Καλλιτέχνες

Ξυπνάνε χορτασμένοι αλλά και με την υπαρξιακή πείνα να τους θερίζει τα σωθικά. Ξυπνάνε μάλλον ευτυχείς για όσα έχουν καταφέρει ως τώρα ... με την ανασφάλεια όμως να τους δηλητηριάζει . Τι θα κάνουν σήμερα; Ξεχειλίζουν από ιδέες, αισιοδοξία, δημιουργικότητα, αρκεί ... αρκεί να χτυπήσει επιτέλους το τηλέφωνο. Να πάρουν ένα σήμα από κάπου, κάποιος να τους προτείνει κάτι, ένα έργο, μια παραγγελία, ένα πρότζεκτ, μια συνεργασία, μια - έστω - συνέντευξη. Έστω ένα μήνυμα θαυμασμού για να αισθανθούν ότι υπάρχουν. Ότι δεν είναι μόνο ιστορία, παρελθόν, ένας ανδριάντας στο πάρκο του μυαλού τους με τις ξεθυμασμένες μυρωδιές και τους βαλσαμωμένους υάκινθους ένα γύρο αλλά παραμένουν φωνές του σήμερα. Παραμένουν καλλιτέχνες του τώρα. Ποιόν ενδιαφέρουν κατά βάθος; Τι κι αν ξέρουν από χρόνια πως λειτουργεί ο μηχανισμός, δεν τους κάνει πια κέφι να ξανακινήσουν τα γρανάζια του. Η θανατίλα του ύπνου που μόλις άφησαν ναρκωμένο στα κλινοσκεπάσματα, τούς ακολουθεί και στο φως της ημέρας. Ο καφές, ακόμη κι ο καφές, πικρός, ανήσυχος. "Δος ημίν σήμερον Κύριε την τροφής του εγώ ημών" προσεύχονται μυστικά. Γιατί αλλιώς χωρίς το "εγώ" δηλαδή δεν υπάρχει άλλος λόγος δημιουργίας. Κάθονται στο γραφείο, στο καβαλέτο, στο πιάνο, στο σχεδιαστήριο. Ανασκαλεύουν παλιά χαρτιά παλιά έργα, παλιές φωτογραφίες. Τότε που ζούσαν. Αναθαρρεύουν κάπως για να ξανακυλήσουν μετά. Σκοτοδίνη, κενό. Ίσως κάποιο μήνυμα στο e-mail, ένα σχόλιο στο φ. μπ. Χαζεύουν τον "τοίχο" τους γεμάτο φωτογραφίες θηραμάτων. Τότε που ζούσαν. Ίσως αν δοκίμαζαν μια καινούργια ανάρτηση; Τόσα θέματα που αδημονούν να δημοσιοποιηθούν. Όχι, καλύτερα να ποστάρουν κάτι παλιότερο. Από τα σίγουρα και τα αγαπημένα. Το τώρα τους είναι αποκρουστικό αν συνεχίσει, να υπάρχει έτσι, αγνοώντας τους.