Της χωματερής

Απλά μαθήματα επαναστατικής εγρήγορσης και πρακτικής. Από κάτω. Μικρές, τουτέστιν ατομικές επαναστάσεις. Μήπως και ξεφύγει ο καθένας προσωπικά από την εντεταλμένη γυάλα που τον έχουν τοποθετήσει· όπως ο καημένος πρωταγωνιστής του «Τρούμαν Σόου». Κι έπειτα να μιλήσουμε για συλλογικές δράσεις. Και αλλαγές από πάνω. Η επανάσταση μάλιστα να σχετίζεται με την καθημερινή πρακτική και το ατομικό παράδειγμα. Που θα πει απλά ν' αναλάβουμε προσωπικά σαν τον «ποβερέλο», τον φτωχούλη της Ασσίζης, το δικαίωμά μας ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Από κάτω. Να σώσουμε τον πλανήτη. Ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μας. Αρχίζοντας από τα πιο απλά: φέρ' ειπείν από τη διαχείριση του νερού στο διαμέρισμα και την πολυκατοικία μας. Από τη διαχείριση των σκουπιδιών μας. Ο μικροαστός που μπανιάρει αμέριμνος με το λάστιχο το πιο πολύτιμο έχει του, το Ι.Χ. του, σπαταλά το νερό που χρειάζεται ένας Αφρικανός έναν μήνα μόνο για επιβίωση. Αδικία και ρατσισμός. Ισως έτσι, με ατομικά παραδείγματα, να πείσουμε τους ιθύνοντες ως προς το μέγα περιβαλλοντικό έγκλημα του Αχελώου. Αυτούς που οδηγούν στην ερήμωση τον κάμπο της Θεσσαλίας καθώς έχει εξαντληθεί τραγικά ο υδροφόρος του ορίζοντας. Δεκαετίες τώρα ασκούνται οι μονοκαλλιέργειες του βαμβακιού μόνο και μόνο για να εισπράττονται οι επιδοτήσεις. Παράλληλα σπαταλώνται μάταια απίστευτες ποσότητες ύδατος. Ενώ το ίδιο το προϊόν ως ακριβό και αντιπαραγωγικό απαξιώνεται. Ομοια όπως απαξιώνεται και η σχέση του αγρότη με τη γη του και κατ' επέκταση με το κοινωνικοπολιτιστικό σύστημα που αυτά εκπροσωπούν. Μακάρι, τουλάχιστον, να βρεθεί στη Λάρισα πετρέλαιο. Μήπως και γλιτώσει από την υπεράντληση η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα. Και σωθεί το πολιτικό μέλλον του κ. Σουφλιά.

Βροχές δεν έχουμε, το νερό είναι είδος σε ανεπάρκεια -όπως εξάλλου συμβαίνει σ' όλο τον πλανήτη- οι θάλασσες και τα παράλια μολύνονται ενώ το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζεται ως «κεφάλαιο» που αξιοποιείται, αποδίδει, αγοράζεται και πωλείται χωρίς περαιτέρω συνέπειες. Εγκλημα και τιμωρία. Οι φωτιές, η μόλυνση, οι καταστροφές, η εξαφάνιση της χλωρίδας και της πανίδας δεν είναι ο άγνωστος Χ μιας δισεπίλυτης εξίσωσης αλλά το προφανές «ένα κι ένα κάνουν δύο». Ρωτήστε και τα κύματα του Σαρωνικού.

