Δυστυχώς, πτωχεύομεν

Mοιραίοι και μίζεροι αντάμα διεκδικούμε ατομικούς παραδείσους αγνοώντας τη γενικευμένη κόλαση στην οποία βουλιάζουμε.

Και όχι μόνο ως κράτος. Η πενία αφορά επίσης στις πολιτικές ιδέες, στο έμψυχο δυναμικό, στη σύγχρονη βούληση να υπερβούμε τη σοβούσα κρίση. Μοιραίοι και μίζεροι αντάμα διεκδικούμε –ακόμα– ατομικούς παραδείσους αγνοώντας τη γενικευμένη κόλαση στην οποία σύμπαντες βουλιάζουμε. Ο ιστός αυτής της κοινωνίας, η μεσαία τάξη και ό,τι αυτή εκπροσωπεί σε κουλτούρα, επιχειρηματική δράση ή συνείδηση Iστορίας και ιθαγένειας, μεθοδικά αποσαρθρώνεται. 

Πρώτος παραβάτης στη δραματικά κλιμακούμενη παραβατικότητα είναι το ίδιο το κράτος. Διά των επιτελών του. Θέλετε παραδείγματα; Ας ξεχάσουμε τους Βουλγαράκηδες ή τους Ρουσόπουλους –έστω και αν μας τους θυμίζουν οι συνέταιροί τους στα ΜΜΕ– και ας δούμε φέρ’ ειπείν τον πρύτανη του Αριστοτελείου. Ο οποίος κάλεσε σε συγκέντρωση εναντίον των καταληψιών του πανεπιστημίου, αντί να εφαρμόσει το νόμο και να καλέσει την αστυνομία, ώστε να τερματιστεί κάποτε αυτή η συστηματική λεηλασία της ακαδημαϊκής περιουσίας. 

Συμπέρασμα: η πτώχευση περιλαμβάνει και τους πνευματικούς ταγούς και το τρέχον πολιτικό σύστημα. Στο οποίο κυριαρχούν οι μέτριοι και οι «επαγγελματίες». Οσοι δηλαδή νοιάζονται αποκλειστικά για το πολιτικό τους μέλλον και δεν αγωνιούν για το αύριο του τόπου. Οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης εκφυλίζονται σε σπασμωδικά –και συζητήσιμα ως προς την αποτελεσματικότητά τους– μέτρα. Με το ασφαλιστικό, πάλι, στον αέρα και τα δημοσιονομικά στο ναδίρ. Η Ν.Δ. κυνηγάει τις κουκούλες, δηλαδή τα αποτελέσματα, κι ούτε διανοείται να εξαλείψει τα αίτια που τις προκαλούν. 

Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη, ονειρεύεται μεν την εξουσία, χωρίς όμως να προχωρεί σε γενναία αυτοκριτική και των δικών της πεπραγμένων. Η Αριστερά πάλι καθοδηγείται από πρώην και νυν κνίτες, σε βαθμό ώστε να νοσταλγεί κανείς το χιούμορ και τις ανατροπές των πάλαι ποτέ Ρηγάδων. Και βέβαια να είναι ψηλαφητή η έλλειψη ενός Κοσμά Ψυχοπαίδη ή του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Μη νομίζετε όμως ότι νοσεί αποκλειστικά η κεντρική εξουσία, η οποία κατέστησε οιονεί πρωθυπουργεύοντα τον κ. Βγενόπουλο, αντίπαλό της χθες και σήμερα σωτήρα της. Η πτώχευση ενδημεί και στη λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τους δήμους δηλαδή, όπου διοικούν οι τοπικές μαφίες εργολάβων και καταπατητών με διάφορους πρώην αθλητές ή γιατρούς να νομίζουν ότι είναι δήμαρχοι!