Συμβαίνουν Αίσχη στο Μουσείον Βορρέ!

Ανέκαθεν η τέχνη λειτουργούσε ως το παράδοξο σχόλιο του εαυτού της του ίδιου. Σαν μια μαγεία που επαναλαμβάνεται κατοπτρικά. Εν εσόπτρω και αινίγματι. Επίσης πάντα ένα έργο τέχνης εμφανίζεται ως το οξύ όσο και ευφυές σχόλιο ενός άλλου έργου τέχνης το οποίο και το ενέπνευσε. Το κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα βγαίνει ολοζώντανο από την κοιλιά ενός προγενέστερου έργου όπου παρέμεινε συμβολικά προς εκκόλαψη τρεις μέρες όπως ο Ιωνάς στα σπλάχνα του κήτους. Επειδή η τέχνη, το καταλάβατε ήδη, είναι η ύστατη μορφή θαύματος που δικαιούμαστε. 

Ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος παρεμβαίνει με ανάλογο, κατοπτρικό χιούμορ στον αρχικό πυρήνα των συλλεκτικών εμμονών του Ίωνα Βορρέ και στο πρώτο κέλυφος - κτήριο του Μουσείου του, το λεγόμενο λαογραφικό, δημιουργώντας όχι “διαλόγους” όπως θα περίμεναν μερικοί ανέμπνευστοι γραφειοκράτες αλλά ποιητικούς - ειρωνικούς συνειρμούς. Δηλαδή ένα οργανωμένο χάος (έτσι όριζε την τζαζ μουσική ο πολύς Χόμπσμπαουμ). Χρησιμοποιώ εδώ τους όρους σχετλιαστικά γιατί δεν πρόκειται τελικά ούτε για λαογραφικό ,ούτε για μουσείο. Είναι σαφώς ένα θέατρο παραδοξοτήτων, η Wunterkammer ενός εστέτ που σωριάζει ό τι αγαπάει με έναν τρόπο ποιητικό όσο και παράδοξο και που χρησιμοποιεί τις μουσειολογικές ετικέτες παραπειστικά για να ξεφορτωθεί όσους υποκρίνονται τους ειδικούς ή τους επιστήμονες. Ο Βορρές έκανε πάντα το κέφι του. Ευτυχώς. Το ίδιο κάνει κι ο Παπαμιχαλόπουλος γιαυτό και είναι τόσο ευτυχές το αποτέλεσμα.

Σ’ έναν χώρο όπου τα εκθέματα υποδύονται σαν θεατρίνοι ρόλους- βυζαντινούς, μεταβυζαντινούς, λαϊκούς, λόγιους κλπ. ο Παπαμιχαλόπουλος κομίζει τους δικούς του υβριδικούς ήρωες που αντλούν ύπαρξη από τον Κόρτο Μαλτέζε, τα μάνγκα, την ποπ εικονογραφία, τα φουτουριστικά σύμβολα του Blade Runner, -παλιού και νέου -, τους χρυσούς κάμπους των αγιογραφιών αλλά και κάποιους πολιτικούς μύθους, τόσο σκοτεινούς όσο και διάφανους, για να συμπληρώσει ενθουσιαστικά τα κενά που, σας διαβεβαιώ, δεν υπάρχουν! Άνθρωποι που παίρνουν στα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους, μάλλον δεν θα διασκεδάσουν με το αποτέλεσμα, αντίθετα βέβαια με όλους εμάς τους υπόλοιπους. 

ΥΓ. Προσωπικά έχω δύο, άκρως μεροληπτικούς, λόγους να υποστηρίζω θερμά την παρούσα έκθεση και να σφίγγω συναδελφικά το χέρι των συντελεστών της. Ο πρώτος έχει να κάνει με την εμμονή μου ως προς την αξιοποίηση των παραδοσιακών, μουσειακών χώρων με παρεμβάσεις σύγχρονης τέχνης. Ήδη με τον Κωνσταντίνο Παπαμιχαλόπουλο είχαμε διαπράξει μια τέτοια εισβολή στο αξιοσέβαστο Εθνικό και Αρχαιολογικό μας Μουσείο κατά το μακρινό εκείνο 2013 με την ομαδική έκθεση “Κρήδεμνον”. Ο δεύτερος αναφέρεται στην έκθεση “Ιστορία - Ειρωνεία” που είχαμε παρουσιάσει με τον Άγγελο Παπαδημητρίου στις νέες πτέρυγες του Μουσείου Βορρέ το 2014/5. Θυμάσαι Νεκτάριε; Θεωρώ πως και η τωρινή παρέμβαση στοιχίζεται στην ίδια, χιουμοριστική - ανατρεπτική παράδοση και το γεγονός με ευχαριστεί πολύ. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; 

Έγραφον τη 30η Οκτωβρίου ενεστώτος έτους,

 πρώτην ημέραν επιβολής του δακτυλίου εις το κλεινόν άστυ 

Μάνος Στεφανίδης