«Ουκίγιο-ε»

Το πρόβλημα των ΗΠΑ δεν είναι η παγκόσμια ειρήνη και ευημερία αλλά η αποκατάσταση της κλυδωνιζόμενης ευημερίας τους

«Ο κόσμος μας μεταβάλλεται ραγδαία» είναι η κοινοτοπία που επαναλαμβάνουν συχνότερα οι μεγαλόσχημοι αναλυτές, αγνοώντας όμως πόσο ίδιος μένει αυτός ο «μεταβαλλόμενος» κόσμος. Οι καλλιτέχνες της Απω Ανατολής τον ονόμαζαν «Ουκίγιο-ε», δηλαδή «κόσμο που οι εικόνες του ρέουν σαν κύμα». Ο πυθμένας του όμως παραμένει αναλλοίωτος όσο κι αν αλλάζουν τα πρόσωπα είτε εδώ είτε έξω. Δηλαδή η όποια πολιτική παραμένει αμετακίνητη.
Το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι όχι η παγκόσμια ειρήνη ή η ευημερία αλλά η αποκατάσταση της κλυδωνιζόμενης ευημερίας τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση η Τουρκία εξυπηρετεί προσώρας τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Κι ας είναι η Ελλάδα ο ιστορικός τους σύμμαχος με τον οποίο τους συνδέουν ποταμοί αιμάτων. Ο Ομπάμα επέλεξε τη θεαματική αναβάθμιση της γείτονος, κάνοντας πολύ περισσότερα από όσα είχε διαπράξει ο «κακός» και «ανίκανος» Μπους. Δηλαδή προσπάθησε να επιβάλει την υπερατλαντική του βούληση σε μια Ε.Ε. που δεν διακρίνεται για την ιδιαίτερη συνοχή της. Ο κ. Σαρκοζί σαν μεταμοντέρνος Ναπολέων είπε ξανά τα αυτονόητα. Από την άλλη, η Τουρκία συμμετείχε πανηγυρικά στη σύνοδο G20 και αυτό ήταν το ηχηρότερο διπλωματικό χαστούκι που έχουν εισπράξει τα τελευταία χρόνια. Επειδή οι οικοδεσπότες της συνόδου ξέχασαν το ανοιχτό Κουρδικό, το οποίο συσχετιζόμενο με το ήδη τριχοτομημένο και ακυβέρνητο Ιράκ αποτελεί το δυσάρεστο καμπανάκι στις ειδυλλιακές διακοπές του Μπαράκ στην Αγκυρα. Ομως η εξακολουθητική περιφρόνηση της Ιστορίας επιφέρει την αμετάθετη τιμωρία της τελευταίας προς κάθε «αδιάβαστο».
Εμείς, πάλι, ας προετοιμαζόμαστε για νέα θερμά επεισόδια και ιταμές αμφισβητήσεις συμφωνιών, εφόσον ο ελληνικός πολιτικός κόσμος στη συνεχή ραστώνη του ουδέποτε κατάλαβε ουσιαστικά τι συνέβη εκείνο το βράδυ στα Υμια. (Κι άλλο μάθημα Ιστορίας: «Αν δεν μπορείς να επιτεθείς, διαπραγματεύσου τουλάχιστον με επιθετικό τρόπο».)
Κορδακίζονται βέβαια εκ των υστέρων διάφοροι πολέμαρχοι με δεξιά, ακροδεξιά ή σοσιαλίζοντα παράσημα, όμως το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο.
Οι γείτονές μας προωθούν σταθερά τις θέσεις τους δημιουργώντας συνεχώς de facto καταστάσεις. Εμείς σταθερά υποχωρούμε και κατά τα άλλα παραμένει αμετάβλητος αυτό ο τόσο ρευστός κόσμος.