ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ

Μισερά, μίζερα όντα μας έπλασες Κύριε, Δόξα Σοι!
Κάτι ήξερες, κάπως προνόησες Πάνσοφε
Κάπου στόχευε ασφαλώς το Μέγα Σου Έλεος
Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας
Μισές χαρές, μικρές μόνο ευτυχίες αντέχουμε
Το απόλυτο είναι η πιο άχρηστη λέξη
Σε όλες μας τις εγκυκλοπαίδειες
Η πιο αχρείαστη. Αλληλούια! Δόξα Σοι Κύριε
Γιατί έστω και μια μόνο σταγόνα του
Και η πιο μηδαμινή του ρανίδα, του απόλυτου,
Ικανή θα ήταν να μας εξοντώσει
Να ισοπεδώσει ό,τι χιλιετίες τώρα μας συντηρεί
Ό,τι τη θνητότητά μας παραμυθεί: εκείνο το απίθανο
Το τάχα «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών».