Τοπίο στην ομίχλη

Το τοπίο σταδιακά αποσαφηνίζεται. Ομιχλώδες. Τουλάχιστον για δύο χρόνια. Με ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο μηδέν και με ανεργία ή απολύσεις σε κρεσέντο. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν πέφτει από τις κρίσεις του. Γίνεται ακόμη πιο κυνικός. Κι οι μαθητευόμενοι μάγοι του ακόμη πιο αστείοι στις σοβαροφανείς προβλέψεις τους. Διαβάζω στο έγκυρο ελβετικό περιοδικό «Hebdo» ότι η escroquerie, «αισχροκέρδεια» του Αμερικανού τραπεζίτη Μπέρναρντ Μάντοφ άγγιξε 3 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αν αυτό αποτελεί παρηγοριά για τη δυσανεξία μας… Πρώτα συμπεράσματα:

Α) Εστω και αν είναι προσχηματική η έκκληση του πρωθυπουργού για συναίνεση, παραμένει ο μόνος δρόμος επιβίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Μόνον τυφλοί ή καιροσκόποι δεν το βλέπουν. Οταν η αντιπολίτευση αρνείται τη συναίνεση, αφενός χτίζει την αγιογραφία του Καραμανλή και αφετέρου ενισχύει τη δυσπιστία του κοινού προς τις επιλογές της.

Β) Οσοι σήμερα ζητούν εκλογές αποδεικνύουν πως σκέφτονται μόνο την κομματική τους επιβίωση. Κι αυτό μακροπρόθεσμα ευνοεί την εικόνα της κυβέρνησης.

Γ) Η κρίση αφύπνισε τον Καραμανλή –αρκετά καθυστερημένα ομολογουμένως–, ενώ βυθίζει σε γλυκιά ραστώνη τον Παπανδρέου. Σε τέτοιο βαθμό ώστε το «ώριμο φρούτο» της ενδεχόμενης εξουσίας να σαπίσει προτού δοκιμαστεί. Η ηρεμία του ΠΑΣΟΚ είναι επιφανειακή. Οι Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοΐδης αδημονούν και… συσκέπτονται. Από τις Βρυξέλλες και μετά πάντως ο Καραμανλής παρουσιάζεται αλλαγμένος. Στη σύγκρουσή του με την αντιπολίτευση στη Βουλή ήταν κάτι περισσότερο από πειστικός.

Τώρα μένει να κερδίσει το χαμένο καιρό. Πράγμα δύσκολο (ακόμα και για τον Προυστ). Και συμβαίνει το εξής παράδοξο: Να αποτελεί ατού για τον Καραμανλή η «δράση» της αντιπολίτευσης και μειονέκτημα ορισμένα πρόσωπα της κυβέρνησής του. Βλέπετε, από νωρίς κάηκαν χαρτιά στα οποία ο ίδιος πόνταρε πολύ: Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Τσιτουρίδης, Αλογοσκούφης. Ωστε τώρα να αρκείται στους Σουφλιά, Χατζηδάκη, Παυλόπουλο ή Στυλιανίδη. Κι όμως, η διαρρεύσασα πενταετία δεν έχει μόνο αποτυχίες. Στα θετικά μετράνε το, έστω και χαμηλόφωνο, όχι στο σχέδιο Ανάν, το άνοιγμα στη Ρωσία και την Κίνα, μέσω εμπορικών συμφωνιών, η προσπάθεια να λυθεί το ασφαλιστικό ή το χρονίζον πρόβλημα της Ολυμπιακής. Το στοίχημα για την Παιδεία. Η αλλαγή του Φεστιβάλ Αθηνών. Γενικό συμπέρασμα: η έγνοια για το κόμμα δεν συνιστά κατ’ ανάγκην και έγνοια για τον τόπο… Ιδιαίτερα σε εποχές διεθνούς κρίσης.