Η, κυρίαρχη, δημοσιογραφία λειτουργεί συμπληρωματικά ως προς την κεντρική εξουσία, εκλαϊκεύοντας ή ενισχύοντας τα «ζωτικά ψεύδη» της.
Ανθρωποι πιο τρυφεροί με τα Ι.Χ. τους παρά με τους συνανθρώπους τους. Ανθρωποι που δεν χαμογελούν, που κοιτάνε επιθετικά τον διπλανό τους, που είναι σταθερά αγενείς ως άμυνα(;). Που βρίζουν δημόσια· άντρες, γυναίκες. Που δεν χαιρετούν όταν μπαίνουν σ' έναν χώρο. Που δεν λένε «ευχαριστώ», «παρακαλώ», «με συγχωρείτε». Που δεν ανέχονται, κυριολεκτικά, άλλον πλάι τους. Συχνά ούτε και τον εαυτό τους τον ίδιο. Μονήρεις ονειρεύονται, στήνουν ατομικούς παραδείσους, αγνοώντας πως έφτιαξαν έτσι ατομικές βόμβες της πιο εγωπαθούς δυστυχίας. Ερωτευμένοι μόνο με τον εαυτό τους.
Ο συντηρητισμός και η φοβικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας ξεχειλίζουν αριστερά και δεξιά. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέρχεται στον διάλογο για το Ασφαλιστικό; Γιατί δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να τον κατηγορήσει για αδιαλλαξία; Γιατί απειλεί μ' επαναστατική γυμναστική σ' ένα θέμα κυριολεκτικά λαιμητόμο κεκτημένων και ωρολογιακή βόμβα του μέλλοντος, το οποίο, κατ' εξοχήν, απαιτεί ρεαλισμό και συναίνεση; Γιατί δεν καταθέτει τις αντιπροτάσεις του και αν αυτές δεν γίνουν αποδεκτές, να καταφύγει, δικαίως, στον πόλεμο; Γιατί, τέλος, δεν ζητεί εντός του διαλόγου να ανοίξει ο φάκελος των ομολόγων και να χυθεί άπλετο φως στην καταλήστευση των ταμείων;
Φοβάμαι όμως ότι φοβούνται τη μομφή του ΚΚΕ ότι, τάχα, μετέχουν σε στημένα παιχνίδια. Κι επιλέγουν το «αγωνιστικό» περιθώριο αντί της πολιτικής δράσης. Στα μυαλά του ΣΥΡΙΖΑ έχει στοιχειώσει η εικόνα ενός θρασύ εγκάθετου που κράδαινε σε πάνελ του Alpha «προδοτική» φωτογραφία εικονίζουσα εκπροσώπους του ΣΥΝ να προσέρχονται σε διάλογο με την κυβέρνηση. Το ότι απεχώρησαν μετά δεν είχε καμία σημασία για τον εξημμένο προβοκάτορα που έδινε το δικό του λαϊκίστικο σόου εμπρός στον εμβρόντητο νεολαίο της «αντίπαλης» αριστεράς. Αηδία...
Με τέτοιους φόβους όμως δεν πάμε μπροστά, σύντροφοι. Επειδή δεν θα είμαστε παρόντες σε κρίσιμες αποφάσεις και δεν θα παρεμβαίνουμε συνθετικά και κατά τη δύναμή μας. Γνωρίζοντας ότι η Ν.Δ. πήρε 42% και εμείς 5,5%. Γιατί δεν διεκδικούμε το δικαίωμά μας να διαμαρτυρηθούμε πειστικά, πείθοντας την κοινωνία ότι αγωνιζόμαστε γι' αυτή και ότι δεν υπακούουμε απλώς σ' ένα αντιδεξιό πείσμα ή ένα δογματικό ιδεολόγημα;
Οι άλλοι ας παραμένουν στη σταθερά ρυθμιζόμενη θερμοκρασία του Μαυσωλείου του Λένιν, προσομοιώνοντας την με την πραγματικότητα και εκλαμβάνοντας τη μούμια σαν ζωή. Εμείς δεν ζητάω να συμβιβαστούμε αλλά να μην στρουθοκαμηλίζουμε.
