Delete δημοσιογραφία

Λέγαμε τις προάλλες πως σύγχρονος πολιτικός είναι αυτός που αποφασίζει για πράγματα που συνήθως αγνοεί. Εξ ου και το ομιχλώδες της έννοιας «πολιτική ευθύνη». Παρόμοιος ορισμός θα μπορούσε να ισχύσει και για ένιους δημοσιογράφους. Επειδή και αυτοί γράφουν ή μιλάνε για τα θέματα που δεν ξέρουν. Μόνη εξαίρεση οι αθλητικογράφοι. Λόγου χάρη, γράφουν «θα παίξει με φουνταριστό ο Βαλβέρδε» αλλά δεν θα θεωρήσουν ποτέ ως ανακοινώσιμη την «είδηση» «έφαγε κοτόσουπα ο Παναγόπουλος». Εκτός κι αν είναι πρόεδροι της ΕΣΗΕΑ. Η ιδιότυπη εξουσία λοιπόν των αδελφών δημοσιογράφων έγκειται όχι τόσο σε όσα γράφουν αλλά σε όσα ΔΕΝ γράφουν. Διακονώντας ευλαβικά τη «μη είδηση». Ή την delete δημοσιογραφία. Ως παλαιός παθών του αθλήματος μπορώ πια να αναγνωρίσω γιατί μυθιστοριογράφος -κριτικός βιβλίου που τόσο ζοχαδιάζει τον Ζήρα- ρίχνει στο πυρ το εξώτερον όσα μυθιστορήματα είναι καλύτερα από τα δικά του ή το πώς κυριακάτικη γεροντοκόρη μπορεί να αναφέρεται σε κείμενα από τον κατάλογο του Κανιάρη στο Μπενάκη αλλά να μην αναφέρει το συγγραφέα τους. Γούστο τους- καπέλο τους και για όποιον θυμώνει ξίδι. Πριν από μήνες πάλι, σε μια μεγάλη έρευνα για τους πλαστούς πίνακες ζωγραφικής, νεότερη δημοσιογράφος, «αυταρχική» και εξουσιάστρια, ανέφερε παλιότερη εμπλοκή μου στο ζήτημα, όταν έφερα ενώπιον της δικαιοσύνης σπείρα παραχαρακτών, χωρίς όμως να πει το όνομά μου! Εν προκειμένω, η δεοντολογία αφήνει το γάμο της ενημέρωσης και πηγαίνει για... πουρνάρια. Κανονικά όλοι αυτοί θέλουν μόνο ένα πράγμα. Και οι απαξαπαντάρχες των θεατρικών και ο εθνικός μας παρουσιαστής βιβλίων που υπογράφουν αθλητές ή πολιτικοί -ακόμη και τον Μπομπ Βουλγαράκη έχρισε «συγγραφέα» ο αθεόφοβος- και οι υμνωδοί των λαϊκοέντεχνων θεών μαχαιρομικρούτσικου τύπου επιδιώκουν απλώς... ένα τηλεφώνημα: Να τους πάρεις να τους παρακαλέσεις για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνοντας εμμέσως την εξουσία που διαθέτουν. Επειδή πάντα υπάρχει μια μορφή εξουσίας για να την ασκήσουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι βδελύσσονται κάθε μορφή εξουσίας. Ιδιαίτερα όσοι συγχέουν την αγραμματοσύνη και το δήθεν με την Αριστερά. Περιμένουν λοιπόν τηλεφωνηματάκι. Αμ, δε...