Βόλτα στο Βερολίνο

Κοσμοπολίτικο κέντρο αντιθέσεων: Από το καμπαναριό της Ματέους Κίρχε βλέπω την Φιλαρμονική του Σαρούν, το Tiergarten, το Reichstag. Τα αναστηλωμένα κτίρια δεν κρύβουν τις πληγές, ούτε τα συνεχή έως κορεσμού αφιερώματα μνήμης, τις τύψεις. Η ιστορία είναι ένας μηχανισμός του χρόνου που όμως ανατρέπει και τον χρόνο και τις συμβάσεις  του. Κυρίως τιμωρεί την ανθρώπινη υπεροψία ενώ δεν χαρίζεται στην ανθρώπινη αδυναμία. Ο χρόνος είναι ο αμείλικτος εχθρός μας. Στην συνέχεια Αρένα, νεοπλουτισμός, μεταμοντερνισμός, η αρχιτεκτονική ως φαντασμαγορία και ως ρητορεία οικονομικής ισχύος. Στο Kreuzberg ο κισσός εξανθρωπίζει και το ποτάμι καθαίρει, οι αγάπες κυλάνε και ωστόσο παραμένουν.

Εβραϊκό μουσείο, σοκ και δέος, ένα κτίσμα που σωματοποιεί την φρίκη. Που είναι από μόνο του έργο τέχνης υλοποιημένο στον χώρο. Που εκλύει μία ενέργεια η οποία συχνά υπερβαίνει τον αποβλακωμένο θεατή-τουρίστα.
Είδαμε, όλη η παρέα, μία συνταρακτική έκθεση-αφιέρωμα στην ΥΠΟΤΑΓΗ, δηλαδή στην πίστη, την απιστία, την θυσία. Πρόσχημα ο Αβραάμ, η θυσία του Ισαάκ, ο Ισμαήλ ως  αποδιοπομπαίος, ο αμνός. Ο κινηματογραφιστής Peter Greenaway μαζί με μία Ισραηλινή καλλιτέχνιδα, εικαστικότερος παρά ποτέ, πολύ πιο σοβαρός και βαθύς από τον Bob Wilson και τους ημεδαπούς μιμητές του. Και μέσα στην έκθεση και ο Πάκης!

Όπου και αν πάω η Ελλάδα με γελοιοποιεί…

Υ.Γ. 1  Μερικές φορές ο πόνος είναι καθαρτήριος, παιδαγωγικός. Κάποτε αξίζει να πονάμε περισσότερο για τον πόνο του άλλου. Το μάθημα του Αβραάμ, η θυσία του Ισαάκ, η θυσία του εγώ…

Υ.Γ. 2  Η γλύκα του βλέμματος στην Alte Pinakothek.

Εγώ και ο Σταύρος φλερτάρουμε την Νεφερτίτη. Επειδή οι γυναίκες είναι πάντα δύο ειδών...

Βερολίνο, 25 /5

Φωτογραφίες: Πέτρος Δουμάς