Ζαλισμένος. Οντα που κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν! Επειδή δεν θυμούνται. Παρατηρημένο. Πέραν πάσης αμφιβολίας και ξεκάθαρα που θα έλεγε ο Καραμανλής· υποκύπτοντας στη χρήση μιας μεταγλώσσας που ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, ούτε σημαίνει: Οσο πιο εκκωφαντική είναι μια τηλεοπτική εντύπωση -συμφορά, συνήθως- τόσο πιο γρήγορα αποσβέννυται από τη γρηγορούσα μνήμη και ταξινομείται απλώς ως μια, περαιτέρω, πληροφορία. Συνειδήσεις που ξεχνούν διψώντας για το καινούριο σοκ. Στο διηνεκές. Μην ξηλώνεις, μην ξαναράβεις το υφάδι σου Πηνελόπη. Εμείς θέλουμε να μείνουμε γυμνοί. Κρίμα το χρόνο σου. Ο δικός μας χρόνος, παρελθοντικός και μελλοντικός, συναιρείται χλιαρά και ανώδυνα στο διαρκές παρόν. Δεν θυμόμαστε, δεν ονειρευόμαστε, δηλαδή δεν ασκούμε τις λειτουργίες του παρελθόντος και του μέλλοντος, όχι για να μην πονάμε αλλά για να μην σκεφτόμαστε. Βλέπετε, είναι πιο βολικό να εκλαμβάνεις τις εικόνες ως έννοιες και αντικατοπτρισμούς της αλήθειας, δηλαδή της πραγματικότητας, παρά να επιχειρείς μέσα από τις έννοιες να εξαγάγεις εικόνες. Ο ορισμός της τέχνης ή του σινεμά, αν προτιμάτε.
- Και τώρα τι γίνεται; Διαστείλαμε τερατικά την παρούσα στιγμή ως εξορκισμό θανάτου, βολεύοντας έτσι μυριάδες ατομισμούς, ιδιοτέλειες και επιθυμίες σε τρόπον ώστε να μην μπορούμε πια να επιθυμήσουμε τίποτε βαθιά και ειλικρινά. Ούτε καν τον διπλανό μας, που είναι πλέον οχληρός και ξένος. Ετσι, ο έρωτας κατάντησε από σώμα με εκκρίσεις και αίμα απλή δήλωση ή πόζα και τεχνική για τα high life περιοδικά. Με συμβουλές του τύπου «πώς να ερωτευθείτε χωρίς να χάσετε το χρόνο ή το μυαλό σας και χωρίς να σας εγκαταλείψει το αποσμητικό σας». Τι κρίμα! Ομορφα -κατ' ανάγκην- αγόρια και κορίτσια που δεν έχουν τίποτε να δώσουν ήγουν να νιώσουν επειδή ακριβώς δεν διαθέτουν ούτε στιγμή χρόνου περισσευούμενου. Ούτε δευτερόλεπτο για να επενδυθεί σε καρδιοχτύπι, μοναξιά, ή μελαγχολία. Στον τόσο κερδισμένο, «χαμένο χρόνο».
«Η Ελλάδα αλλάζει σελίδα». Και η κ. Στάη χτένισμα, και όπως εικάζω μπούστο. Οι «νικητές» παλαβωμένοι από επισφαλή ευτυχία, οι «ηττημένοι» δύσθυμοι γιατί δεν τους βγήκε η παρτίδα-πατρίδα. Ολοι τους αίτιοι, θύματα και αποτελέσματα μαζί της κλινικής κρίσης που αντιμετωπίζει ο τόπος. Και για την οποία δεν μιλάει κανείς. Αφού κανείς δεν διαθέτει τις αρμόδιες λέξεις ούτε μπορεί να εφεύρει σχετικά έναν άλλο χρόνο πιο γόνιμο και εύπλαστο. Φτάσαμε λοιπόν στο επίπεδο όπου οι εξισώσεις δεν πειθαρχούν στους άγνωστους Χ τους και οι συναρτήσεις εξελίσσονται ασυνάρτητα και χωρίς το happy end της μεταφυσικής των μαθηματικών. Βαρύτητες, ανώσεις, διαθλάσεις, επιταχύνσεις, μάζες, καρτεσιανά γινόμενα και τα λοιπά να τα ξεχάσετε. Εδώ είναι η επικράτεια του μετρ Vulgaireράκης. Κάθε πρόβλεψη καθίσταται περιττή. Η μοίρα του Μπομπ κατάντησε η μοίρα του τόπου. Και ο Ευάγγελος αναμένει στη γωνιά «για να λάβουνε τα όνειρα (του) εκδίκηση».
Διάβαζα πρόσφατα στη «Monde» την επείγουσα ανάγκη να αποσύρουμε κάποιες σημαντικές λέξεις από την καθημερινή τύρβη και κατάχρησή τους γιατί στο μέλλον θα είναι απαραίτητες σε ομιλητές, αξιότερους ημών. Προτείνω, λοιπόν, ν' αρθεί το δικαίωμα χρήσης στις λέξεις «αλλαγή», «μεταρρύθμιση», «ανατροπή», «αξιοκρατία», «σεμνότητα», «περιβάλλον», «οικολογική συνείδηση», «πρόοδος» κ.λπ., ώσπου να έρθουν καλύτερες μέρες. Ο κατάλογος, βέβαια, παραμένει ανοιχτός σε όποιον επιθυμεί να συμβάλει. Δυστυχώς, οι λέξεις «συνέπεια», «αξιοπρέπεια» και «φιλότιμο» δεν μπορούν να αποσυρθούν προσωρινά γιατί έχουν αποβιώσει. Οριστικά.
Από τον βράχο του Αγίου Ρωμανού βλέπω τη Δύση να επελαύνει, πορτοκαλί ιππικό, στο έσχατο γκρίζο του ορίζοντα. Οι αποχρώσεις φτάνουν σε ένα οπτικό κρεσέντο, πυρακτώνουν με μοβ τη Γυάρο κι έπειτα ψυχραίνουν αργά.
Γεμίζω γαλήνη. Κάπως έτσι ας είναι το τέλος. Το όποιο τέλος. Το τέλος όσων αγαπώ, το δικό μου τέλος, το τέλος του χρόνου. Γεμάτο χρώματα. Εως ότου φανούν η περίκομψη Αφροδίτη και ο φλογερός Αρης στο στερέωμα. Ηδη ο Ηλιος - δεσμώτης έγειρε στη φυλακή του πίσω από το ξερονήσι εξαντλώντας βυσσινιά και μπλε ως το αόρατο του γαλάζιου και ευλογώντας όσους κατάλαβαν, έστω και τώρα, πως ο χρόνος είναι κρίμα να είναι χρήμα. Εφόσον, πάνω απ' όλα, είναι χρώμα!
ΥΓ1. Δεν αναγνώρισε τις φωνές του κυρίου Σεφέρη και του κυρίου Ελύτη αλλά, τουλάχιστον, δεν μπερδεύει τη φωνή του Ραμαντζότι. Εξάλλου ένας απλός υπουργός Πολιτισμού ήταν. Κι όχι η Ζαν ντ' Αρκ.
ΥΓ2. Τι δράμα να είσαι δημοσιογράφος και να πρέπει ν' αναλύεις στα σοβαρά τους λόγους του Γιώργου και τα κείμενα του Νίκου.
Πολιτικοί ράτσας έτοιμοι να επανιδρύσουν την πατρίδα (να ρεφάρουν την παρτίδα). Πάντως, τον εκ δεξιών τον βλέπω πολύ αποφασισμένο.
7 - 23/09/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου