Η τρικυμία του φραπέ

Πώς λέγεται αυτό που φοράει μαύρα, αφρίζει, είναι παχύ και... βιάζεται; Ζακυνθέλος

Διαβάζω έναν μήνα τώρα σε διαφημίσεις του μετρό: «Η μόδα εναντίον του καρκίνου του στήθους, που πλήττει γυναίκες ανεξαρτήτου (sic) ηλικίας». Παρά τις καλές προθέσεις τους, οι διοργανωτές δεν κατάφεραν να μην πληγεί, τουλάχιστον, η γλώσσα. Ηθελα να 'ξερα ο Βασίλειος τους γράφει τα κείμενα; Ή, μήπως, ο σκύλος του; Το χειρότερο βέβαια είναι πως αυτή η ασύντακτη ανορθογραφία δεν έχει ενοχλήσει κανέναν. Η γλώσσα μας δεν βρίσκει πια επαρκή υπεράσπιση, καθώς διαβάζουμε επιπόλαια και αντιδρούμε παθητικά στις αυξανόμενες προκλήσεις. Η παθογένεια του κακού ήρθε κι έδεσε με την οντολογία του άσχημου και τη στρατηγική του μη λόγου (εκεί δηλαδή που διαπρέπουν οι πολιτικοί). Με λέξεις θ' ασχολούμαστε τώρα; Τώρα ζούμε στην εποχή των (άλογων) εικόνων και των προγλωσσικών που τις υπηρετούν.

Σκέφτομαι πως μέσα από την σοβούσα κρίση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλου του πολιτικού μας συστήματος -ας μην κρυβόμαστε κι ας μην ξεχνάμε το 30% της πρόσφατης αποχής-, συμβολικά αναβιώνει η άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας. Ενα εκατομμύριο και βάλε ψηφοφόροι, ενώ, δυνητικά, ο κάθε οπαδός του κινήματος θα μπορούσε ν' αυτοπροταθεί σαν αρχηγός. Βλέποντας τις λοιπές υποψηφιότητες μπορεί ο καθένας να πει «Γιατί όχι κι εγώ;» Στην πράξη βέβαια αυτός που θα εδικαιούτο πέραν πάσης αμφιβολίας, όπως θα έλεγε και ο κόκκινος Πάνος, να καταστεί, τουλάχιστον, επίτιμος πρόεδρος του πολύπλαγκτου ΠΑΣΟΚ -πήγα να γράψω «του πολύπαθου πλαγκτού»- είναι ο κ. Ρέλος. Ο άνθρωπος που λειτούργησε σαν ψυχαναλυτής μιας ολόκληρης παράταξης κι έβαλε, έστω και άθελά του, σε κίνηση μυστικές διεργασίες και υπόγειες εξελίξεις. Φαντάζεστε, παρόντες και μέλλοντες -ταλαίπωρους- αρχηγούς να πρέπει ν' αντιμετωπίσουν κρίση μεγαλύτερη από την πασίγνωστη «τρικυμία του φραπέ»; Ούτε θέλω να το σκέφτομαι.

Προσωπικά, βέβαια, έχω υποστεί στο πετσί μου την «πληθωρικότητα» και τα δημοκρατικά ήθη του κ. Βενιζέλου όταν με κυνήγησε και ο ίδιος και οι υπάλληλοί του στην Εθνική Πινακοθήκη και το ΥΠ.ΠΟ. Στέλνοντάς με δύο φορές στο πειθαρχικό του υπουργείου και σε τακτική δικάσιμο, με μάρτυρα, μάλιστα, κατηγορίας την κ. Πλάκα. Γιατί, λέει, κατέγραψα σε ντοκιμαντέρ της κρατικής ΕΡΤ τη δήωση των μνημείων στη Β. Κύπρο. Και αναμείχθην, όντας δημόσιος υπάλληλος, στις διακρατικές υποθέσεις Ελλάδος-Τουρκίας (sic)! Την αθωότητά μου απέδειξαν πανηγυρικά τότε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, που έσπευσε να μου συμπαρασταθεί, και ο δικηγόρος μου Ναούμ Τζίφρας. (Δες το βιβλίο μου «Ο Πολιτισμός στην εποχή της Μελαγχολίας», εκδ. ΜΙΛΗΤΟΣ, 2004). Εδώ, πάντως, πληρώνονται όλα. Κι ας μην μας μπερδεύει με δηλώσεις περί ψυχής. Δεν τις πιστεύει ούτε κι ο Λάκης (που, όμως, παραμένει πάντα Μήτσος). Γι' αυτό και καλεί τη Μιμή στην εκπομπή του ως αξιόπιστο μάρτυρα για τα γεγονότα του '89. Βλέπετε, αν και νυν Alphaμίτης, πάντα θυμάται, κι αυτός, τη θητεία του στην αυλή της Εκάλης. Χειροκροτήστε τους!

Ανατριχιαστικό! Ομάδες ελληνοτραμπούκων χτυπάνε οργανωμένα πακιστανούς μετανάστες στη ζώνη του Λυκόφωτος, ανάμεσα στο κράτος δικαίου και τις παρυφές του Ρέντη. Δίπλα σε παραπήγματα και εγκαταλελειμμένα εργοστάσια. Σε αδιέξοδα στενά που οδηγούν κατευθείαν στην Κόλαση. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, η Ελλάδα διεκδικεί το πιο μεγάλο πολιτιστικό της διακύβευμα: το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ενα αιχμηρό, εμπνευσμένο κέλυφος, που περιέχει την υπεροχότερη ύλη που λάξευσε ποτέ άνθρωπος. Το δράμα της πέτρας που μεταμορφώθηκε σε ορατό κάλλος, σε απτή διάνοια, σ' ενέργεια που δεν εξαντλείται. Ως τώρα δεν έχω διαβάσει θετική, χωρίς επιφυλάξεις, κριτική για το κτίριο του Τσουμί. Το κτίριο που ανεδύθη από δύο διεθνείς διαγωνισμούς, που τοποθετήθηκε στη θέση την οποία επέλεξαν οι πιο προβεβλημένοι ειδικοί και το οποίο πρέπει να γίνει το ανάλογο Guggenheim του Bilbao, δηλαδή το πιο σπουδαίο μουσείο του κόσμου.

Ως τέτοιο οφείλουμε να το προπαγανδίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε σαν όχημα προβολής του σύγχρονου πολιτιστικού μας προσώπου παντού. Με εκδηλώσεις και εκθέσεις ανάλογες του κύρους του. Και με μια καινούρια σταυροφορία τώρα! Συντονισμένη από τις φωνές προσωπικοτήτων όπως η Ντε Ρομιγί -που μαζεύει χρήματα για την αναδάσωση της Ηλείας-, ο Λουκάς Σαμαράς, ο Γιάννης Κουνέλλης, ο σερ Κόλιν Ρένφριου, ο σερ Νέβιλ Μάρινερ, ο σερ Σάιμον Ρατλ, η Σιμόν Βέιλ κ.ά. Αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη.

ΥΓ.: Πώς να εξηγήσει κανείς την κτηνωδία εναντίον της «Κοιμωμένης»; Η έλλειψη παιδείας μεταμορφώνει, νομίζει, τον βάνδαλο σε «επαναστάτη». Δεν μπορεί πάντως να μη φταίει κανείς για όλα αυτά.

Ονούφριος Κληρίδης, ετών 17, φονευθείς υπό των Αγγλων την 21η Οκτωβρίου 1931. Νεκροταφείο Λευκωσίας (φωτ. Μ.Σ.). Ερχεται κι η σειρά του;

7 - 28/10/2007