http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg8326
(Φωτο. Μανώλης Αναστασάκος)
Το γκράφιτι, ακόμη και θεσμικό και νομιμοποιημένο, αποπνέει ακόμη μιαν άγρια ελευθερία που έχει προ πολλού εκλείψει από τις συμβατικές μορφές έκφρασης. Οι αμπαλαρισμένες προτομές των τραγικών ποιητών έξω από τον Εθνικό Κήπο, προϊόν καλλιτεχνικού ακτιβισμού κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη της εξουσίας, μιλάνε για τη γοητεία του εφήμερου, σαρκάζουν την κυρίαρχη σοβαροφάνεια, ορίζουν τη τέχνη αλλιώς και θέτουν επί τάπητος όλα τα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα: Την φενακισμένη ιδεολογία, το έλλειμμα θεωρίας, το προφανές που καταντά ορατό, το αόρατο που δεν το διεκδικεί κανείς, τον πολιτισμό που καταντάει πόζα και την παιδεία που εκφυλίζεται σε ρητορεία. Περιμένοντας τον Αλέξη να κυβερνήσει και την αριστερά να αποφασίσει πια πραγματικότητα της ταιριάζει, αμπαλάρουμε τα σύμβολα και την ιστορία σαν για να μετακομίζουμε, τόσο από αμηχανία όσο και από απόγνωση. Κατά τα άλλα με μια τόσο ανεπαρκή αριστερά ως κυβέρνηση μετράμε σοβαρούς ανθρώπους και δεν βρίσκουμε. Ο Γιώργος Καμίνης είναι μια εξαίρεση. (Ο Βοτανικός του πιστώνεται προσωπικά ό, τι και αν λένε ο Φλωμπέρ και η Τασία). Κατά τα άλλα είναι ακόμη Αύγουστος, είμαστε ακόμα στο Λέοντα, περιμένουμε μια πανσέληνο ακόμη και ζούμε όχι με τους όρους τους αλλά με τους όρους μας. Νιώθουμε ακόμη τις αγάπες και την πείνα του λιονταριού, και όχι της ύαινας. Δεν μας ταιριάζουν τα αποφάγια.
Einen Löwen interessiert es nicht, was Schafe über ihn denken.
ΥΓ. Η τέχνη στο βάθος είναι εκδοχή της θλίψης και πολιτισμός είναι ό, τι κινείται ανάμεσα στην επιθυμία και τον αυτοπεριορισμό της.
ΥΓ. 2
Κάτω από το δέρμα σου πόσα πουλιά.
Όταν σ´ αγγίζω
Όλα μαζί κελαηδάνε.
Γ. Ρίτσος, ´82
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου