Μίκης!

(Άμα τελειώσει ο θάνατος)...Μη μας ξεχάσεις!

Θέλω αυτή τη στιγμή να μιλήσω περισσότερο για τον πολιτικό Μίκη - επειδή αυτό τον έκαιγε ως την τελευταία του στιγμή πιο πολύ ακόμα κι από τη μουσική την ίδια - και δεν προτίθεμαι, προσώρας τουλάχιστον, να συμμετάσχω στις κοινοτοπίες περί μεγάλου, μοναδικού κ.λπ - κι όχι γιατί δεν τα πιστεύω  ή δεν τα δικαιούται - αλλά γιατί αυτά θα τα πουν κυρίως εκείνοι που τον λοιδόρησαν με κάθε ευκαιρία ή τον θεωρούσαν ακόμη και γραφικό. Οι ποικίλοι επαγγελματίες της αριστεράς, της τέχνης, της απόλυτης αλήθειας, της επανάστασης κοκ. Ο Μίκης όμως υπήρξε πολιτικό ον από τα νύχια ως την κορφή. Και βέβαια, επειδή τον πρωτογνώρισα στη Ζαλοκώστα ως υπουργό επικρατείας στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (!) το 1990, θυμάμαι τι λεγόταν και τι γραφόταν τότε για τον... αποστάτη! Τι μεγάλο μάθημα λοιπόν για τον νυν πρωθυπουργό ο θάνατος του Θεοδωράκη. Με ποιον αξίζει να είσαι τελικά; Με τον Μίκη ή τα παιδιά του Καρατζαφέρη; Με τον πολιτισμό ή με τους εμπόρους του; Με τη λαϊκιστική ευκολία ή με την επώδυνη, ακριβή ομορφιά; Με την επικοινωνία ή με την ουσία; 

Επιμένω: Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μίκη είναι να ενστερνιστούμε χωρίς μικροκομματικούς συμψηφισμούς το όραμα του για εθνική συμφιλίωση. Την υπέρβαση του κακοφορμισμένου διχασμού. Τη δικαίωση - επιτέλους - του τραγουδιού του νεκρού αδελφού. 

Όσο για τον Τσίπρα που θυμήθηκε λίγο πριν τον θάνατο του Μίκη την ... αποστασία, εδώ δεν σεβάστηκε τον Κύρκο και τον Γλέζο. Υπόθεση εργασίας: Γιατί θα σεβόταν τον Μίκη αν υποτεθεί ότι τού προτεινόταν τώρα ένα χαρτοφυλάκιο; Επειδή η ιστορία (μας) παίζει περίεργα παιχνίδια επιστρέφοντας άλλοτε τιμωρητικά κι άλλοτε σκασμένη στα γέλια. Να θυμηθώ τις Πρέσπες και τι γραφόταν για τον μεγάλο συνθέτη από "αριστερές" γραφίδες; Άρα...

Ακόμη και με το θάνατο του ο Μίκης διδάσκει γελώντας από ψηλά. Και βέβαια ο Θεοδωράκης δεν "τρώγεται" αλά καρτ. Δηλαδή σύμφωνα με τα συμφέροντα των διαφόρων. Όπως ανέκαθεν ήθελαν τα κομματικά ιερατεία. Ο Μίκης είχε ιδρύσει την πολιτική κίνηση "Σπίθα" η επιτροπή της οποίας συνεδρίαζε σπίτι του κάθε εβδομάδα! Με τον Μίκη συνήθως παρόντα. Ποιός το ξέρει; Ποιός πήρε ποτέ στα σοβαρά την εμμονή αυτού του ιδιοφυούς ανθρώπου και με την επανάσταση και με την πατρίδα;

 Διάβολε, δεν το θέλω αλλά κλαίω. Ο άντρας αυτός, συχνά αντιφατικός και νάρκισσος, πάντα πληθωρικός καθ' υπέρβαση ήταν σωματοποιημένο το απόλυτο ταλέντο. Ήταν η δωρεά απλόχερα σκορπισμένη ενώ υπήρξε ταυτόχρονα  η νιότη, η πατρίδα, το όραμα μας. Η καλύτερη μας δυνατότητα. Μάς στήριξε όσο κανείς άλλος στη ζοφερή εποχή της χούντας, όταν οι παράνομες κασέτες με τα Τραγούδια του Αντρέα (Λεντάκη) κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. 

"Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι..."

Δεν θα ξεχάσω, τέλος, ποτέ την αιώνια, ακατάλυτη αισιοδοξία του για την Ελλάδα και το μέλλον της. Το εκρηκτικό του γέλιο και τον τρόπο που κινούσε τα χέρια του σαν φτερούγες αετού. Έτοιμος να πετάξει. Από την Μακρόνησο στη Ζάτουνα και από τη Μόσχα στο Λονδίνο. Η μουσική του παίζεται και θα παίζεται από το κονσερβατουάρ του Παρισιού ως το τελευταίο Ωδείο της χώρας μας και από το Ηρώδειο ως την πιο ταπεινή ταβέρνα του Περάματος και της Σαλαμίνας. Η μουσική του που ανέβασε, ταξίδεψε ισότιμα την ποίηση στα πέρατα του πλανήτη: Κάλβος, Σικελιανός, Ρίτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Λειβαδίτης, Γιάννης Θεοδωράκης, Χριστοδούλου, Αναγνωστάκης, Μπίαν, Λόρκα, Νερούδα, Χικμέτ... Ο Μίκης ήταν ενστικτωδώς και μέγας φιλόλογος. Διάβασε - και συγκινήθηκε - πριν από εμάς για μας. Δεν θα λησμονήσω τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τα πάντα από το φυσικό και συμβολικό ύψος του. Ενώ γύρω του τα μεγέθη ήταν συνήθως σπιθαμιαία. 

Αντίο Μίκη μας. Ουρανομήκη (όπως σ' έλεγε ο Μποστ, ο κουμπάρος σου). Είσαι μια ολόκληρη εποχή. Ένας ολόκληρος κόσμος. Υπήρξε ο πατέρας της γενιάς μου. Ο νεότερος Λαμπράκης για τους λαμπράκηδες. Και η ζωντανή υπόσχεση ενός κόσμου καλύτερου. Σε παρακαλούμε...μη μας ξεχάσεις!

Το έργο "Κόκκινη Ελεγεία"του Στέργιου Στάμου αφιερωμένο στη μνήμη του Μίκη. Απόψε αχνοφωτίζει σιωπηλά το σκοτεινό μου μπαλκόνι (σαν στίχος του Αναγνωστάκη).