Απ' την άλλη δεν έχουμε ακόμη, δασολόγιο, κτηματολόγιο, πολιτική πρόβλεψης και καταστολής των πυρκαγιών, τοπικά μέσα δασοπυρόσβεσης, επιτήρηση και συντήρηση των εθνικών δρυμών, υπουργείο περιβάλλοντος και ενημέρωσης των πολιτών κ.ά. Δεν έχουμε επίσης ανακύκλωση απορριμμάτων στους περισσότερους δήμους της χώρας. Εγκληματικό! Αντίθετα, έχουμε Κωστάκη, Γιωργάκη, Ντόρα, Αλέκα, Αλέκο αλλά όχι ένα κόμμα ακραιφνώς οικολογικό που να μας εκπροσωπεί δυναμικά στο Κοινοβούλιο... Και έχουμε βέβαια ανεξέλεγκτες χωματερές καθ' άπασαν την επικράτεια. Και γι' αυτό φταίμε όλοι. Που γνωρίζουμε καλά τον Γιώργο Καρατζαφέρη αλλά όχι τον Νάνο Βαλαωρίτη. Και που εξισώσαμε την ευαισθησία μας με το talent show και τη γενικότερη τηλεοπτική ευήθεια. Επιτρέποντάς τους να καταστήσουν μάζα το κρίσιμο, εκλογικό σώμα και να δώσουν τις ευαίσθητες, νεανικές ηλικίες, βορά στον κρετινισμό, την κενολογία και το life style. Αυτούς που ακόμη δεν τόλμησαν να διαχωρίσουν την Εκκλησία απ' το κράτος, επιτρέποντας στους ρασοφόρους να κατέχουν και να εκμεταλλεύονται τεράστιες εκτάσεις με οθωμανικούς τίτλους ιδιοκτησίας. Οι προεκλογικές πυρκαγιές (δες άρθρο μου στην «Ε» της 15.9) δεν είναι παρά ένα οδυνηρό μεν αλλά προσδοκώμενο πολιτικό σύμπτωμα, προϊόν ιδιωτικής πρωτοβουλίας και κρατικής υστεροβουλίας. Βλέπετε, κάπως πρέπει ν' ανοίξουν οι δουλειές. Και το φιλέτο της παρθένας δυτικής Πελοποννήσου έμενε για δεκαετίες αναξιοποίητο. Αμαρτία!

Τον περασμένο μήνα ο τ. υπουργός κ. Στέφανος Μάνος επηρεασμένος κι αυτός απ' το δράμα των εμπρησμών έγραψε στην «Κυριακάτικη Ε.» ένα εμπνευσμένο άρθρο για το τι μέλλει γενέσθαι. Ας πούμε, ένα γενναίο μέτρο θα ήταν να μην επιτρέπονται οι πισίνες των νεόπλουτων στα κυκλαδονήσια με τη, δεδομένη, δραματική υστέρηση του νερού. Κάτι τέτοιο θ' αποτελούσε αναγκαία, ατομική συνεισφορά στο συλλογικό καλό· αποδεικνύοντας, απαραίτητη, κοινωνική συνείδηση. Και όπως έγραφα σε παράπλευρη στήλη, λειτουργώντας ως «κορυφαίο, ατομικό παράδειγμα». Απ' αυτά που έχει άμεση ανάγκη ο τόπος. Μια ανοιχτή πισίνα στον Τριαντάρο της Τήνου, λ.χ., κύριε Μάνο εξαερώνει 7 με 8 κ.μ. νερού εβδομαδιαίως! Κι είναι γνωστό πως το νησί, σουρωτήρι πια από νόμιμες και λαθραίες γεωτρήσεις δεν αντέχει άλλη σπατάλη. Κάποτε ας πούμε τις οδυνηρές αλήθειες. Και ας κάνουμε, επιτέλους, αυτό που πρέπει. Για το μέλλον των παιδιών και των συνανθρώπων μας. Για να σπάσει αυτό το ατομικιστικό μοντέλο της χωματερής· του ατομικού δηλαδή, παραδείσου και του συλλογικού αφανισμού...

ΥΓ.: Πλαισιώστε τις δύο σοβαρότερες οικολογικές οργανώσεις παγκοσμίως: Την Greenpeace και την WWF. Η συνδρομή είναι μόλις 20 ευρώ το χρόνο. Για ένα μίνιμουμ ελπίδας...

Ενας, ακόμη, διαμαρτυρόμενος του πλανήτη. Τον φωτογράφισα πριν από 20 μέρες σ' ένα δρόμο της Αρλ, κοντά στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο.

7 - 30/09/2007