Και δεν ξεχνώ αυτό που έλεγε συχνά ο Γιάννης Τσαρούχης: «Στο μέλλον, εθνικός ευεργέτης θ' αποκαλείται όχι αυτός που χτίζει στην Αθήνα αλλά αυτός που γκρεμίζει».
19/10/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου