ΑΡΧΙΣΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ

Θα λάμψουμε μια μέρα
σαν σπάνια μέταλλα
Νίκος Λάζαρης

Άσχετο: Ο Θεός να μας φυλάει απ’ τους επαγγελματίες της ευαισθησίας και τους συνδικαλιστές της επιθυμίας.
Όσο είναι γελοίο να υπερπροβάλουμε το, ανασφαλές κατά βάθος, εγώ μας άλλο τόσο είναι ηλίθιο να εξαφανιζόμαστε πίσω από μαζικότητες λες και ο καθένας ατομικά είναι εξ ορισμού ανύπαρκτος. Ζω σε μια πόλη που μου συμπεριφέρεται εχθρικά, είμαι μέλος μιας πολιτείας που με αγνοεί σαρδόνια γιαυτό και οφείλω ν’ αντισταθώ. Ε, λοιπόν, στην καθημερινή βελούδινη τους βία, θ’ αντιδράσω με χαμόγελο. Κάτι δηλαδή που λείπει δραματικά από τις συναναστροφές μας. Θα καταστήσω επιτηδευμένα επιθετική την ευγένεια μου εκεί που η αγένεια αποτελεί τον κανόνα. Αρχίζω από τ’ αυτονόητα: Πληθυντικός προς τους πάντες (και κυρίως προς αυτούς που θεωρούνται «υποδεέστεροι»). Επίσης κατοικώ σε μια πολυκατοικία που οι ένοικοι της χρησιμοποιούν το ασανσέρ για να κατέβουν (!) από τον Α’ όροφο. Θα χρησιμοποιώ σταθερά το κλιμακοστάσιο σαν ορειβάτης της πόλης. Θα περπατάω! Αντιδρώντας στην εξοντωτική ακρίβεια των καυσίμων ξαναχρησιμοποιώ το ποδήλατό μου. Άλλα και ως ΙΧ επιλέγω το φτηνότερο της αγοράς και με το μικρότερο κυβισμό. Ούτως η άλλως για να πας από τη Κυψέλη στον Πειραιά δεν χρειάζεσαι τις ενεργοβόρες όσο και θηριώδεις τζιπούρες που οδηγούν όσοι είναι «κάποιοι» για να εντυπωσιάσουν όσους προεξοφλούνται από τα τρέχοντα μέτρα του κοινωνικού marketing ως «τίποτε». Επίσης παρέδωσα τις πιστωτικές μου κάρτες και πηγαίνω στη τράπεζα μόνον όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τα «παλιά» ρούχα των μεγαλύτερων χρησιμοποιούνται και από τους μικρότερους όχι μόνο για λόγους οικονομικούς αλλά και παιδαγωγικούς. Αποφεύγω τα σουπερμάρκετ που αποτελούν συχνή πρόκληση υπερκατανάλωσης και επιστρέφω στις μικρές ανθρώπινες μονάδες που διακινούν προϊόντα ανεξάρτητων παραγωγών, φθηνότερα και ποιοτικότερα. Πολεμάω λ.χ. τα καρτέλ αγοράζοντας γάλα από τις αυστριακές Άλπεις 0,75€ το λίτρο αντί των 1,40€ του εγχώρια. Αν όλοι κάναμε το ίδιο για 24 ώρες, αντί ν’ αδειάζουμε υστερικά τα ράφια, θα είχαμε στείλει ένα εξαιρετικό μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση. Σαμποτάζ μιας ημέρας στα πανάκριβα café, στο γάλα, στις κλήσεις με κινητό, σε ό, τι τελοσπάντων απομυζά τον γλίσχρο μισθό και θεωρείται καταναλωτικό must. Να μάθουμε να ζούμε αλλιώς αξιολογώντας το απαραίτητο από το περιττό· και την κατάχρηση από τη χρήση. Επίσης συστηματική ανακύκλωση των απορριμμάτων. Αλλά και καταγγελία εναντίον όποιου Δήμου δεν έχει, ακόμη, οργανωθεί ανάλογα. Τέλος, οικονομία στο νερό, το αγαθό που εξαντλείται τραγικά. Στη Τήνο, εξυπηρετούμαι όλο το χρόνο με τα όμβρια που μαζεύω σε μια στέρνα, επηρεασμένος από την Ελβετία των λιμνών και των χιονιών· Όπου κάθε σπίτι (υποχρεούται να) έχει τη δεξαμενή του για το πότισμα ή τη καθαριότητα. Εμείς χτίζουμε πισίνες στα Κυκλαδονήσια μπερδεύοντας την ευχαρίστηση με την επίδειξη και την πολυτέλεια με τον σταρχιδισμό. Έχοντας πάψει προ πολλού να είμαστε πολίτες και μέλη μιας κοινωνίας στην οποία οι πάντες έχουν την ανάγκη όλων (και το σεβασμό τους βέβαια). Έτσι, σταδιακά μεταμορφώνουμε τον τόπο σε μιαν επίγεια κόλαση διάστικτη όμως από ατομικούς, πλην βραχύβιους, παραδείσους.

Ταχυδρομείο:

* Στην έρευνα του Σκάι για τον πιο σπουδαίο Έλληνα – οι Ελληνίδες αποκλείονται όπως είναι φυσικό- προηγείται ο ρωμαίος Μέγας Κωνσταντίνος και έπεται ο κερκυραίος Σάκης Ρουβάς. Ο ανταγωνισμός προβλέπεται δραματικός.
* Έχω να δω μέρες τη Μιλένα Αποστολάκη σε ολόσωμη συνέντευξη σε κυριακάτικη εφημερίδα και ανησυχώ.
* Όταν καταγγέλλεις χωρίς ονόματα είναι σαν να προσδοκάς το θαύμα αγνοώντας τον Άγιο.
* Το πιο ζεστό χαμόγελο στην Αθήνα: ο γερό ζητιάνος από το Μπαγκλαντές στην Ασκληπιού (έξω από την «Πολιτεία»)