Performance

Η performance, ή επιτέλεση όπως λέγεται πλέον επιστημονικότερα , ως είδος είναι αρκετά παλιό και αρκετά γνωστό στην Ελλάδα, περισσότερο όμως ως ένα εικαστικό δρώμενο και πολύ λιγότερο ως παράμετρος της θεατρικής δράσης. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι ότι οι θεατρολόγοι αγνοούν τους πιο σημαντικούς Έλληνες performers και τις ιστορικές επιτελέσεις τους παρότι γίνεται όλο και περισσότερος λόγος και σε θεωρητικό και σε επικοινωνιακό επίπεδο για την performance και την ιστορία της. 

Για παράδειγμα ποιος γνωρίζει τις προδρομικές όσο και πρωτοποριακές performances με τον έντονο πολιτικό προβληματισμό που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας από τη Μαρία Καραβέλα, τον γλύπτη Θεόδωρο, τον Δημήτρη Αληθεινό, τον Στάθη Λογοθέτη (για να αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς); Είμαστε στην εποχή που συχνά εγκαταστάσεις στον χώρο οι οποίες εμψυχώνονται τρόπον τινά από τον δημιουργό τους, θεωρούνται μορφή performance χωρίς όμως και να είναι π.χ. η εγκατάσταση του Δεκουλάκου στην Ώρα ή του Κωνσταντίνου Ξενάκη στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Κατά τη Μεταπολίτευση κυριαρχούν οι επιτελέσεις της Λήδας Παπακωνσταντίνου, του Γιώργου Λαζόγκα, του Άρη Προδρομίδη, του δίδυμου Χονδρός-Κατσιάνη, του Νίκου Κρυωνίδη, του Άγγελου Σκούρτη, του Άγγελου Παπαδημητρίου κλπ. Και μόνο η καταγραφή προσώπων και δράσεων θα ήταν πραγματικά αποκαλυπτική για τη σημασία του φαινομένου. Προς το παρόν ας σημειώσουμε μόνον τούτο: Μία ιδιαίτερη τάση του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου η οποία κινείται στο χώρο της μεταμοντέρνας αποδόμησης ενσωματώνει συχνά στην παραστασιολογική της μέθοδο τη λογική της performance. Κυρίως γιατί το κείμενο είτε αποσκορακίζεται είτε σμικρύνεται επ' ωφελεία της σωματικής δράσης του ηθοποιού, λόγου χάρη το θέατρο του Τερζόπουλου είναι ένας τέτοιος εμπνευσμένος συνδυασμός της προσωπικής μεθόδου του σκηνοθέτη αλλά και της παγιωμένης αισθητικής της performance όπως την ξέρουμε στον κεντροευρωπαϊκό χώρο. Επίσης οι αναγνώσεις κλασσικών κειμένων του Μιχαήλ Μαρμαρινού καθώς απαξιώνουν τη δράση και την παραδοσιακή θεατρική φόρμα λειτουργούν ως ένα είδος επί σκηνής performance. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Δον Ζουάν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αλλά και η παράσταση του Ριχάρδου Β' της Έφης Μπίρμπα στο θέατρο Ροές, ή ο Ριχάρδος  Γ' του Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο.