Από το μακρινό και ελπιδοφόρο 2006, ιδού τι έγραφα στον 30χρονο τότε Τσίπρα για του ποικίλους τυχοδιώκτες και δήθεν διανοούμενους που από νωρίς τον περιτριγύριζαν. Το πρόβλημα παραμένει από τότε: Οι επιλογές των προσώπων είναι το ίδιο άθλιες με τις εφαρμογές των ιδεών.
Του
ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
Μη
χοιρότερα! Καθυστερημένα όνειρα βρωμούν
σαν μπακαλιάρος
ΝΙΚΗΤΑΣ ΡΑΝΤΟΣ
ΝΙΚΗΤΑΣ ΡΑΝΤΟΣ
Όχι Αλέξη. Λάθος. Δεν γινόμαστε ποτέ μέρος
του παιχνιδιού, αλλά εμείς διαμορφώνουμε
και τους όρους και το παιχνίδι. Αν
μπορούμε. Και βέβαια αντιμετωπίζουμε
τους μηχανισμούς και τους «σταρ» της
τηλεόρασης αφ' υψηλού κι από μακριά.
Κάνοντας ένα είδος αντάρτικου πόλης.
Χτυπάμε και φεύγουμε. Δεν αφηνόμαστε
να μας καταστήσουν οικείους, αναλώσιμους
και δεδομένους. Ούτε καταλήγουμε όπως
εκείνοι οι επαγγελματίες της Αριστεράς
που γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι σαν
περιστρεφόμενοι δερβίσηδες, λέγοντας
με χίλιους σημειολογικούς τρόπους
«κοιτάξτε με λίγο! Είμαι μικρός, ασήμαντος
αλλά είμαι διαθέσιμος. Εμφανίζομαι όπου
με καλέσουν: από τη μια στην άλλη ζούγκλα.
Αδιακρίτως».
Ο Λαζόπουλος δεν είναι κριτής του συστήματος αλλά νευραλγικό -καθότι ευφυέστατος- κομμάτι του. Το να σαρκάζεις τους γελοίους που κάνουν καριέρα πουλώντας σβουνιές και κακά αγελάδας εκμαυλίζοντας ένα χύδην κοινό που έχει όμως άνωθεν προετοιμαστεί είκοσι τόσα χρόνια τώρα, δεν είναι δα δύσκολο. Το να μορφώσεις ψυχαγωγώντας και το να συζεύξεις το λαϊκό με το λόγιο προς χάριν αυτού του αποπροσανατολισμένου και ριγμένου σκόπιμα σ' ένα πέλαγος ευήθειας κοινού, αυτό είναι το δύσκολο. Και κάτι τέτοιο κανένας Λάκης παντός καιρού ή πορείας -από την αυλή της Εκάλης ως τον Νικήτα Κακλαμάνη- δεν είναι σε θέση να επιτύχει. Δεν έχει τη γνώση, δεν έχει το ταλέντο, δεν έχει την αισθητική, δεν έχει την αθωότητα. Για μας, όμως, ελπίζω ακόμη, αισθητική και ηθική είναι ένα. Τελεία και παύλα.
Έκανες τη διαφορά επειδή είσαι διαφορετικός και επειδή απευθύνθηκες σε έναν κόσμο που περιφρονεί βαθύτατα τους πρωταγωνιστές και τις μεθόδους της τηλε-δημοκρατίας, τα απαστράπτοντα τίποτε του γυαλιού που οδηγούν συνειδητά και μεθοδικά τον τόπο στην πιο βαθιά κατρακύλα υπακούοντας σε σκοτεινές εντολές κατάμαυρων αφεντικών. Γιατί δεν μπορεί να είναι τυχαίο και «αυθόρμητο» όλο αυτό το κακό. Ούτε μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα μόνο η δίψα του κέρδους, η αναπόδραστη φτήνια της αγοράς ή η ροπή μας, σχεδόν υπαρξιακή, στο όλο και περισσότερο ευτελές. Στο ότι δηλαδή πειραματιζόμαστε με όρους πραγματικότητας ως προς το πόσο πιο χαμηλά μπορεί αυτή η πραγματικότητα να φτάσει.
