Περί Παϊσίου

Οριστικό υστερόγραφο (από εμένα τουλάχιστον)

Ο αγαπητός κ. Παΐσιος, ιατρός και επιμελητής εικαστικών εκθέσεων, απάντησε εκτενώς στην Lifo σχετικά με τα όσα κατήγγειλα για τις φωτογραφίες του Κατσάγγελου και τη ζωγραφική του Μαδένη. Καταπιάστηκε, ως μη έδει, και με τον Διαμαντόπουλο. Πονεμένη ιστορία, είπαμε, για κάθε παράγοντα και παραγοντίσκο. Είχε μάλιστα την καλοσύνη να αναδημοσιεύσει ολόκληρο, σχεδόν, το κείμενο μου. Τον ευχαριστώ:

 https://www.lifo.gr/guest-editors/peri-kakofonias-kai-antigrafon-apo-ton-np-paisio?fbclid=IwAR14BdZz5KgYVHqBOL91K2MrvlQK_jzwYpYJrIU3OYp4cZSsroMWlgo6g8Q

Άρα δεν χρειάζεται περαιτέρω απάντηση. Τα είπε όλα! Μού υπενθύμισε επίσης τα θετικά που έχω γράψει κάποτε για τον Μαδένη. Δεν τα είχα ξεχάσει! Ακόμη ένας λόγος πάντως για ν' αντιληφθεί κι ο ίδιος ότι προσπαθώ να είμαι ακριβοδίκαιος. Αυτό είναι η δουλειά μας αγαπητέ συνάδελφε! (Την ψώνισα. Θα φορέσω άσπρη μπλούζα)!  Και δικό του παλιότερο κείμενο - του Παϊσίου, εννοώ - το σχετικό με τον Αλέκο Λεβίδη εκθείασα κάποτε. 

Διέπραξε όμως ένα λάθος και μια παράλειψη. Έγραψε ότι ήμουν αναπληρωτής καθηγητής στο ΕΚΠΑ ενώ ήμουν πρωτοβάθμιος και αφυπηρετώντας εψηφίσθην από την πρυτανεία ως ομότιμος. Κακιούλες; Επίσης δεν δημοσίευσε ούτε στο Lifo ούτε στο εκτενές του κείμενο στον κατάλογο μια (1), έστω, φωτογραφία του Κατσάγγελου. Παρ' ότι αναφέρθηκε, σχολίασε και δημοσίευσε π.χ έργα του Ζερικώ. Ο επιμελητής έχασε τη μοναδική (!!) ευκαιρία να δείξει από κοινού τις φωτογραφίες και τη ζωγραφική. Θα ήταν εντυπωσιακό εύρημα. Όμως οι άνθρωποι που είναι πολυπράγμονες, μπερδεύουν την πονηριά με την εξυπνάδα.

Συμπέρασμα δικό μου ακολουθώντας την λογική του κ. Παϊσίου. Ο Μαδένης ενεπνεύσθη από τον Ζερικώ αλλά όχι από τον Γιώργο Κατσάγγελο. Διορθώνοντας αυτή την παράλειψη λοιπόν δημοσιεύω κι εγώ κατ' αντιπαράσταση Μαδένη και Κατσάγγελο. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας. Και του κ. Χριστοφή βεβαίως βεβαίως!

ΥΓ. Ύστατος λόγος και για τον φίλτατο Μιχάλη Μαδένη ο οποίος ξέρει ότι δεν φείδομαι θετικών σχολίων όταν πιστεύω κάτι. Ομοίως θεωρώ υποχρέωση μου να διατυπώνω και την αρνητική μου γνώμη: Χωρίς λοιπόν να παίρνω ούτε λέξη πίσω από τα όσα, λίγα οπωσδήποτε, έχω γράψει κατά καιρούς για αυτόν, τον συμβουλεύω να μην ακούει τους κόλακες. Αντιγράφοντας με τον τρόπο που κοπιάρει φωτογραφίες και επιτυγχάνοντας αυτό το γλυκερό, συναισθηματικό αποτέλεσμα, χάνει ζωγραφικά. Και είναι κρίμα. Ας αλλάξει δρόμο όσο είναι καιρός...