Επανίδρυση του (παρα)κράτους

Ίσως να μην έγινε αντιληπτό το νόημα παλαιότερου άρθρου με τίτλο «Καραμανλής ή πανκ». Νομίζω πάντως πως όσο περνάει ο καιρός η θέση αυτή δικαιώνεται. Ο τόπος γίνεται όλο και περισσότερο πανκ και ο Καραμανλής όλο και λιγότερο θυμίζει τον άνθρωπο που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας πριν από πέντε χρόνια. Τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκα επειδή υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και φυγή από το πασοκικό άγος. Αντίθετα, η νοοτροπία ΠΑΣΟΚ, δηλαδή λογική της αρπαχτής και εξυπνακισμός με δήθεν αναφορές στην έρμη την πατρίδα, ουδέποτε εγκατέλειψε την πατρίδα του Μακρυγιάννη (και του Σάκη). Την πατρίδα μας. Από την άλλη, μια σειρά γεγονότων πείθουν πως μπορεί μεν το κράτος να μην επανιδρύθηκε, το παρακράτος όμως ζει και βασιλεύει. Αφού είναι το μόνο που δουλεύει μεθοδικά στον τόπο. Εχει πρόγραμμα, στόχους και πάνω απ’ όλα προοπτική. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως ο Παλαιοκώστας είναι σήμερα από τους πιο δημοφιλείς Ελληνες όχι γιατί μας αρέσει η παρανομία –που συμβαίνει κι αυτό ενίοτε– αλλά γιατί η νέα απόδρασή του επιβεβαίωσε περίτρανα πως τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε ραγδαία αποσύνθεση. Με αποτέλεσμα το οργανωμένο έγκλημα να υποκαθιστά λειτουργίες ολόκληρες του κράτους –τα περίφημα «σκάνδαλα»– και το πολιτικό παρακράτος να ευτελίζει θεσμούς και δημόσια πρόσωπα καταστρέφοντας μέρα μεσημέρι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, εθνικά κειμήλια, έργα τέχνης ιστορικής σημασίας και στέλνοντας –προειδοποιητικά;– ένα διακεκριμένο ακαδημαϊκό δάσκαλο στο νοσοκομείο. Ο οποίος, κατά σύμπτωση (;), στις πρόσφατες εκλογές για την υπερνομαρχία της Αθήνας ήταν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή λοιπόν ξέρουμε και πώς αποδίδεται η δικαιοσύνη στην Ελλάδα και ποιοι την εκπροσωπούν, αλλά και επειδή οι πάντες έχουμε συνείδηση της θεσμικής πλέον α-νομίας, που εκκινεί από πολύ ψηλά για να ακουμπήσει και τον ύστατο πολίτη, απολαμβάνουμε πλέον την απόδραση Παλαιοκώστα σαν ένα έργο τέχνης που φτιάχτηκε από καλλιτέχνη όχι της σχολής αλλά της ζωής. Τι τα θέλετε… Στην Ελλάδα, αντίθετα από την Αμερική, ήρωας είναι ο κλέφτης, ο φυγόδικος και όχι ο ζαπτιές, ο αστυνόμος. Μια παράδοση που έρχεται από την τουρκοκρατία. Αφού το κράτος, τότε και τώρα, αντί για εμπιστοσύνη ή σεβασμό, εμπνέει μάλλον απέχθεια ή και ντροπή.