Μην ξεχνάτε επίσης, μαζί μ' όλα τ' άλλα επιτεύγματα του υπερεκτιμημένου, και τον περίφημο «πολιτισμό των πολιτισμών»! Απ' την άλλη, η μυθική Ζακλίν ντε Ρομιγί στα 92 της χρόνια μαζεύει λεφτά στη Γαλλία για την αναδάσωση της Ηλείας (sic)! Σιγά μη μετέδιδε αυτή την είδηση ο Νίκος Ανοχής και οι άλλοι σταρ των 8. Ή το ότι ο Χάρης Βρόντος θα εκδοθεί με 6 έργα από τη διεθνή δισκογραφική εταιρεία NAXOS. Και πως αφιέρωσε την πολύπαθη όπερά του «Αλκιβιάδης» στη προειρημένη ντε Ρομιγί. Επειδή το σχετικό βιβλίο της και τον ενέπνευσε, και τον καθοδήγησε.
Καταπληκτικό το πρόσφατο μελέ του Ηρωδείου: Και Σκαλκώτας (ολίγος), και Καλομοίρης (το φινάλε της «Λεβεντιάς»), και βυζαντινοί ύμνοι (επειδή οι θρησκευόμενοι βγάζουν κυβέρνηση), και Φραγκούλης (επειδή και το lifestyle, εκτός του Ευάγγελου, έχει ψυχή), και Μπάσης (για να γουστάρουμε), και μικρόφωνα (επειδή οι φωνές είναι μικρές), και, πάνω απ' όλα, Μίκης (ελπίζουμε χωρίς τον Λάκη αυτή τη φορά).
Κύριε Παπαδημητρίου, γιατί και ο, ροκ, Γ. Πετρίδης στο Τρίτο; Αν όμως πρέπει να ενημερωθούν καλά και σώνει οι ακροατές του ως προς τα «Χ.Τ.» της «ποπ», τουλάχιστον ας μην αποκαλούνται «κομμάτια» οι άριες του Μότσαρτ. Εχουν άλλο όνομα.
Κοιτάζω το ξανθό κατσαριδάκι στο πλακάκι της βεράντας. Τρέχει προσεκτικά πλην υπερήφανα. Προφανώς ξέρει πως θα επιζήσει αυτό μόνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Κι ότι στις πλάτες του εναπόκειται η συνέχεια της ζωής. Ο θρίαμβος των κολεόπτερων!
ΥΓ1. Διαβάστε την κριτική του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου στη «Βιβλιοθήκη» (28.9) για το τελευταίο βιβλίο του Διονύση Καψάλη. Επειδή υπάρχουν ακόμη κείμενα που δεν λιβανίζουν τους συγγραφείς, όσο φωτογενείς κι αν αυτοί παρουσιάζονται στις προσκλήσεις τους.
ΥΓ2. Και τώρα; Τώρα που είναι παρελθόν η αναδρομική στο Φιξ, η Biennale και η εκθεσιακή φασαρία που έστησες με τόσο κόπο, τι θα κάνεις; Αξιζαν τόση ίντριγκα, τόση προδοσία; Σου έμειναν πάντως αμανάτι ο ποιητής που έγινε στιχουργός, ο στιχουργός που δεν είναι ποιητής, ο συνονόματος της συγχωρεμένης, η φιλότεχνη τραπεζικός, ο σωσίας του R. Mutt και ο συνθέτης Μ. Η. Ταβάφης. Ολοι, δηλαδή, όσοι ζευγαρώνουν χωρίς να πολλαπλασιάζονται. Αρέσκει μου πολλά!
Ανθρωποι πιο τρυφεροί με τα Ι.Χ. τους παρά με τους συνανθρώπους τους. Ανθρωποι που δεν χαμογελούν, που κοιτάνε επιθετικά τον διπλανό τους, που είναι σταθερά αγενείς ως άμυνα(;). Που βρίζουν δημόσια· άντρες, γυναίκες. Που δεν χαιρετούν όταν μπαίνουν σ' έναν χώρο. Που δεν λένε «ευχαριστώ», «παρακαλώ», «με συγχωρείτε». Που δεν ανέχονται, κυριολεκτικά, άλλον πλάι τους. Συχνά ούτε και τον εαυτό τους τον ίδιο. Μονήρεις ονειρεύονται, στήνουν ατομικούς παραδείσους, αγνοώντας πως έφτιαξαν έτσι ατομικές βόμβες της πιο εγωπαθούς δυστυχίας. Ερωτευμένοι μόνο με τον εαυτό τους.
Ο συντηρητισμός και η φοβικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας ξεχειλίζουν αριστερά και δεξιά. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέρχεται στον διάλογο για το Ασφαλιστικό; Γιατί δίνει το δικαίωμα στην κυβέρνηση να τον κατηγορήσει για αδιαλλαξία; Γιατί απειλεί μ' επαναστατική γυμναστική σ' ένα θέμα κυριολεκτικά λαιμητόμο κεκτημένων και ωρολογιακή βόμβα του μέλλοντος, το οποίο, κατ' εξοχήν, απαιτεί ρεαλισμό και συναίνεση; Γιατί δεν καταθέτει τις αντιπροτάσεις του και αν αυτές δεν γίνουν αποδεκτές, να καταφύγει, δικαίως, στον πόλεμο; Γιατί, τέλος, δεν ζητεί εντός του διαλόγου να ανοίξει ο φάκελος των ομολόγων και να χυθεί άπλετο φως στην καταλήστευση των ταμείων;
Φοβάμαι όμως ότι φοβούνται τη μομφή του ΚΚΕ ότι, τάχα, μετέχουν σε στημένα παιχνίδια. Κι επιλέγουν το «αγωνιστικό» περιθώριο αντί της πολιτικής δράσης. Στα μυαλά του ΣΥΡΙΖΑ έχει στοιχειώσει η εικόνα ενός θρασύ εγκάθετου που κράδαινε σε πάνελ του Alpha «προδοτική» φωτογραφία εικονίζουσα εκπροσώπους του ΣΥΝ να προσέρχονται σε διάλογο με την κυβέρνηση. Το ότι απεχώρησαν μετά δεν είχε καμία σημασία για τον εξημμένο προβοκάτορα που έδινε το δικό του λαϊκίστικο σόου εμπρός στον εμβρόντητο νεολαίο της «αντίπαλης» αριστεράς. Αηδία...
Με τέτοιους φόβους όμως δεν πάμε μπροστά, σύντροφοι. Επειδή δεν θα είμαστε παρόντες σε κρίσιμες αποφάσεις και δεν θα παρεμβαίνουμε συνθετικά και κατά τη δύναμή μας. Γνωρίζοντας ότι η Ν.Δ. πήρε 42% και εμείς 5,5%. Γιατί δεν διεκδικούμε το δικαίωμά μας να διαμαρτυρηθούμε πειστικά, πείθοντας την κοινωνία ότι αγωνιζόμαστε γι' αυτή και ότι δεν υπακούουμε απλώς σ' ένα αντιδεξιό πείσμα ή ένα δογματικό ιδεολόγημα;
Οι άλλοι ας παραμένουν στη σταθερά ρυθμιζόμενη θερμοκρασία του Μαυσωλείου του Λένιν, προσομοιώνοντας την με την πραγματικότητα και εκλαμβάνοντας τη μούμια σαν ζωή. Εμείς δεν ζητάω να συμβιβαστούμε αλλά να μην στρουθοκαμηλίζουμε.