Αλέξη, εμείς είμαστε η πραγματικότητα και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας μοναδικούς και πολύτιμους. Και, προς Θεού, δεν ζηλεύουμε τις ατάκες ή τα εύκολα αστεία τους. Ο Σπύρος Βούγιας υπήρξε μια ελπιδοφόρα περίπτωση, η οποία κάηκε ταχύτατα, γιατί δεν είχε αντιστάσεις και κατά βάθος αυτό που φιλοδοξούσε ήταν να γίνει κομμάτι του συστήματος. Και το σύστημα, Αλέξη μου, είναι αμείλικτο.
Ως τώρα χρησιμοποίησες έξυπνα το παντοδύναμο μέσο, πέτυχες την περιπόθητη για κάθε δημόσια δράση «αναγνωρισιμότητα», μίλησες στους νέους, τους περιθωριοποιημένους και τους αηδιασμένους από τη χειροπιαστή παρακμή, έκανες την υπέρβαση. Η συμμετοχή σου, όμως, στον Λαζόπουλο ήταν φάουλ. Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν πέρασες εσύ στην τηλεόραση την αισθητική σου, αλλά μάλλον η τηλεόραση σε ισοπέδωσε αφομοιώντας τη διαφορετικότητά σου. Ο πονηρός κομπέρ, τέλος, σε χρησιμοποίησε ως άλλοθι στην μπαλαφάρα μιας εκπομπής που πιάνεται από τα τηλε-κόπρανά της για να υπάρξει. Οχι δεν είναι αυτό χιούμορ, δεν είναι πνεύμα, είναι ένας ανιαρός μανιερισμός του τύπου «εφευρίσκω τον εαυτό μου και τον πουλάω σαν κάτι άλλο εμπρός σε απελπισμένους θεατές».
Ο αείμνηστος Χατζιδάκις ονόμαζε γνωστό, πολυπράγμονα τραγουδιστή «Μαγάρα» με την έννοια ότι μαγάριζε οικειοποιούμενος όλα τα είδη. Με ανάλογο τρόπο λειτουργούν κι οι γυάλινοι δυνάστες μεταμορφώνοντας σαν την Κίρκη τους συντρόφους σε χοίρους και, αντίθετα από τον Μίδα, το χρυσάφι σε πίτουρα...
ΥΓ. Γράφει ο Κάλας από το Μανχάταν το 1977: «... Νησιώτης ποτισμένος στο σεληνόφως λιοδέντρων / επαναστάτης, μετανάστης, επαγγέλλομαι / τον ονειροκρίτη. Μελετώ Μάγους / τον van Eyck και τον Bosch, τον Breton / και τον Duchamp. Χαιρετώ άθεους βουδιστές / του Colorado αναρχικούς κι αιρετικούς. Γιορτάζω το ηλιοστάσιον και την επέτειο κάθε Κομμούνας. Σέβομαι τη σκιά του Αθωνα / τις πυραμίδες, την Αφροδίτη. / Χάνομαι στο πλήθος, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου / στις αρτηρίες της Βαβυλώνας / στην παλάμη του μέλλοντος».
Αυτοί είμαστε, Αλέξη μου, μην το ξεχνάς!
Ο Λαζόπουλος δεν είναι κριτής του συστήματος αλλά νευραλγικό -καθότι ευφυέστατος- κομμάτι του. Το να σαρκάζεις τους γελοίους που κάνουν καριέρα πουλώντας σβουνιές και κακά αγελάδας εκμαυλίζοντας ένα χύδην κοινό που έχει όμως άνωθεν προετοιμαστεί είκοσι τόσα χρόνια τώρα, δεν είναι δα δύσκολο. Το να μορφώσεις ψυχαγωγώντας και το να συζεύξεις το λαϊκό με το λόγιο προς χάριν αυτού του αποπροσανατολισμένου και ριγμένου σκόπιμα σ' ένα πέλαγος ευήθειας κοινού, αυτό είναι το δύσκολο. Και κάτι τέτοιο κανένας Λάκης παντός καιρού ή πορείας -από την αυλή της Εκάλης ως τον Νικήτα Κακλαμάνη- δεν είναι σε θέση να επιτύχει. Δεν έχει τη γνώση, δεν έχει το ταλέντο, δεν έχει την αισθητική, δεν έχει την αθωότητα. Για μας, όμως, ελπίζω ακόμη, αισθητική και ηθική είναι ένα. Τελεία και παύλα.
