Minas - Ανορθόδοξη Πορεία

[…] Μια κατάδυση στην εξεγερμένη νεολαία του ’70, σ’ εκείνους τους ασυμβίβαστους εστέτ που ήθελαν να ζήσουν και με πολιτικούς και με αισθητικούς όρους είναι η αναδρομική έκθεση του Μηνά Σεμερτζιάν, 1940, στη νέα πτέρυγα του Μουσείου Μπενάκη. Δείχνουμε ζωγραφική μεν, αλλά συνηχούνται πλάι της εικόνες του σινεμά όπως τις έστησαν ο Νικολαΐδης ή ο Παναγιωτόπουλος, η μουσική της «Ρεζέρβας» του Σαββόπουλου ή τα τραγούδια του Σιδηρόπουλου. Παράλληλα αναβιώνει ο προδιδακτορικός κύκλος των νέων καλλιτεχνών στη Θεσσαλονίκη, η ελληνική εμιγκράτσια του Παρισιού κατά τη δικτατορία, η άτυπη «ακαδημία» του Τσαρούχη εκεί, αλλά και η ανάμειξη του Ιόλα στα εικαστικά δρώμενα της Ελλάδας με  την προώθηση  και νεότερων καλλιτεχνών όπως ο Μπουτέας, ο Λαζόγκας, ο Μηνάς, εκτός του Γκίκα ή του Τάκι.
Αυτό είναι το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο στο οποίο ωριμάζει το έργο του Μηνά ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, την Αθήνα και το Παρίσι, με μικρά διαλείμματα στη Νέα Υόρκη και επιστροφή πάλι στην Αθήνα. Ως προς τα κινήματα πάλι, η αμερικανική Pop συγκρούεται με το Nouveau Réalisme του Restany και η πολιτικοποιημένη τέχνη του Hamilton, του Richter, του Vostell ή του Beuys με την επιστροφή στην υποκειμενικότητα, τον προσωπικό μύθο και τη φυγή στο εξωτικό, το μυστικιστικό ή το νομαδικό όπως το διεκδικεί η Figuration Libre του Robert Combas ή η Transavanguardia του Bonito Oliva (1979) και των Chia, Clemente, Cucchi ή των γερμανών νεοάγριων (Lüpertz, Middendorf κλπ.). Ενδιάμεσα κυριαρχούν μεμονωμένες προσωπικότητες όπως ο Anselm Kiefer (1945) ή ο Gérard Garouste (1946), ο «μεταμοντέρνος» όπως συνεχώς δηλώνει, ενώ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον των μίντια και της εικαστικής αγοράς ο Donald Sultan, o Julian Schnabel (o Damien Hirst δεν είχε εφευρεθεί ακόμη).
[...] Ο Μηνάς Σεμερτζιάν (Minas) είναι ένας καλλιτέχνης των μεταιχμίων, της μετάβασης και των αντιθέσεων. Ένας Αρμένιος της Θεσσαλονίκης που πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στην Κύπρο και την εφηβεία του στο Παρίσι. Που δε συγχρωτίσθηκε με τους συνομηλίκους του στην ΑΣΚΤ και, ίσως γι’ αυτό, δεν αισθάνθηκε ποτέ υποχρεωμένος να υπηρετήσει την όποια «ελληνικότητα» με όσο φολκλόρ και όση μιζέρια απόκτησε ο όρος αυτός, ανεπίληπτος κατ’ αρχάς, στην ιστορική του πορεία. Ο Μηνάς ήταν και παραμένει Ευρωπαίος και Ελληνικός (με του όρους του Καβάφη), δύσκολα ταξινομήσιμος και γι’ αυτό αυθεντικός. Ζει τη ζωή του ασυμβίβαστα -δηλαδή, κατά το δυνατόν, ποιητικά- πληρώνει τις επιλογές του και δε χρωστάει σε κανέναν (παρεκτός τα νομίσματα που χρωστάμε όλοι μας σ’ εκείνον το σκοτεινό βαρκάρη). Τα λάθη του είναι τα παράσημά του και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν έχει διαπράξει, ουσιαστικά, κανένα, εκτός ίσως κάποιων, λάθος, έργων. [...]

Από το εισαγωγικό κείμενο του Μάνου Στεφανίδη

Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει στο κτίριο της οδού Πειραιώς αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Μηνά με έργα από που φιλοτεχνήθηκαν από το 1970 έως σήμερα και περιλαμβάνουν τις τρεις διαφορετικές περιόδους της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Πρόκειται για ένα ταξίδι στις περιπέτειες της εγχώριας αβανγκάρντ όπως αυτή διαμορφώνεται μετά το Μάη του 68 και την πτώση της δικτατορίας έως την εποχή της κρίσης των εικόνων, της ιδεολογίας και των κοινωνικών αξιών. Ο Μηνάς, με οδηγό τον Beuys αλλά και τον Τσαρούχη καταθέτει μια ζωγραφική παθιασμένη και ειρωνική, ταυτόχρονα ελληνική και κοσμοπολιτική. Και πάντα σε ανορθόδοξη πορεία προς το κατεστημένο γούστο...

Εγκαίνια: 12 Ιουνίου 2014, 20:00