Μην ξεχνάτε επίσης, μαζί μ' όλα τ' άλλα επιτεύγματα του υπερεκτιμημένου, και τον περίφημο «πολιτισμό των πολιτισμών»! Απ' την άλλη, η μυθική Ζακλίν ντε Ρομιγί στα 92 της χρόνια μαζεύει λεφτά στη Γαλλία για την αναδάσωση της Ηλείας (sic)! Σιγά μη μετέδιδε αυτή την είδηση ο Νίκος Ανοχής και οι άλλοι σταρ των 8. Ή το ότι ο Χάρης Βρόντος θα εκδοθεί με 6 έργα από τη διεθνή δισκογραφική εταιρεία NAXOS. Και πως αφιέρωσε την πολύπαθη όπερά του «Αλκιβιάδης» στη προειρημένη ντε Ρομιγί. Επειδή το σχετικό βιβλίο της και τον ενέπνευσε, και τον καθοδήγησε.
Καταπληκτικό το πρόσφατο μελέ του Ηρωδείου: Και Σκαλκώτας (ολίγος), και Καλομοίρης (το φινάλε της «Λεβεντιάς»), και βυζαντινοί ύμνοι (επειδή οι θρησκευόμενοι βγάζουν κυβέρνηση), και Φραγκούλης (επειδή και το lifestyle, εκτός του Ευάγγελου, έχει ψυχή), και Μπάσης (για να γουστάρουμε), και μικρόφωνα (επειδή οι φωνές είναι μικρές), και, πάνω απ' όλα, Μίκης (ελπίζουμε χωρίς τον Λάκη αυτή τη φορά).
Κύριε Παπαδημητρίου, γιατί και ο, ροκ, Γ. Πετρίδης στο Τρίτο; Αν όμως πρέπει να ενημερωθούν καλά και σώνει οι ακροατές του ως προς τα «Χ.Τ.» της «ποπ», τουλάχιστον ας μην αποκαλούνται «κομμάτια» οι άριες του Μότσαρτ. Εχουν άλλο όνομα.
Κοιτάζω το ξανθό κατσαριδάκι στο πλακάκι της βεράντας. Τρέχει προσεκτικά πλην υπερήφανα. Προφανώς ξέρει πως θα επιζήσει αυτό μόνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Κι ότι στις πλάτες του εναπόκειται η συνέχεια της ζωής. Ο θρίαμβος των κολεόπτερων!
ΥΓ1. Διαβάστε την κριτική του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου στη «Βιβλιοθήκη» (28.9) για το τελευταίο βιβλίο του Διονύση Καψάλη. Επειδή υπάρχουν ακόμη κείμενα που δεν λιβανίζουν τους συγγραφείς, όσο φωτογενείς κι αν αυτοί παρουσιάζονται στις προσκλήσεις τους.
ΥΓ2. Και τώρα; Τώρα που είναι παρελθόν η αναδρομική στο Φιξ, η Biennale και η εκθεσιακή φασαρία που έστησες με τόσο κόπο, τι θα κάνεις; Αξιζαν τόση ίντριγκα, τόση προδοσία; Σου έμειναν πάντως αμανάτι ο ποιητής που έγινε στιχουργός, ο στιχουργός που δεν είναι ποιητής, ο συνονόματος της συγχωρεμένης, η φιλότεχνη τραπεζικός, ο σωσίας του R. Mutt και ο συνθέτης Μ. Η. Ταβάφης. Ολοι, δηλαδή, όσοι ζευγαρώνουν χωρίς να πολλαπλασιάζονται. Αρέσκει μου πολλά!
Ενύπνιο, Αμλετ και Κατσαρίδα. Ουρμπίνο, Αύγουστος '07 (φωτ. Μ.Σ.).
