Ετσι λεγόταν μια έκθεση-αναφορά στη δεκαετία του ’60 και την ελληνική πρωτοπορία που διοργάνωσα το 2004 στην Ελληνοαμερικανική Ενωση. Τώρα βλέπω πως και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το φιλοξενούμενο από υπογείου εις υπόγειον, επαναλαμβάνει τον ίδιο τίτλο για μια δική του παραγωγή. Το αστείο όμως με το ΕΜΣΤ, αλλά και τις περισσότερες αθηναϊκές ή θεσσαλονικιώτικες γκαλερί βρίσκεται στην επιμονή τους να χρησιμοποιούν τίτλους ή κείμενα στα αγγλικά, ως ηχηρή απόδειξη του μεταστατικού επαρχιωτισμού μας. Οι Ελληνες καλλιτέχνες και οι «παράγοντες» της εγχώριας δημιουργίας ζουν –και πεθαίνουν– με το φρούδο όνειρο ότι θα περάσει σαν τον άγγελο στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ ένας ξένος τεχνοκριτικός για να τους ανακαλύψει και να τους αποσπάσει από την ιθαγενή μιζέρια. Ετσι, κύλησε άδοξα, με ξενομανείς φανφάρες, μια γενιά δημιουργών, με τους δασκάλους στην ΑΣΚΤ να μην έχουν βγάλει μαθητές και τους σταρ εικαστικούς να διατελούν σε ημιαποβλάκωση λόγω της εξαντλητικής αλλά χωρίς προφανή λόγο δημοσιότητάς τους. Λειτουργώντας σαν ωχρές αντανακλάσεις ξένων προτύπων και ως ενεργούμενα ενός δεσποτικού μάρκετινγκ που μπερδεύει το σνομπισμό με την πρωτοπορία, οι δημιουργοί μας καταργούνται όχι μόνο σε επίπεδο καλλιτεχνικό αλλά και ανθρώπινο. Γιατί βέβαια διαχρονικό θέμα της Τέχνης είναι το αίνιγμα της ζωής, το μυστήριο του θανάτου και όχι η νεύρωση της κάθε παρεξηγημένης (;) ιδιοφυΐας. Η Τέχνη κάθε εποχής χαρίζει στην εποχή το πρόσωπό της και η δική μας εποχή –μακριά από μιντιακές ευκολίες– αναζητεί εναγώνια το δικό της. Ωστε να επιτευχθεί η υπέρβαση των εκκρεμοτήτων της ψυχής, όπως θα ’λεγε ο Κλεμάν Ροσέ. Εκτός κι αν ολόκληρο το νόημα της ζωής (μας) κρύβεται στη μυθοποίηση της αγοράς (από τους νεοφιλελεύθερους) ή στη δαιμονοποίησή της (από τους παλαιομαρξιστές). Κατά τ’ άλλα, Τέχνη είναι ό,τι χαρίζει την ψευδαίσθηση εκείνης της αθανασίας που μας αρνήθηκαν οι θεοί. Κρίμα όμως για τον τόπο να προπαγανδίζονται σαν Τέχνη τα διάφορα πανηγυράκια τύπου Γιουροβίζιον. Μεταξύ μας, πάντως, κ. πρόεδρε, το τραγουδάκι με τη «γριά στο Καρναβάλι» ήταν καλύτερο από του Σάκη. Θα μου πείτε, εσείς δεν είστε ειδικός στη μουσική, μόνο στην τηλεόραση.
Έξοχο κείμενο! Λείπουν τέτοιες καθαρές φωνές! Ελπίζω μόνο να το διαβάζουν και οι αναφερόμενοι μπας και αποφασίσουν να βάλουν τον πωπό τους κάτω και να δουλέψουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακολουθώντας τις εκθέσεις του κ.Κανιάρη και του κ.Τσόκλη ένιωσα βαθύτατα προβληματισμένος!
20 χρόνια μετά τα έργα τους μοιάζουν τόσο μοντέρνα,τόσο πρωτοποριακά τόσο ανοιχτά σε σκέψη και προβληματισμό!
Εμείς οι σημερινοί εκτός από δημόσιες σχέσεις στην πλατεία Κολωνακίου έχουμε να δώσουμε και κάτι άλλο?