Πανικός

"Ένας για κρεβάτι" (sic)

στον Πάνας και την Ι.Γ. 

Πανικός με τον Gianis και τις γκρούπις φοιτήτριές του όπως διαβάσαμε στον “Uni Spiegel”. Πανικός όμως και με την αδολέσχεια αλλά και την αδυναμία του να συμμορφωθεί προς ένα στοιχειώδες fair play. Η πολιτική όμως δεν είναι αεροστεγής θεωρία αλλά ένα παιχνίδι με σκληρούς, πρακτικούς κανόνες. Αντίθετα όμως, ο εγωισμός του Γιάνη αδιαφορεί για το εγώ οποιουδήποτε άλλου. Και βέβαια αυτή η πρωτόφαντη, κουτοπόνηρη άποψη πως επειδή είμαστε καινούργιοι, δεν μας δεσμεύει κανένα παρελθόν. Και το ισχυρίζεται αυτό ένας ιστορικός των οικονομικών θεωριών. 

Εδώ, ακόμη, πληρώνουμε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, τις πληγές ή τα ανεξόφλητα γραμμάτια της Χούντας, του Εμφυλίου, ακόμη και του Ξεριζωμού του ΄22. Είμαστε όλοι παιδιά αυτής της τρομαχτικής συνέχειας που διέπει την ιστορία. Η πανάρχαια οικονομική εξίσωση έχει ως εξής: Ύβρις, Νέμεσις Κάθαρσις. Όπως μου έλεγε ένας διάσημος καθηγητής του FU ελληνικής καταγωγής, "αυτό που εκνευρίζει περισσότερο τους συνομιλητές εταίρους είναι ότι ο Βαρουφάκης τους κάνει αφ΄υψηλού διαλέξεις πώς να μην χρεοκοπήσουν"! (sic)

Άλλο Lifo, άλλο life, άλλο Κιάτο κι άλλο Κιότο. 

Μπαίνω με κατάθλιψη στην φιλαρμονική του Βερολίνου και βγαίνω πετώντας. Η κάθαρση της μουσικής.  Άκουσα το τέταρτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Μπετόβεν με τον Saleem Ashkar και συμφιλιώθηκα γλυκά με τους πόνους μου. Τα πάθια του κόσμου. Στο δεύτερο μέρος άκουσα την 10η του Σοστακόβιτς ερμηνευμένη συγκλονιστικά από τον David Afkham και την Staat Kapelle του Βερολίνου. Ένας μοναδικός συνδυασμός ακρίβειας και πάθους, τρυφεράδας και δύναμης. 

Στην αρχή όλο το δράμα του σταλινισμού, βαριές συγχορδίες, απότομες ανατροπές, η πρόσφατη οδυνηρή ιστορία της Ευρώπης μπροστά στα μάτια μου ή καλύτερα στα αυτιά μου. Κι έπειτα το απελευθερωτικό andante allegro του τελευταίου μέρους. Μία απίστευτη έκρηξη ενέργειας. Η ελπίδα πάνω στα χαλάσματα και τον θρήνο. Η Ιστορία που προχωράει παρά τις εκατόμβες. Το τέλος του πανικού. Όχι με εξωτερικές παρηγοριές αλλά με βάθεμα του εαυτού. Βγαίνω γλυκόπικρα ευτυχισμένος έτσι όπως μόνο η μεγάλη τέχνη μπορεί να σε κάνει... 

ΥΓ. 1 Χρειάζονται πολιτικοί που να ακούνε την μουσική, επειγόντως. Όπως για παράδειγμα ο Helmut Schmidt. 

ΥΓ. 2 Τι είναι χειρότερο, ο πανικός της απουσίας ή ο πανικός της απώλειας; Στον τελευταίο δεν χωράνε γελοίοι μελοδραματισμοί. Είσαι εσύ, αντιμέτωπος με το απόλυτο κενό. Δηλαδή τον εαυτό σου...

ΥΓ. 3  Για τους μέτριους ή τους δειλούς τύχη είναι πάντα η ατυχία των άλλων.