1915 - 2015 : 100 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων

Δεν είναι συνηθισμένο να οργανώνεται σε έναν ιδιωτικό χώρο μια διεθνής έκθεση και μάλιστα με ένα τόσο σοβαρό θέμα: Τα 100 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων, για αυτό και αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή που χαιρετίζω με αυτά τα λίγα λόγια την εκδήλωση. Ο 20ος αιώνας, ο αιώνας του μοντερνισμού, η εποχή που βρήκε το θάρρος να αναγγείλει τον θάνατο το Θεού και την ανάσταση του ανθρώπου, η εποχή που ευαγγελίστηκε την διαρκή πρόοδο και ονειρεύτηκε, μέσω των καλλιτεχνικών κινημάτων της, την αδιαπραγμάτευτη ανθρώπινη δυνατότητα για ευτυχία μέσα από μια τελεολογία με επιστημονικοφανές ένδυμα, άρχισε με μία φριχτή γενοκτονία, αυτή των Αρμενίων, συνεχίστηκε με μιαν ακόμη φριχτότερη, την ΣΟΑ, δηλαδή το Ολοκαύτωμα, και τερματίστηκε εντελώς δυσοίωνα μέσα σε μια σειρά τοπικών μεν πολέμων, αλλά με παγκόσμια εμβέλεια. Την Αρμενική Γενοκτονία ακολούθησαν η Γενοκτονία των Ποντίων, η Γενοκτονία των πληθυσμών του Καυκάσου από τον Σταλινισμό και, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η Shoah, η Ρουάντα, η Γκαμπότζη, ο εμφύλιος της πρώην Γιουγκοσλαβίας κλπ.  Έμελλε, φευ, ο αιώνας του Μοντερνισμού να καταστεί αιώνας των γενοκτονιών , εποχή του αίματος και της απροκάλυπτης βίας. 

Με την παρούσα έκθεση, εφτά Αρμένιοι καλλιτέχνες που κατοικούν στην Ελλάδα και πέντε εκπρόσωποι της Αρμενικής διασποράς σε όλον τον κόσμο, παρουσιάζουν έργα, εμπνευσμένα από την τρομακτική καταστροφή του 1915, εκφράζοντας, από καρδιάς, μιαν ευχή: Πρώτον, να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η θυσία. Όχι για λόγους αντεκδίκησης και ρεβανσισμού, αλλά για λόγους ιστορικής μνήμης και εγρήγορσης. Και δεύτερον, γιατί το αίμα δεν ξεπλένεται ποτέ με αίμα, αλλά με έργα και ιδέες που το υπερβαίνουν.Η Τέχνη, ήταν ανέκαθεν, είναι και σήμερα το πιο δυνατό, το πιο αποτελεσματικό όπλο στην μάχη της ειρήνης. 

Τα παρουσιαζόμενα έργα είναι μεν συναισθηματικά και έμφορτα από συγκίνηση, αλλά δεν επιδιώκουν τον εύκολο εντυπωσιασμό. Επιδιώκουν τον στοχασμό και την νηφάλια σκέψη. Είναι σα να λένε: Ποτέ ξανά. 

Υ.Γ. Ο φίλος μου ο Gagik λέει: «Κανείς δεν ξεχνάει, τίποτε δεν ξεχνιέται». Αυτός είναι και ο προορισμός της ιστορίας.  Η τελευταία ελπίδα των ανθρώπων για δικαιοσύνη και για όσα ψιχία ευτυχίας δικαιούνται.