ΦΙΞ, σερβίρεται και παγωμένο...

(στην αγαπημένη Véronique, που διατηρεί αυτήν την ιστοσελίδα)

Ιδού τι σημαίνει αρχιτεκτονική: η βιβλιοθήκη του Freie Universität

Την Κυριακή, παγκόσμια ημέρα των μουσείων, άνοιξε κι΄εσύ μια Φιξ και πιες την αργά, απολαυστικά εις υγείαν των κορόιδων. Στην σερβίρουν η Άννα, η Κατερίνα, η Όλγα, ο Ντένης, η Δανάη, ο Γιώργος, η Καίτη, η συγχωρεμένη, με τις εικόνες, κυριολεκτώ, και όλα τα γκλάμουρους, πλην ανοργασμικά, κορίτσια της πολιτιστικής μας πανίδας.

Στην διοίκηση του Φιξ λάμπει όλος ο πολιτικός μας αχταρμάς: πολύ ΠΑΣΟΚ, αρκετή Ν.Δ συν όλο το κοινωνικοοικονομικό κατεστημένο. Εκ των πραγμάτων ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει πολύ λίγα πράγματα. Αφού πχ. δεν μπορεί να γκρεμίσει αυτό το άθλιο κτίριο και αφού, όπως έχουμε ξαναπεί, και το επαναλαμβάνουν χωρίς να μας αναφέρουν οι διάφοροι Βουλαρίνοι: “Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση -το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.”

Το κολοβωμένο, πρώην κτίσμα του Ζεννέτου φέρει από τη μια όλες τις ασθένειες του μοντερνισμού, δηλαδή είναι τόσο τακτοποιημένο που καταντά άψυχο, ψυχρό, βαρετό, κι απ΄ την άλλη υπερασπίζεται ανέμπνευστα όλη την φαιδρότητα του μεταμοντέρνου: Είναι φτηνιάρικο, λαϊκίζον, φορτωμένο, εύκολο. Μ΄ ένα λόγο, ασήμαντο. Το Carrefour στον Γέρακα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον μορφολογικά. Αντίθετα, το Φιξ αποτυπώνει αναφομοίωτο το “anything goes” ενός βαλκάνιου μεταμοντέρνου καθώς από την πλευρά της Συγγρού θυμίζει γεροντοκόρη θεολόγο στο γυμνάσιο που στέλνει τα παιδιά του ο Άδωνις, ενώ από την πλευρά της Χαμοστέρνας φεγγοβολά η προκάτ αισθητική της gay Μυκόνου, (πιο gay πεθαίνεις). Και δώσαμε και τόσα λεφτά... επειδή λεφτά υπάρχουν.

Ο συνδυασμός αυτού του σάντουιτς μέσα-έξω, εμπνεύσεως Βενιζέλου, που ως τελική γεύση δεν είναι ούτε μοντέρνο, ούτε μεταμοντέρνο, αποδεικνύει συμβολικά που βρισκόμαστε ως τόπος από πλευράς αισθητικής. Ποιά τέχνη μας αξίζει και ποιοί θεσμοί, πόσο γραφειοκράτης και ανάπηρος είναι ο δημόσιος τομέας και πόσο αγράμματος και αντιαισθητικός είναι ο νεόπλουτος ιδιωτικός. Αφού παιχνίδι ακόμη κάνουν ευαίσθητοι τραπεζίτες και επιχειρηματίες που εγκαίρως έβγαλαν στο εξωτερικό τα δάνεια που εισέπραξαν από τους ανωτέρω επικεφαλής του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η μοντέρνα τέχνη δεν είναι γ΄αυτούς απλώς άλλοθι, αλλά μια ακόμα μπίζνα. Και το χειρότερο, κανείς δεν αντιστέκεται, κανείς δεν διαμαρτύρεται ενώ το ΥΠ.ΠΟ παραμένει ζαλισμένο από τις συσσωρευμένες ευθύνες. Εξ άλλου η χώρα καίγεται, οι άνθρωποι των ΜΜΕ κάνουν τα δικά τους, ο νεοακαδημαϊσμός παίρνει κεφάλι, για πολιτισμό θα μιλάμε τώρα; Το ότι τέλος παλεύουμε χρόνια με ένα κλειστό μουσείο, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα.

Το Φιξ είναι κλειστό διότι δεν υπάρχει καμία ουσιαστική, πλην των προσωπικών παιγνίων, ανάγκη να είναι ανοικτό. Κανείς δεν το χρειάζεται γιατί μας χαλάει την νιρβάνα της μετριότητας. Πού να ασχολούμεθα τώρα με θεωρίες, ερμηνείες ή ανατροπές! Στον τόπο αυτό η Ιστορία σταθερά αναβάλλεται.

Το ΕΜΣΤ δεν το θέλει ούτε η πολιτεία -τι να δείξει;- ούτε οι επιμελητές -θα εκτεθούν χειρότερα-, ούτε οι καλλιτέχνες -θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα-, ούτε οι συλλέκτες -ποίοι συλλέκτες, αυτοί που κρύβονται από την εφορία η οι άλλοι αυτοί που φυσώντας το γιαούρτι κάηκαν από την πολλή μοντερνιά; Α, ξέχασα, είναι και οι δύο ακριβοπληρωμένες κυρίες που κανιβαλίζονται για την καρέκλα του διευθυντή και που σε όλη την μακρόχρονη σταδιοδρομία τους δεν βοήθησαν ούτε έναν νεότερο ν΄αναδυθεί. Ούτε θεωρητικό, ούτε καλλιτέχνη. Το PR βλέπετε, επιβιώνει μόνο με ανθρωποθυσίες.

Γι αυτό σας λέω: απολαύστε την καρικατούρα του Φιξ παγωμένη και κλειστή. Ή, έστω μισάνοιχτη! Αφήστε που ένα κλειστό και άδειο μουσείο, είναι σχεδόν ένα μεταφυσικό επίτευγμα. Εκεί που όλοι οι άλλοι, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, επιδεικνύουν τα τεράστια σαν σουπερμάρκετ και φορτωμένα από λογής ντιζανιές ή γκάου “gew-gaws” μουσεία τους, εμείς διαθέτουμε το μόνο ενδιαφέρον και μη βαρετό μουσείο σύγχρονης τέχνης στον κόσμο, το άδειο και κλειστό. Την τέχνη ως απόλυτη μεταφορά.

Άσπρο πάτο!!

ΥΓ. 1 Τέχνη είναι ό, τι διακινείται ανάμεσα στην ερωτική επιθυμία και την καταστολή της.

ΥΓ. 2 Η Τέχνη είναι, στο βάθος, εκδοχή της θλίψης.

ΥΓ. 3 Οι γυναίκες είναι δύο ειδών: εκείνες που προδίδουν από επιθυμία και εκείνες που προδίδουν ... από απελπισία.

Βερολίνο 14.05.15