Το ωραίο είναι επαναστατικό (και το πλαστό αναπόφευκτο)

Παρά τη συκοφάντηση του, το έργο παραμένει αυθεντικό, όσο και αν ωρύονται τα ΜΜΕ και τα συμφέροντα που θέλουν την απαξίωσή του. Κι όλα αυτά εν όσω η δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη. Το πράγμα πάει βαθύτερα. Μπορεί μια κοινωνία που αποθεώνει το πλαστό στην πολιτική, την ιδεολογία ή την αγορά να αναγνωρίσει το γνήσιο; Θα ήταν αντιφατικό προς την ίδια της την υπόσταση!

Οι περισσότεροι άντρες

είναι κακοί εραστές

του συγκεκριμένου.

Ας το θυμόμαστε καλά αυτό

πριν

ξαναερωτευτούμε τ' άστρα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Επιτέλους! Το καταλάβαμε ότι ζούμε στη καρδιά του μεταμοντέρνου και ότι, όπως το έλεγε ο Φουκώ, η εξουσία θα ήταν πολύ εύθραυστη εάν η μοναδική της λειτουργία ήταν να καταπιέζει. Την εξουσία τη ζούμε εωσφορικά όλοι μας λοιπόν παρά την έχουμε. Τα 'μαθες τα νέα Γιωργάκη; Τα πληροφορήθηκαν οι ψηφοφόροι και οι δοτοί υπουργοί σου; Ο Παύλος, η Μαριλίζα κι εκείνος ο κολοσσός, ο τρυφεροκωλαρούλης Πεταλωμένος Γάτος; Τόσες πολλές μετριότητες δεν μπορούσαν παρά να συγκροτήσουν την υποδειγματική κοινωνία του τέλειου, του απόλυτου πλαστού. Ώστε ακόμη κι οι αυθεντικοί Παρθένηδες να μοιάζουν ψεύτικοι στα μάτια των μυώπων νεόπλουτων, των διατεταγμένων δημοσιογράφων και των στραβωμένων “ειδικών” που έχουν ειδικευθεί μόνο στο χοντρεμπόριο έργων τέχνης σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους κλέβουν έναν ολόκληρο Πικάσο και να μην ανοίγει ρουθούνι. Αλλά και να σπεύδει αλληλέγγυα των δεξιούληδων της Πινακοθήκης η πασόκα γενική γραμματέας Πολιτισμού! Η συγκυβέρνηση επιτέλους αποδίδει. Η εξουσία των μέτριων είναι ανίκητη, όπως είναι ανίκητη η γελοιότητα σε αυτό τον τόπο, έννοια τόσο θεσμική όσο και μεταφυσική.

Χανόμαστε αύριο επειδή θύμωσε ο Σόιμπλε; Χανόμαστε σήμερα επειδή του στείλαμε για οικονομολόγο έναν αποτυχημένο συνταγματολόγο; Όχι! Έχουμε χαθεί χρόνια πριν γιατί φορέσαμε σαν δέρμα τη μεταμοντέρνα συνθήκη: Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα εννοούμε κι άλλα πιστεύουμε. Ή, μάλλον τα πιστεύουμε όλα που θα πει δεν πιστεύουμε τίποτε. Ωραία, συνεπώς, αυτογελοιοποιείται ο γεροντογόης Πέτρος του Μαξίμου και του Λαλιώτη, ωραία διατυπώνει τα πόθεν έσχες του ο τελευταίος στα Δολιανά, ωραία ο ΔΟΛ παραπαίει χωρίς όμως να χάνει διόλου τα παραδοσιακά, εξουσιαστικά ανακλαστικά του. Διερωτώμαι: Το κράτος που πληρώνει τα χρέη του Μεγάρου γιατί δεν δίνει τις αίθουσες του στην ΕΛΣ και την ΚΟΑ; Εκτός κι αν ηδονίζεται που στη σκηνή “Χρήστος Λαμπράκης” άδουν αηδίες πάριοι αοιδοί. Η δικαιοσύνη της ξεφτίλας. Κατά τ' άλλα, προσεχώρησαν στην ΔΗΜ.ΑΡ. τα πράσινα τζάνκι Παν Παν, Μπίστης και Μαλέλης, ξέρετε, ο Star ποιητής της Πετρούλας. Το ερώτημα είναι πότε και πως θα φύγουν. Εκτός κι αν εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα φύγουμε οι υπόλοιποι. Επειδή δεν γίνεται ωραία ομελέτα ή έστω διαφήμιση με κλούβια αυγά ή βρόμικα εσώρουχα. Σύντροφοι, αν δεν αλλάξουν όλα, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε.

