Σας φάνηκε. Οφθαλμαπάτη! Δεν συνέβησαν ποτέ πυρκαγιές, εμπρησμοί, θάνατοι. Γιατί αν συνέβησαν, δεν θα τους ξεχνούσαμε τόσο εύκολα. Ούτε θα ζητωκραυγάζαμε ευτυχισμένοι κάτω από τα μπαλκόνια των αρχηγών. Ούτε θα παραληρούσαμε στα επινίκια. Στον τόπο αυτό ανέκαθεν το πένθος, όπως και η χαρά, υπάκουαν σ’ ένα τυπικό, μιαν ιεροτελεστία. Και δεν μπερδεύονταν άτσαλα σαν μεταμοντέρνος χυλός αλλά συνυπήρχαν εκστατικά (χαρμολύπη). Άρα οι φωτιές του Αυγούστου ήταν τηλεοπτικό εύρημα και εικονική πραγματικότητα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Απ΄την άλλη, υπάρχουν τηλε-εικόνες που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Ας πούμε οι παλιές ελληνικές ταινίες. Σαράντα χρόνια μετά παραμένει αλησμόνητη λ.χ. η σκηνή του «Κατήφορου» με την Ζωίτσα Λάσκαρη να σπαρταρά πυρπολώντας την οθόνη στα μικροσκοπικά, μαύρα της εσώρουχα. Όπως δεν ξεχάσαμε επίσης τον τρόπο που η ίδια τραγουδούσε το «Crazy Girl» του Πλέσσα κι ας επρόκειτο για τη φωνή της ξαδέλφης της, Ζωή Κουρούκλη. Η κίνησή της στοίχειωνε τότε την εφηβική μοναξιά, την αδιέξοδη μας επιθυμία. Κι αν σας μπέρδεψε ο συνειρμός των φλογών του καλοκαιριού με το φλογερό κορίτσι του ’60, χρησιμοποιήθηκε απλώς για να τσεκάρει τη σχέση τηλεοπτικής πληροφορίας και μνήμης. Του ερεθίσματος και της αντίδρασης. Τι συγκρατούμε και τι απωθούμε. Και σε τελική ανάλυση τι είδους πολίτες είμαστε. Ή τι μας έκαναν. Εκτός κιαν έχει αλλάξει εντελώς ο ανθρωπότυπος από τότε έως σήμερα. Κι αν τα τηλεοπτικά ήθη έχουν προσβάλει σαν ιός όχι μόνο τις κοινωνικές συμπεριφορές αλλά κι αυτό το ίδιο το μεδούλι των θεσμών. Την ουσία της δημοκρατίας μας. Που θα πει, δεν μιμούμαστε μόνο τηλεοπτικά πρότυπα αλλά σκεφτόμαστε, ψηφίζουμε τηλεοπτικά και, εντέλει, ζούμε τηλεοπτικά. Έχοντας προκρίνει την εικονική πραγματικότητα αντί της αληθινής ζωής. Θέλετε αποδείξεις; Συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλη κλπ όχι με βάση τις ιδέες, τις πολιτικές επιλογές ή το δημόσιο έργο τους αλλά μάλλον χάρη στην τηλεοπτική τους εικόνα. Όχι όπως είναι αλλά όπως (μας) φαίνονται. Αλλιώς δεν εξηγείται το τι ψηφίζουμε. Παρένθεση: Σας παρακαλώ κ. Λάσκαρη, στο κοινό μας παρελθόν και στις αναμνήσεις που μας συνδέουν, ΜΗΝ βγαίνετε σ’ εκλογικές περιόδους στο γυαλί και ΜΗΝ μετέχετε σε πάνελ αβαντάροντας κομματικούς σας φίλους. Τους κάνετε κακό γιατί θυμώνετε όλους εμάς που δεν (σας) ξεχνάμε. ΜΗΝ μαγαρίζετε τέλος τη φωνή σας με κομματικές σάχλες. Εσείς είστε η Ζωή Λάσκαρη! Κι όχι η Μάρα Ζαχαρέα.