Η Τέχνη και η κρίση της

Στη μνήμη του Ιάσονα Μολφέση.

Μερικές φορές η καλαισθησία και η άσκησή της αποτελούν εχθρό της Τέχνης, γιατί αποκοιμίζουν τη συνείδηση του θεατή. Αντίθετα, υπάρχουν φορές που η ασυμμετρία ή η παραφωνία τον ενεργοποιούν καλύτερα. Στην αληθινή Τέχνη –και όχι στη διακόσμηση– τα πράγματα οφείλουν να διεκδικήσουν και την άγρια και τη σκοτεινή όψη τους. Αλλιώς, αυτοακυρώνονται σε ένα χυλό συγκατάνευσης. Από την άλλη, ο επίπεδος ρεαλισμός που δεν απογειώνεται, η εμμονή στο προφανές με άλλα λόγια, ενέχει σπέρματα χυδαιότητας. Γιατί προσφέρει στο κοινό αποκλειστικά ό,τι το κοινό γνωρίζει και αναγνωρίζει. Είναι όμως μέγιστη πλάνη να θεωρούμε το αφανές ανύπαρκτο. Αυτό υπάρχει και μας παραμονεύει. Αλίμονο στην Τέχνη που λειτουργεί μόνο ως παραμυθία. Αλίμονο στην Τέχνη που δεν βιώνει την κρίση της σαν ευλογία. Που δεν την ηδονίζουν ο ίλιγγος και το κενό. Που δεν ζηλεύει την τρέλα του Βαν Γκογκ, τον «ύπνο» του Χαλεπά, το κομμένο πόδι του Ρεμπό. Το τελευταίο του ποίημα ουσιαστικά, αφού σταμάτησε να γράφει στα 19 του. Αποφασίζοντας να ζήσει την ποίηση φτάνοντας ως τις πηγές του Νείλου. Ζώντας αλλιώς. Επειδή λοιπόν ζούμε μόνο μία ζωή και μάλιστα ευθύγραμμη και μονότονη, αξίζει να την απλώσουμε κάθετα στον πεπερασμένο άξονά της διηθίζοντας αυτό τα ερωτηματικό που είναι ο εαυτός μας σε πολλές περσόνες και ρόλους. Εμείς σαν κάποιος άλλος. Ξεχνώντας για λίγο και τους πολιτικούς και τη μίζερη μικροδιαχείρισή τους. Κυρίως γιατί αγνοούν τον πολυσήμαντο στίχο του αυτόχειρα της Πρέβεζας: «Υπάρχω λες και ύστερα δεν υπάρχεις!» Ωστε βαθιά τη νύχτα κοιτώντας τον καθρέφτη να δούμε επιτέλους τον εαυτό μας. Εναν άγνωστο. Κι έχοντας ως εφόδιο της πλάνες μας, το μόνο εργαλείο με το οποίο προχωρούν οι άνθρωποι, να οδεύσουμε προς το επόμενο λάθος. Τον επόμενο χρόνο. Μέχρι το τέλος του χρόνου. Φορώντας κατάσαρκα τα προηγούμενα λάθη, τα προηγούμενα χρόνια. Ως το θΑνατΟ μας. Τίποτε μακάβριο σε αυτό. Θυμηθείτε την Τέχνη των αρχαίων Ελλήνων. Ούτως ή άλλως, δεν θα πεθάνουμε εμείς, μα κάποιος άλλος. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν πεθαίνει ό,τι έζησε.