Έκανες τη διαφορά επειδή είσαι διαφορετικός και επειδή απευθύνθηκες σε έναν κόσμο που περιφρονεί βαθύτατα τους πρωταγωνιστές και τις μεθόδους της τηλε-δημοκρατίας, τα απαστράπτοντα τίποτε του γυαλιού που οδηγούν συνειδητά και μεθοδικά τον τόπο στην πιο βαθιά κατρακύλα υπακούοντας σε σκοτεινές εντολές κατάμαυρων αφεντικών. Γιατί δεν μπορεί να είναι τυχαίο και «αυθόρμητο» όλο αυτό το κακό. Ούτε μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα μόνο η δίψα του κέρδους, η αναπόδραστη φτήνια της αγοράς ή η ροπή μας, σχεδόν υπαρξιακή, στο όλο και περισσότερο ευτελές. Στο ότι δηλαδή πειραματιζόμαστε με όρους πραγματικότητας ως προς το πόσο πιο χαμηλά μπορεί αυτή η πραγματικότητα να φτάσει.
Αλέξη, εμείς είμαστε η πραγματικότητα και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας μοναδικούς και πολύτιμους. Και, προς Θεού, δεν ζηλεύουμε τις ατάκες ή τα εύκολα αστεία τους. Ο Σπύρος Βούγιας υπήρξε μια ελπιδοφόρα περίπτωση, η οποία κάηκε ταχύτατα, γιατί δεν είχε αντιστάσεις και κατά βάθος αυτό που φιλοδοξούσε ήταν να γίνει κομμάτι του συστήματος. Και το σύστημα, Αλέξη μου, είναι αμείλικτο.
Ως τώρα χρησιμοποίησες έξυπνα το παντοδύναμο μέσο, πέτυχες την περιπόθητη για κάθε δημόσια δράση «αναγνωρισιμότητα», μίλησες στους νέους, τους περιθωριοποιημένους και τους αηδιασμένους από τη χειροπιαστή παρακμή, έκανες την υπέρβαση. Η συμμετοχή σου, όμως, στον Λαζόπουλο ήταν φάουλ. Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν πέρασες εσύ στην τηλεόραση την αισθητική σου, αλλά μάλλον η τηλεόραση σε ισοπέδωσε αφομοιώντας τη διαφορετικότητά σου. Ο πονηρός κομπέρ, τέλος, σε χρησιμοποίησε ως άλλοθι στην μπαλαφάρα μιας εκπομπής που πιάνεται από τα τηλε-κόπρανά της για να υπάρξει. Οχι δεν είναι αυτό χιούμορ, δεν είναι πνεύμα, είναι ένας ανιαρός μανιερισμός του τύπου «εφευρίσκω τον εαυτό μου και τον πουλάω σαν κάτι άλλο εμπρός σε απελπισμένους θεατές».
Ο αείμνηστος Χατζιδάκις ονόμαζε γνωστό, πολυπράγμονα τραγουδιστή «Μαγάρα» με την έννοια ότι μαγάριζε οικειοποιούμενος όλα τα είδη. Με ανάλογο τρόπο λειτουργούν κι οι γυάλινοι δυνάστες μεταμορφώνοντας σαν την Κίρκη τους συντρόφους σε χοίρους και, αντίθετα από τον Μίδα, το χρυσάφι σε πίτουρα...
ΥΓ. Γράφει ο Κάλας από το Μανχάταν το 1977: «... Νησιώτης ποτισμένος στο σεληνόφως λιοδέντρων / επαναστάτης, μετανάστης, επαγγέλλομαι / τον ονειροκρίτη. Μελετώ Μάγους / τον van Eyck και τον Bosch, τον Breton / και τον Duchamp. Χαιρετώ άθεους βουδιστές / του Colorado αναρχικούς κι αιρετικούς. Γιορτάζω το ηλιοστάσιον και την επέτειο κάθε Κομμούνας. Σέβομαι τη σκιά του Αθωνα / τις πυραμίδες, την Αφροδίτη. / Χάνομαι στο πλήθος, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου / στις αρτηρίες της Βαβυλώνας / στην παλάμη του μέλλοντος».
Αυτοί είμαστε, Αλέξη μου, μην το ξεχνάς!
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
- 11/11/2006
Ο Αλέξες έχει υπερμετρωπία!
ΑπάντησηΔιαγραφή