Όχι πια

6 Στο χείλος του γκρεμού

Το ξέρατε ότι ο φίλος μου Χάρρυ Κλυνν ζωγραφίζει και μάλιστα εξαιρετικά; Να ένα από τα τελευταία του έργα που μόλις μου έστειλε από τη Θεσσαλονίκη.

Μετά τη Marfin υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπάω σε διαδήλωση. Να μην επιτρέψω στο κράτος, το παρακράτος, τις οργανωμένες συμμορίες και το ιδεολογικοποιημένο έγκλημα να με χρησιμοποιήσουν. Όχι πια. Μετά την συστηματική εκτροπή κάθε, μα κάθε διαδήλωσης σε όργιο βίας, καταστροφών, ερήμωσης του ιστορικού κέντρου και στο τέλος σε εν ψυχρώ δολοφονίες ανυπεράσπιστων ανθρώπων από ιδεοληπτικούς κακούργους, είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να βρω άλλους τρόπους αντίδρασης. Αλλιώς είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος αν όχι από πρόθεση τουλάχιστον από ανοησία. Δεν μπορεί, κάποιος άλλος τρόπος θα υπάρχει από το βαρετό και ύποπτο πια “κατεβαίνω στο Σύνταγμα, σπάνε τα μάρμαρα, ξανακαίγεται το κέντρο”.

Αυτό που έγινε τις προάλλες θυμίζει ασφαλώς τη νύχτα των κρυστάλλων του Δεκέμβρη το 2008. Και τότε στα πράγματα ήταν μια αστεία κυβέρνηση όπως και τώρα. Βύρωνες, Αρούληδες, Παπουτσήδες, Πεταλωτήδες, ίδια γεύση ανικανότητας. Εκείνο όμως που συνέβη την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου είναι μοναδικό. Χτύπησαν στοχευμένα “κάποιοι άγνωστοι” ιστορικά κτήρια, ίσως για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ίσως για αποχαρακτηρισμούς ιδιοκτησιών, ίσως, ίσως ... κι όχι για απλό πλιάτσικο ή επίδειξη παράλογης βίας. Το επιτελικό σχέδιο ξεκίνησε με τη κατάληψη της Νομικής. Εκεί ήταν το στρατηγείο και η αποθήκη των “πυρομαχικών”. Κάτω ουσιαστικά από τη μύτη των αρχών και δυστυχώς με την ανοχή -για να μην πω συγκάλυψη- της Πρυτανείας. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Είναι τόσο πανομοιότυπα τα γεγονότα ώστε δεν μπορούν να θεωρηθούν αθώοι όσοι οργανώνουν διαδηλώσεις για ξεκάρφωμα ιδίων ευθυνών και πρωτίστως οι “αμαρτωλές” και κρατικοδίαιτες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τους προέδρους και τα στελέχη που αμέσως μετά τη θητεία τους μεταμορφώνονται σε υπουργούς και (κυβερνητικούς) βουλευτές. Η διαδήλωση όπως τη ξέρατε το '60 και το '70, στην εποχή του Ελληνικού Πολιτικού Μοντερνισμού πέθανε. Σήμερα, στο νοσηρό και δυσοίωνο Μεταμοντέρνο, πρέπει να εφευρεθούν άλλες μορφές διαμαρτυρίας. Προσωπικά σύντροφοί, δεν θα ξανακατέβω. Δεν αντέχω άλλη βία στο όνομα της προοδευτικότητας, δεν αντέχω να καίγεται η πόλη που αγάπησα. Δεν αντέχω να καταστρέφονται η Ιστορία και η συλλογική μνήμη έτσι α-νόητα, να χάνεται όση ελάχιστη ομορφιά μας απέμεινε, όσο κάλλος μπορούμε να αντέξουμε και εμείς και οι νεοβάνδαλοι που αναθρέψαμε σαν παιδιά και σαν μαθητές μας στο όνομα, λέει, της Αριστεροσύνης και της Ανατροπής.

ΥΓ. 1 Στο καψαλισμένο κέντρο με τα χαλάσματα που καπνίζουν, το σκοτάδι και οι σκιές των τζάνκι, βλέπω σκηνές από το Blade Runner και το Mad Max εφιαλτικά πραγματοποιημένες. Στη πόλη που έζησα την εφηβεία μου και την οποία πότε δεν φαντάστηκα έτσι...

ΥΓ. 2 Και μη με ρωτήσετε τι πρέπει να κάνουμε αφού δεν θα κάνουμε διαδηλώσεις. Πρώτον εγώ είπα να διαδηλώνουμε αλλιώς. Δεύτερον το πως, βρείτε το.

Μάνος Στεφανίδης

12/2/2012