Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΛΑΓΝΕΙΑΣ

Της Σίας Κ.


Αγανάκτησις Καίσαρος Εμμανουήλ:
-Κυρία τηλεόρασις, θα σταματήσεις
να μας κόβεις την χολή με τας ειδήσεις;
Μάριος Μαρκίδης

 

ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ την αδυναμία μας. Το ωχρό μας είδωλο στον καθρέφτη. Δηλαδή τα μάτια του άλλου, που βλέπει, συνήθως, ό,τι δεν είμαστε. Και που πιστεύει ό,τι δεν εννοούμε. Και που βολεύεται απ' αυτή την αναπηρία των αισθημάτων γιατί κατ' ουσίαν, αυτό που θέλει είναι να μην αποκαλυφθεί το προσωπικό, εσωτερικό του έλλειμμα. Η ανικανότητά του. Ο έρωτας είναι το πιο πρόσφορο μέσο της εφηβείας για να γνωρίσει τον εαυτό της και τον κόσμο. Επειδή είναι το πιο εγωπαθές συναίσθημα, η πιο ανασφαλής επένδυση. Στον έρωτα δεν προσελκυόμαστε τόσο από ένα σώμα όσο από το φάντασμά του. Γι' αυτό και είμαστε ικανοποιημένοι περισσότερο με τα μάτια κλειστά παρά ανοιχτά. Κι όσο η πείνα δεν κορέννυται τόσο το βλέμμα γίνεται όλο και πιο εσωτερικό. Ως το έσχατο ξόδεμα. Ως την τελευταία φάση του έρωτα. Ως την ολοκλήρωσή του. Που είναι η προδοσία.

ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

ΞΟΔΕΥΟΥΝ δύναμη ακόμη κι οι αδύναμοι. Οι αισθήσεις πληθύνονται σαν τους ιχθύς του Ευαγγελίου και οι τυφλοί αναβλέπουν, ενώ η ένδειά τους αποδεικνύεται πλούτος. Ο,τι πονάει είναι το ίδιο στο τέλος που γιατρεύει και το δράμα λάμπει αναστάσιμα. Στην αγάπη, η δυσκολία γίνεται συνήθεια και η ομορφιά ηθική, δηλαδή τρόπος να ζούμε την καθημερινότητά μας ποιητικά. Αρα η αγάπη είναι ο κατ' εξοχήν εχθρός της σημερινής κοινωνίας της αγοράς και των αποστειρωμένων αισθημάτων. Είναι αυτός ο τρόπος που αντιβαίνει ολοκληρωτικά τον κυρίαρχο τρόπο. Αυτόν που μας έμαθαν οι γονείς μας κι αυτόν που μεταδίδουμε στα παιδιά μας, πιστεύοντας πως έτσι τα προστατεύουμε από τους κινδύνους της ευαισθησίας. Οι άνθρωποι του σήμερα για να επιβιώσουν και για να θεωρούνται επιτυχημένοι, οφείλουν να είναι σκληροί, ατομιστές, εγωκεντρικοί, επαγγελματίες των αισθημάτων. Εξ ου και η τεράστια μοναξιά ένα γύρω. Οι άνθρωποι μόνοι τους, απίστευτα μόνοι τους, όλο και περισσότερο.

ΕΤΣΙ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΞΙΣΩΝΕΤΑΙ με το σεξ. Από απελπισία. Κι αυτό πάλι γίνεται, κατά μόνας. Η κοινή παρουσία δύο σωμάτων είναι περιστασιακή, λυμφατική κι αδέξια. Αμέσως μετά θα ακολουθηθούν διαφορετικοί δρόμοι. Τι αστείο! Στην εποχή της ερωτικής υπερπροσφοράς και του εύκολου, του εύκολα εξαγοράσιμου ερωτισμού ο έρωτας λείπει. Συρρικνώνεται και εγκαταλείπει. Τα σώματα γίνονται μηχανές όλο και πιο τελειοποιημένες, δηλαδή όλο και πιο ανίκανες να εκτεθούν, να γνωρίσουν, να δώσουν, ν' αφεθούν, να πονέσουν λυτρωτικά. Η μεταμοντέρνα συνταγή ευτυχίας απαγορεύει τον πόνο. Και είναι αυτή η φενάκη που πολλαπλασιάζει το ανικανοποίητο και τη δυστυχία των ανθρώπων ώς τα όρια της απελπισίας.

