Δεν είμαι εγώ αυτός...

Μ.Ε.Θ

Δεν είμαι εγώ αυτός

που κοιμάται στη ΜΕΘ.

Βυθισμένος,

διασωληνωμένος,

σε καταστολή.

Εγώ είμαι έξω και πετάω,

δεν καταλαβαίνω τη βαρύτητα,

δεν φοβάμαι το κενό,

 τώρα ταξιδεύω

πάνω από το νερό,

πάνω απ' τα κύματα.

Πλέω προς Φολέγανδρο,

πλέω προς Σίκινο.

(Δύο ωραία ονόματα

που έγιναν  έπειτα νησιά).

Ήθελα από πάντα

να τα επισκεφθώ.

Ή, την Αλόννησο,

υπέροχη λέξη

που γεμίζει αλμύρα το στόμα.

Ή την Ιαλισσό,

ή την Ψέριμο.

Ψέματα όλα τα άλλα.

Δεν έχω πλαστικό σωλήνα

τον φάρυγγα μου να πληγώνει,

ούτε με υποστήριξη αναπνέω,

ούτε κοιμάμαι με ορούς

στις φλέβες,

σε δύο, ανασηκωμένος, μαξιλάρια.

Πώς το φανταστήκατε;

Εγώ είμαι ελεύθερος, εκεί έξω,

κολυμπάω σε γαλακτικό υγρό

και στεγνώνω μετά

 ψηλά, στα σύννεφα.

Αυτός που εκεί μέσα κοιμάται

άλλος είναι.

 Όχι εγώ.

Εγώ την ευκαιρία βρήκα

στο πατρικό μου να γυρίσω, 

να ξαναδώ την κυρία Έφη,

τη δασκάλα μου 

στο νηπιαγωγείο,

τους συμμαθητές μου

που μού είπατε

ότι έχουν πεθάνει.

Όλοι ζουν. Κάνατε λάθος.

Τους βρήκα πάλι,

παίξαμε κρυφτό,

ψηλά στα σύννεφα.

Δεν μπορεί, σάς λέω,

να είμαι εγώ

εκεί, στη ΜΕΘ,

είναι κάποιος άλλος.

Κι αν κάποτε τελειώσει

θετικά αυτή η δοκιμασία

και σας πουν ότι βγαίνω νικητής,

αποσωληνωμένος

σε καροτσάκι αναπηρίας

και με χειροκροτούν

 έξω απ' τη ΜΕΘ,

όλοι οι γιατροί συγκινημένοι

- κι εσείς μαζί -

όχι, δεν θα είμαι εγώ αυτός. 

Ποτέ δεν ήμουν.

Εσείς, τουλάχιστον,

 τώρα το ξέρετε.

Σχέδιο Αριάδνης Στεφανίδη

Φωτό:  Σχολική εκδρομή στο Πόρτο Ράφτη, 1963, με χιλιάδες μεν μαμάδες παρούσες αλλά τους μπαμπάδες, τους men, απόντες. Η τάξη της Τετάρτης δημοτικού του ιδιωτικού σχολείου Μαντουβάλου - Σερεμετάκη, στον Άγιο Δημήτριο Ταμπουρίων. Δίπλα στο καφενείο του Κοτέα που αναφέρει στα βιβλία του ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Όπως ήταν, και εν πολλοίς είναι, το ισχύον καθεστώς. Η καθισμένη μπροστά είναι η δασκάλα μου στην Β! δημοτικού, η κ. Έφη με την οποία ήμουν πολύ ερωτευμένος.  Έκανα  δύο χρόνια να την ξεπεράσω. Στο κέντρο η μάνα μου κι ο αδελφός μου, ο Πάρις. Δίπλα της η Αντριάνα και η μικρή Βενετία. Πάρα δίπλα η δασκάλα της Τετάρτης η κυρία Ειρήνη. Αριστερά το Μαράκι το "χοντρό" με την "Μπεμπίτσα" και τον Βαγγελάκη, τον Καντσό. Το Μαράκι ήταν το πρώτο κορίτσι που φίλησα όταν ήμουν πέντε χρόνων. Εγώ, τέλος, είμαι ο ερωτόληπτος πιτσιρικάς με το καρώ και τον ήλιο στα μάτια στην άκρη δεξιά. Πριν από εξήκοντα έτη...