7 - 21/10/2007
Αγαπητέ κύριε Στεφανίδη, συμφωνώ χωρίς να είμαι ούτε κατά διάνοια μέλος ή ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, με τη κριτική που ασκείτε σχετικά με τη στάση του στο θέμα του ασφαλιστικού. Επειδή όμως σας εκτιμώ απ' τα γραπτά σας εδώ και καιρό και σας θεωρώ όαση ορθολογισμού και σοβαρότητας στο -κατά τη γνώμη μου- ιδεοληπτικό συνονθύλευμα που αρθρογραφείτε, αυτή τη στάση του κόμματος που υποστηρίζετε δεν την έχετε παρατηρήσει και σε άλλα θέματα, ειδικότερα της τελευταίας τριετίας. Πχ στη παιδεία, νομίζετε πως η στείρα και άκρως δημαγωγική αντίδραση σε κάποιες ρυθμισούλες της κυβέρνησης και μαζί οι φασιστικές κορώνες "ο νόμος δεν θα περάσει" κτλ, δεν αξίζουν σκληρότερη κριτική και αποδοκιμασία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μην ανατρέξουμε στο παρελθόν με τις εκκωφαντικές αήθεις αντιφάσεις/μεταπηδήσεις/στηρίξεις σε πλήθος προσπαθειών ομογάλακτης τότε κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ), δες Μπιστης, Βουγιας, Δαμανακη, συνεργασία σε δημοτικές εκλογές, κοκ, πως γίνεται να στηρίζετε ένα κόμμα που διακρίνεται διαχρονικά από τόσα αμοραλιστικά και λαϊκίστικα πεπραγμένα; Σίγουρα το υπάρχον πολιτικό σκηνικό με τα δυο ανίκανα & διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας από τη μια, και τα κόμματα των άκρων και του σουρεαλισμού από την άλλη (συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ) δεν αφήνει περιθώρια επιλογής. Και προφανώς ή παρουσία μιας light εκδοχής αριστερής πολιτικής προσελκύει πολίτες που προσδοκούν κάτι περισσότερο με τη ψήφο τους. Όμως, αναρτηθείτε σας παρακαλώ: τι άλλο έχει να δώσει σήμερα η "αριστερή" πολιτική; είναι αλλοτριωμένοι όσοι σε όλη την Ευρώπη καταδικάζουν τα αριστερά κόμματα (κομμουνιστικά και μη) όπως και τη σοσιαλδημοκρατία στην αφάνεια ή την απραξία; και τέλος, ποια η πολιτική παρακαταθήκη του κόμματος που υποστηρίζετε, στη βραχύβια ζωή του; το παρελθόν αλλά και το χειρότερο παρόν κατ’ εμέ, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σοφός οδηγός και ξεδιαλύνει αυταπάτες και αντιφάσεις.
Έχω και μια τέτοια πρόχειρη και σας τη λέω με απογοήτευση και οργή ταυτόχρονα. Σε συναυλία του καλοκαιριού στο Σύνταγμα, "υπέρ" του περιβάλλοντος υποτίθεται με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών, παρατηρούσα γύρω μου μια απίστευτη για τα μετρά του πλήθους κατακρεούργηση του εκεί ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ χώρου. Εκατοντάδες χαρτάκια και ποστερ στο δρόμο, δεκάδες κουτάκια μπύρας και αναψυκτικών (και Coca Cola βέβαια), αμέτρητες γόπες, περιτυλίγματα φαγητών αναμειγμένα και τσαλαπατημένα στο δρόμο. Μπροστά βέβαια στους αγωνιστές του ΦΟΡΟΥΜ, τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς άλλους ανώνυμους "οικολογικά ευαίσθητους". Σε αφελέστατη ερώτηση μου για το ποιος θα μαζέψει όλο αυτό το σκουπιδαριό απ’ το δρόμο και τα πεζοδρόμια, και αν αυτό δεν είναι άλλης μορφής υποβάθμιση του περιβάλλοντος, οι απαντήσεις ήταν ξεκάθαρες: "ο δήμος, γιατί τον πληρώνουμε ρε;" και "όχι δεν είναι". Συγχαρητήρια λοιπόν σ’ αυτούς που ξέρουν.