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Ο ΕΡΩΣ ήταν θεός τρυφερός και τρομερός, στην εποχή του Διαφωτισμού και της τέχνης του ροκοκό υποβιβάστηκε σε κοσμικό φαρσέρ και μεταπράτη της ηδονής. Θυμηθείτε τον Λακλό και τις «Επικίνδυνες σχέσεις» ή την ομόδοξη ταινία «Βαλμόν» του Φόρμαν. Σήμερα ο έρωτας είναι ψυχαναλυτής που πληρώνεται πανάκριβα για τις συνεδρίες του ή διπλωματούχος - γυμναστής - από τα ΤΕΦΑ που δουλεύει στα βόρεια προάστια και το πρωί μαγειρεύει για κάποια τηλεοπτική Ρούλα ή Βούλα, θα σας γελάσω. Αυτά τα πρότυπα καταναλώνουμε και πιστεύουμε ότι έτσι θα υπερβούμε τον τρόμο του σώματος και το σώμα του χρόνου· με εξτένσιον, πίλινγκ και τα συναφή.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΚΤΟ, σχεδιαστές και γραφίστες, έκανα κάποτε το εξής πείραμα: έβαλα τα αγόρια να σχεδιάσουν από μνήμης το γυναικείο φύλο και τα κορίτσια το άρρεν. Τα δεύτερα δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Από την αρχαιότητα ακόμα τα εξωτερικά γεννητικά όργανα, π.χ. του Ηρακλή, προσφέρονταν στη δημόσια θέα. Τ' αγόρια όμως τα βρήκαν σκούρα παρ' ότι επαίρονταν για την πλούσια σεξουαλική τους εμπειρία. Κατ' ουσίαν το σώμα του συντρόφου μας είναι ένας άγνωστος. Κι ακόμη χειρότερα, είναι ένας άγνωστος που δεν θέλουμε ή φοβόμαστε να γνωρίσουμε. Η τηλεόραση επ' αυτού παίζει έναν πολύ αρνητικό ρόλο, πλασάροντας ως γυναικεία ή ανδρικά πρότυπα κάποια ά-φυλα, ερμαφρόδιτα πλάσματα που υποβιβάζουν την επιθυμία σε συνδικαλισμό και την επαφή σε «στάση» και πόζα της showbiz.

ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΕΜΑΤΑ καταπιαστήκαμε σήμερα. Με πράγματα που δεν συζητιούνται και δεν διευκρινίζονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κιόλας! Το μυαλό μου γυρίζει συνεχώς στ' αδικοχαμένα παιδιά των συνεχιζόμενων ηλίθιων, τροχαίων δυστυχημάτων. Στον έρωτα που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν. Στη ζωή που γεύτηκαν τόσο λίγο (αλλά πάντως στην πιο τρυφερή και αθώα εκδοχή της). Στην ευθύνη, τέλος, όλων μας καθώς η οδική βία και η προσωπική μας παράνοια διόλου δεν έχουν συσταλεί. Κοιτάζω γύρω μου τα τρελά βλέμματα των εγκλωβισμένων οδηγών. ΟΛΟΙ τους, όλοι μας είμαστε υποψήφιοι δολοφόνοι. Και διόλου δεν σκεφτόμαστε πως ο «αντίπαλός» μας στη διπλανή λωρίδα τον οποίο εξωθούμε σε συμπλεγματική κόντρα ή σ' επιδειξιομανή σούζα, μπορεί να 'ναι το παιδί μας. Ανθρωποειδή ανέραστα και καταδικασμένα όχι στη μοναξιά -που είναι ιερή- αλλά στη μόνωση, ανεγκέφαλοι «κάποιοι» επιδεικνύουν στην άσφαλτο το μόνο προσόν που διαθέτουν: ένα απαστράπτον αυτοκίνητο, ιδανικό τους φέρετρο για το πουθενά... Κι αμέσως μετά ο κατασκευασμένος τρόμος για τις ειδήσεις των 8.

ON OFF - 10/10/2004