Περί πείρας και μπίρας

Εχετε πιει ξεθυμασμένο αναψυκτικό; Χωρίς το ανθρακικό που το κάνει να σπιθίζει και του δίνει γεύση; Ετσι μου φαίνονται κάποιες πολυχρησιμοποιημένες πρακτικές και μερικά χιλιοφορεμένα συνθήματα.

Ξεθυμασμένα, χωρίς σπίρτο, ξεκομμένα από την πραγματικότητα. Η μηχανική τους επανάληψη κατέστρεψε κάθε ζωτική φλόγα και τα έκανε αμορτισέρ παλιωμένα, που αδυνατούν ν' απορροφήσουν τους κραδασμούς της πραγματικότητας. Ο τόπος μας διατελεί εν συγχύσει, με αποτέλεσμα τα παρωχημένα του ανακλαστικά, τ' αμορτισέρ που έλεγα πιο πάνω, να μην ξεχωρίζουν το προοδευτικό από το συντηρητικό και το καινούργιο από το βαρετά πεπαλαιωμένο. Η Παιδεία έχει, πάντα είχε, τα χάλια της.

Είναι, όμως, προοδευτική λύση η κατάληψη, η απώλεια των μαθημάτων, η ακυρωμένη από την κατάχρηση «επαναστατικότητα» που πάει τη χώρα πολύ πίσω; Πού είναι η νεανική ορμή που θα βρει νέους τρόπους και αντίστασης και διαμαρτυρίας, έτσι ώστε συγχρόνως να ενοχλεί την εφησυχασμένη εξουσία, αλλά και να μη χάνει πολύτιμες ώρες τόσο παιδείας όσο και ηδονής που προέρχεται από τη μόρφωση; Οσο κακό και δυσλειτουργικό είναι ένα σχολείο, είναι απείρως καλύτερο από ένα σχολείο κλειστό, με 5-6 πιτσιρίκους στην είσοδο, δίκην μπάτσων, να περιφρουρούν με αλυσίδες τα «δημοκρατικά δικαιώματά» τους.

Ηάγνοια, η κατάχρηση θεσμών και η έλλειψη εκπαίδευσης δημιουργούν πολίτες εύκολα χειραγωγήσιμους από εκείνα τα συμφέροντα που πάντα διέθεταν υπέρτερη γνώση. Και η γνώση αποτελεί μορφή εξουσίας, με ταξικό πρόσημο. Φωνάζουν οι πιτσιρίκοι των Γυμνασίων, άτσαλα κανοναρχημένοι από τους κομματικούς μπαμπάδες τους, ότι κάνουν κατάληψη για το άρθρο 16, δηλαδή μια ιστορία που τελείωσε πέρυσι! Και η υπόλοιπη κοινωνία, γονείς, δάσκαλοι, Πολιτεία, τούς καμαρώνει στον δίκαιο αγώνα τους, της ηλιθιότητας και της αγραμματοσύνης. Της ήσσονος προσπάθειας και του δημοκρατικού δικαιώματος της κοπάνας. Δεκαετίες τώρα οι καταλήψεις αρχίζουν γύρω στον Νοέμβρη με τις πανομοιότυπες πάντα δικαιολογίες, και τελειώνουν Χριστούγεννα, με τις διακοπές των γιορτών. Εκτακτα! Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας, από περίσσευμα ελευθερίας. Αυτοτύφλωση! Τι είναι προοδευτικό και τι όχι; Θα τρελαθώ εγώ, που έλεγε και ο Κεσσανλής. Γιατί είναι κακό, λ.χ., να παρελαύνουν οι μαθητές, σε μιαν έσχατη χειρονομία σεβασμού για τους νεκρούς που έπεσαν υπέρ πατρίδος;

Ποιος θέλει να εξαφανίσουμε την εθνική μας μνήμη καταργώντας αυτές τις επιδερμικές μεν τελετουργίες, με τον υψηλό όμως συμβολισμό; Ποιος «ποινικοποίησε» τη λέξη πατρίδα ταυτίζοντάς τη με τον εθνικισμό;

Είναι προτιμότερη η «στρατιωτικοποίηση» του συντεταγμένου βηματισμού ή το ξεχαρβάλωμα της ισοπέδωσης των πάντων; Μπορεί μέσα σ' αυτή την πλήρη παράνοια να μεθύσει κανείς, και ιδιαίτερα ο νέος, με ξεθυμασμένη μπίρα; Η πείρα λέει όχι. Εκτός κι αν έχουμε ομαδικά εθιστεί στα «ληγμένα»...

ΥΓ. 1: Δεν είναι δυνατόν πάντα η Αριστερά να πριμοδοτεί στην άρνηση και ποτέ στη θέση. Δεν είναι δυνατόν η αγωνιστικότητα να εξαντλείται στη γυμναστική, θεσμική πια, των ετήσιων καταλήψεων και των εβδομαδιαίων συλλαλητηρίων, που ωθούν την κοινωνία στην παράκρουση και τους γονείς σε απελπισία. Δεν μπορεί πιτσιρίκια του Γυμνασίου να βολτάρουν στη λιακάδα χωρίς σκοπό το πρωί, επειδή «ψήφισαν» κατάληψη. Κι έπειτα να πηγαίνουν στα ιδιαίτερα ή στα φροντιστήρια! Εσχατη συνέπεια αυτής της αλλοφροσύνης είναι οι γονείς να παίρνουν τα παιδιά τους απ' τα δημόσια και να τα γράφουν στα ιδιωτικά σχολειά, επειδή εκεί τουλάχιστον γίνονται μαθήματα. [Το έκανα κι εγώ πριν από 14 (!) χρόνια.] Ο θρίαμβος της επανάστασης!

ΥΓ. 2: Την Αριστερά ενοχλούν τα ΚΕΣ -μερικά των οποίων όμως είναι επαρκέστερα πολλών ΤΕΙ ή ΑΕΙ -, αλλά όχι τα ιδιωτικά Δημοτικά, Γυμνάσια ή Λύκεια. Παράνοια. Απ' την άλλη, κι εγώ διαφωνώ με την εισβολή της αγοράς στα ΑΕΙ και με τα εισαγόμενα πανεπιστήμια - franchising. Η λύση όμως δεν βρίσκεται στην απαγόρευση, αλλά στη βελτίωση των κρατικών σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταστήσουν τα ιδιωτικά αντιεμπορικά! Και την κοσμοπολίτικη κολόνια τους ξεθυμασμένη!

* Διδάσκει Ιστορία της Τέχνης στο Π.Αθηνών