Κάθε φιλί κι ο Ιούδας του

Η επιθυμία. Ο δισταγμός. Η αναμονή. Ο φόβος. Λίγο πριν τολμήσεις. Λίγο πριν αγγίξεις τον ουρανό. Την άκρη άκρη των συνόρων του κόσμου. Λίγο πριν το τελικό σμίξιμο των χειλιών. Όταν όλες οι άλλες αισθήσεις συμπυκνώνουν σε μίαν μόνο αίσθηση την ένταση τους. Στην αφή. Κι έπειτα, αμέσως μετά, στη γεύση. Τα μάτια κλειστά. Μάταια. Βλέπεις τα πάντα έστω κι αν δεν βλέπεις τίποτα. Μυρίζεις το δέρμα, αισθάνεσαι τους πόρους. Υπάρχεις μόνο γιατί αισθάνεσαι. Δεν χορταίνεται αυτή η αίσθηση. Ο χρόνος ακινητεί - ούτως ή άλλως ο χρόνος στον έρωτα μηδενίζεται.
Είσαι ήδη ευτυχισμένος λίγο πριν την ευτυχία. Λίγο μετά - ο χρόνος, είπαμε, δεν υφίσταται - όλα θα είναι αλλιώς... Λίγο μετά οι αμφιβολίες, η ανασφάλεια, η ζήλια, η προδοσία, ο χωρισμός, το πένθος. Λίγη σημασία έχει ποιος φταίει. Δεν φταίει κανείς. Αυτοί είναι οι κανόνες. Ανέκαθεν.
Ήδη η ζωή στα μυστικά της εργαστήρια προετοιμάζει το επόμενο φιλί. Ήδη σε προετοιμάζει. Για αυτό που για σένα είναι αδιανόητο αυτή την στιγμή. Κι όμως υπάρχει!
Ευτυχισμένοι λοιπόν όσοι αξιώθηκαν κι αντάλλαξαν τέτοια φιλιά, παρά το αναπόφευκτο κόστος τους. Άξιζε μισή ζωή όσα έζησαν σε μισό λεπτό. Σαν τον μεγάλο μου, τρυφερό φίλο Τάκη που μού σημάδεψε τη ζωή όσο καιρό στάθηκε κοντά μου. Και που μου έμαθε να παίρνω με ταπεινοφροσύνη ό τι η ζωή μου προσφέρει. Και να στραγγίζω το ποτήρι μέχρι τέρμα. Ούτως ή άλλως θα είμαστε πάντα διψασμένοι. Έτσι είναι οι κανόνες.
Καλή αντάμωση φίλε.