Τσόκλης, η Τέχνη ως Μπούρδα

Το έχουμε ξαναπεί: Στον τόπο αυτό, ορισμένα ιστορικά μεγέθη δεν μπορούν να διαχειριστούν το βάρος του ονόματός τους. Παράδειγμα ο Κώστας Τσόκλης και οι πρόσφατες δηλώσεις του περί ... τυμβωρυχίας στην Αμφίπολη (sic)! Αυτολεξεί είπε: «Άραγε, πως θα αισθανόταν ο μέσος ΄Ελληνας αν έβλεπε να ανοίγει κάποιος τον τάφο της μητέρας του, να της αφαιρεί ένα κόσμημα ή ένα ... χρυσό δόντι, θα το δεχόταν;»

Τι είναι αυτό που τον έσπρωξε να διατυπώσει μια τόσο ουρανομήκη ανοησία; Μάλλον το μένος του εναντίον των αρχαιολόγων και η ζωτική του ανάγκη για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Αντί ν' αφήσει το, όντως αξιόλογο, έργο του να μιλάει αντ' αυτού, ο ίδιος κατά καιρούς εξακοντίζει μύδρους προς πανελλήνιο είτε με θέμα την Παναγία της Τήνου – η οποία πάντως τον υποστηρίζει αγόγγυστα –, είτε προς τα θήλεα που προκαλούν τον βιαστή τους, είτε τώρα με τους ... ιερόσυλους του τύμβου Καστά. Ξεχνάει όμως ότι η αρχαιολογία έχει τη μαγική ικανότητα να δίνει στους νεκρούς μια δεύτερη ευκαιρία ζωής εμπλουτίζοντας την Ιστορία με ένα υλικό εφάμιλλο των γραπτών μνημείων που πάλλεται από ενέργεια στο φως του ήλιου. Σύμφωνα με τον Τσόκλη, δεν θα έπρεπε να έχουν ανασκαφεί οι τάφοι της Κοιλάδας των Βασιλέων, ο Θησαυρός του Ατρέως και οι ταφικοί περίβολοι των Μυκηνών, ενώ ο Δεξίλεως και η Ηγησώ του Κεραμεικού θα έπρεπε να έχουν μείνει στη λήθη.

Το Μνημείο της Αμφίπολης, μοναδικό και μυστηριώδες, είναι φυσικό να προκαλεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον αλλά και να ιντριγκάρει τον κάθε πικραμένο ώστε να μετρήσει το πραγματικό του μέγεθος. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο αυτογνωσίας και, γιατί όχι, σε αυτούς τους μικρόψυχους καιρούς, για εθνική υπερηφάνεια. Οι Έλληνες αρχαιολόγοι πρωτοπορούν από πλευράς τεχνογνωσίας σε παγκόσμιο επίπεδο και διαπρέπουν εκεί που συχνά η επίσημη πολιτική ή υστερεί ή ελλείπει παντελώς. Είναι μάλιστα οι μόνοι δημόσιοι υπάλληλοι που, αν και κακοπληρωμένοι, δεν χρηματίζονται. Γιατί όμως τόσο μένος εναντίον τους από το σεβάσμιο καλλιτέχνη;

Επειδή του αποκαθήλωσαν τον τεράστιο μεταλλικό σταυρό που έστησε κατά την διάρκεια της εικαστικής του δράσης στον ενετικό μνημείο της Σπιναλόγκας. Και αντί να ενοχληθεί ο ... Ναζωραίος, χολώθηκε ο Τσόκλης! Θα ήταν πάντως πιο ενδιαφέρον να μας πει πόσο στοίχισε το show και ποιος κρατικός φορέας το πλήρωσε. Πρόκειται για το ίδιο κράτος που ο ίδιος συχνά μυκτηρίζει. Τι τα θέλετε, κάποιοι ξέρουν πολύ καλά ν' αξιοποιούν με το παραπάνω και νήσους και νησίδες.

ΥΓ. Κάποιοι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν, αντί να γλυκαίνουν, γίνονται όλο και πιο επιθετικοί προς εκείνο το κόσμο που τους ανέδειξε και τους αγκάλιασε. Όσο για το χρυσό δόντι της Nεοελληνίδας μάνας, έχει και ο λαϊκισμός τα όριά του. Εξ όσων γνωρίζω οι τάφοι ανοίγονται μετά από 3 έτη και τα οστά οδηγούνται στο χωνευτήρι ή στο οστεοφυλάκιο. Προς requiem aeternam...

ΥΓ. 2 Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους-ασυμβίβαστους καλλιτέχνες που παρά τις καταθέσεις εκατομμυρίων είναι πολύ πιθανό να μην έχουν κόψει μία (1) απόδειξη στη ζωή τους, ενώ, ρωτήστε τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, έχουν πάρει σύνταξη απορίας από το ΥΠΠΟ. 

ΥΓ. 3 Το πρόβλημα για τον Τσόκλη είναι σταθερά και διαχρονικά ο Γιάννης Κουνέλλης. Όταν μιλάει ο πρώτος οι πάντες αδιαφορούν ή, έστω, εξοργίζονται. Όταν μιλάει ο δεύτερος γίνεται πάντα ένας μικρός σεισμός.   

ΥΓ.4 Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα στην τέχνη: το δάκρυ, και μάλιστα το εύκολο. Η ειδικότητα του Τσόκλη. Και ο κατασκευασμένος θυμός προς μηντιακή κατανάλωση. Η συγκίνηση, με άλλα λόγια, που παράγεται σε δόσεις και πωλείται τοις μετρητοίς.

Άλλα κείμενα περί Αμφίπολης και Τσόκλη:
Οίκτος για τον Τσόκλη
Συρρικνωμένο μήλο
Κορίτσια ... ο Μεγαλέξανδρος
Τυπολογία μιας κίνησης
ΕΝΦΙΑ στην Αμφίπολη