Γράφω δυο μέρες πριν τις εκλογές. Οι φωτιές μόλις έσβησαν αλλά αυτό δεν εμποδίζει τα πλήθη να παραληρούν στις πλατείες ακούγοντας τους δυο μονομάχους που πλειοδοτούν. Βλέπετε, ακόμα και σε μιαν εθνική τραγωδία υπάρχουν περιθώρια κέρδους. Και ο μικροαστός πάντα θα δελεαστεί από τα επιχειρήματα του Άννα ή του Καΐφα –έστω και πυρπολημένου- ενώ θα νίβει τα χέρια του σαν Πιλάτος εμπρός στο κατάντημα του τόπου. Αυτός δεν φταίει ποτέ. Είναι μεσημέρι και αυτός επί ώρες πλένει με το λάστιχο ό, τι έχει πιο πολύτιμο διαθέτει: τι Ι.Χ. του. Το νερό που μας λείπει δραματικά, σπαταλιέται με ηλίθια αθωότητα ενώ θα μπορούσε να διαφυλαχτεί σε ντεπόζιτα, δεξαμενές, βαρέλια για την κακιά ώρα. Που θα μας επισκέπτεται πλέον όλο και συχνότερα. Όσο κι αν νανουρίζουν απ’ τα μπαλκόνια τον «λαό» τους οι αρχηγοί της συμφοράς, η συμφορά είναι πια κομμάτι της καθημερινότητας.

Διαβάζω στο Ελβετικό περιοδικό L’Hebdo δηλώσεις του Πέτρου Μάρκαρη: Η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ πια όπως ήταν πριν. Θυμάμαι το σχόλιο του Γιάννη Τσαρούχη: Η χειρότερη κατοχή που εγνώρισε η Ελλάς, είναι η κατοχή των Ελλήνων. Σωστό! Είμαστε ξένοι στην πατρίδα μας, την οποία ορίζουμε σαν έναν ασφυκτικό παράδεισο που μοιάζει με τριάρι στα προάστια. Δεν μας αφορά τίποτε, έξω από την πόρτα μας. Στους πιο τυχερούς αυτός ο ατομικός παράδεισος περιλαμβάνει και γκαράζ. Τότε η ευτυχία είναι πλήρης. Όταν δεν αφήνεις τη «μπέμπα» απροστάτευτη στο δρόμο. Τότε μπορείς να χαζεύεις τη συμφορά απ’ τη τηλεόραση σαν ένα θρίλερ που αναφέρεται σ’ άλλους. Ένα σκοτεινό υπερθέαμα που φτιάχτηκε για να κεντρίσει το θυμικό και να διασκεδάσει με την ανία σου.

Ανάλογες και οι πολιτικές σου επιλογές. Σφραγισμένες από την τηλεοπτική δικτατορία. Για σένα υπάρχει μόνο όποιος εμφανίζεται. Π.χ. ο κ. Λιάγκας. Αφού το γελοίο έχει διαγράφει από το λεξιλόγιο σου όπως επίσης το τραγικό από τη ζωή σου. Στους όρους της τηλεδημοκρατίας δραματικά μεγέθη δεν υφίστανται. Όλα συρρικνώνονται γλυκά ώστε να καταστούν απλή οπτική εμπειρία, ένα σοκ που ξεπερνιέται αναμένοντας το επόμενο. Ο δημοσιογράφος των 8 οφείλει κάθε μέρα να έχει στη πραμάτειά του τον τρόμο έτσι ώστε ο εθισμός να καθιστά τον τρόμο γελοιογραφία. Έπειτα η δουλειά των πολιτικών είναι πολύ εύκολη. Και η παρακμή όλο και βαθύτερη.