Κι επειδή το ωραίο είναι επαναστατικό κι επειδή αυτή τη στιγμή της απόγνωσης αλλά και της ανακούφισης -τόσες τζιπούρες ανενεργές, τόσες πισίνες έρημες από πισινούς- έχουμε την ομορφιά τόσο ανάγκη όσο έχουμε και την επανάσταση: Ή μήπως την έχουμε περισσότερο;

ΥΓ. 1 Το μόνο που θα μας θεραπεύσει απ' τον καρκίνο του μεταμοντέρνου τίποτε, είναι ο αθεράπευτος Ρομαντισμός. Η επιστροφή σε μια πίστη, η υποταγή σε μιαν αξία, η ανάγκη για μαθητεία, η “μοντέρνα” αντίληψη για προσφορά και για θυσία. Αλλιώς η αποϋλοποίηση της πραγματικότητας θα συνεχίζεται. Μετά την Marfin, είναι μοιραίο όσο κι αν δεν το βλέπουν οι μύωπες της κρατικοδίαιτης ΓΣΕΕ και της κυβερνητικής ΑΔΕΔΥ, κάθε διαδήλωση να καταλήγει σε έκρηξη των δυνάμεων του κακού, σε νοσηρή επίδειξη βίας του κράτους και του παρακράτους.

ΥΓ. 2 Αυτές οι δύσκολες στιγμές λείπει από τον τόπο το πολιτικό μέγεθος και η σκέψη ενός Βουλγαράκη, ενός Μιχάλη Λιάπη (τι λέω Παναγία μου). Ευτυχώς η Μιλένα (του Βαγγέλη ντε) ανέλαβε τις ευθύνες της. Εσύ να δούμε πότε θα αναλάβεις τις δικές σου, ψηφοφόρε της.

ΥΓ. 3 Τελευταίες στιγμές αυτής της βουλής των ζόμπι. Δείτε τους γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχουν. Θα εξαφανιστούν σαν simulacres του Baudrillard: Η Μάγια της τηλεόρασης, η Πέμη, η Τζάκρη (και η τσίκλα της), η Άντζελα, ο Άρης, η Λούκα, ο Αβραμό, εκείνη η νόστιμη που είχε διετελέσει και υπουργός Γεωργίας ελέω Γιωργάκη, η Άννα, η κόρη του Καραπαναγιώτη, ο γιός Γερουλάνος και λοιπά τροπικά ζώα της μηντιακής και νεποτικοπολιτικής πανίδας μας. Σε λίγο θα εξαφανιστούν και οι βουλευτές-εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τα κομματοπεκινουά του φαλιρισμένου συστήματος και οι πολιτικοί νάνοι των τοπικών μαφιών της επαρχίας, από Θράκη έως Κρήτη. Ακούστε τα Ελληνικά που μιλάνε, δείτε τις φάτσες τους και βγάλτε συμπέρασμα ακόμη κι αν δεν είστε φυσιογνωμιστές.

ΥΓ. 4 Τα 300 εκατομμύρια που τους έλειπαν μπορούσαν να τα βρουν από τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων. Στοιχειώδες Watson! Χρεοκόπησε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ας χρεοκοπήσει και το κόμμα!

ΥΓ. 5 Μέσα από τα δυο υποτιθέμενα πλαστά του Παρθένη, μια ολόκληρη κοινωνία ψυχαναλύεται και αποδεικνύεται κάλπικη Η ιδεολογία του πλαστού ως ύψιστη μεταμοντέρνα συνθήκη έχει διαβρώσει τους επιστημονικούς φορείς, τα ΜΜΕ, την αγορά της τέχνης, τους ανίδεους “ειδικούς”, τους διαπλεκόμενους θεσμούς όπως η αμαρτωλή αλλά αγαπητή στα νεόπλουτα λαμόγια, Πινακοθήκη.

ΥΓ. 6 Σημεία των καιρών: ο συγγραφέας της μοναδικής μονογραφίας για τον Παρθένη κατηγορείται από τα λαμόγια ότι έχει δημοσιεύσει πλαστό έργο και σιωπά αιδημόνως αντί να υπερασπιστεί τις επιλογές του. Σαν τον Καραμανλή!

ΥΓ. 7 Το πιο θλιβερό είναι πως μερικοί φοβούνται ακόμα...

ΥΓ. 8 Όνειρο του πολιτικού συστήματος είναι να... ξαναβγούμε στις αγορές (sic). Αυτό είναι το όραμα που (πρέπει να) μας οιστρηλατεί ως κοινωνία. Αντί του να ξαναγίνουμε κοινωνία από αγορά.