ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Προχώρα ρε κοιμισμένε!

Οδηγικό Δημώδες

ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ. Και δεν εορτάζουν μόνο οι Παναγιώτες, οι Παναγιώτηδες ή οι Παναγιωταρέες (με το συμπάθιο μέρα που είναι). Λίγο πολύ γιορτάζουμε όλοι μας, αφού μετέχουμε κάπως στον «Μεγάλο Ύπνο» που θα 'λεγε και ο Καραγάτσης ή ζούμε σ' ένα συμβολικό «Σπίτι του Ύπνου» όπως είναι ο τίτλος νεότερου αγγλικού μυθιστορήματος, το οποίο περιγράφει την Αγγλία της Θάτσερ προαναγγέλλοντας τη Βρετανία του Μπλερ. Όπως οι μπούφοι, κοιμόμαστε μακάρια στο κλαδί μας, έστω κι αν αυτό είναι έτοιμο να σπάσει, ναρκωμένοι από τα παραμύθια που τόσο εύκολα και σε τόσο ληθαργικές δόσεις καταναλώνουμε. Είναι κι αυτός ο ζεστός καιρός που βοηθάει το πατροπαράδοτο καλοκαίρι της λήθης,της ραστώνης και της αποκάρωσης των καρπουζιών . Των παντοίων φρούτων που μας προμηθεύουν οι Λωτοφάγοι και Λαιστρυγόνες τελικά. Τρως για να ξεχάσεις και ξεχνάς κοιμώμενος. Αυτή την τελετή του ύπνου, της μακάριας βύθισης στον κόσμο των ονείρων και του εξορκισμού της πραγματικότητας την επικροτούν και την υποβοηθούν ποικίλες δυνάμεις, εξουσίες, τηλε-δημοκρατίες και τηλε-αρχηγοί που υπεραμύνονται του εθνικού μας δικαιώματος στον νήδυμον ύπνο. Προς το συμφέρον τους, βέβαια. Κοιμισμένοι, βλέπετε, βλέπουμε καλύτερα τα προγράμματά τους, γινόμαστε πιο ευχειραγώγητοι, σαν την Sonnambula της γνωστής όπερας, αληθινοί υπνοβάτες του ίδιου μας του βίου, θιασώτες μιας χαρούμενης νύστας, μιας κοιμήσεως, μιας λησμονιάς που καταπραΰνει και βολεύει. Το πολύ πολύ να βαφτίσεις τους εφιάλτες σου «όνειρα» και να ξεμπερδέψεις. Καλά είναι κι έτσι. Με ελάχιστες προσδοκίες κι ακόμη πιο λίγα αιτήματα απ' τον ουρανό. Κοιμήσου και παρήγγειλα (στον πρόεδρο της ΕΡΤ) το νέο πρόγραμμα που θα σε ξυπνήσει και θα σε αναβαθμίσει. Χρόνια σας πολλά, κυρία Παναγιωταρέα μου. Είπα «Θάτσερ» και σας θυμήθηκα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΠΑΝΤΩΣ, που κοιμόμαστε. Το κακό είναι που ενώ κοιμόμαστε, νομίζουμε ότι είμαστε ξύπνιοι και έξυπνοι. Όλα αυτά, βέβαια, ώσπου να φωνήσει ο ρημάδης ο αλέκτωρ. Και τότε δεν αρκούν τα πικρά δάκρυα και η μεταμέλεια της Πέτρας Φον Καντ. Έλα Αλέκτορ! (Πήγα να γράψω «Ακτωρ» από κεκτημένη συνήθεια. Ή Χάνιμπαλ Λέκτορ). Απ' την άλλη, σε μια κοινωνία της ύπνωσης και του λήθαργου η κοιμισμένη παραγωγή γενικά και η ξάγρυπνη ανεργία είναι φυσικά επακόλουθα του υπνωτικού ντελίριου που περιέγραψα πιο πάνω. Το κράτος καθεύδει πάνω στα σκήπτρα της εξουσίας του, νωθρό, υστερόβουλο, άβουλο και παρωχημένο. Κοντά σ' αυτό κοιμάται και η πατρίδα που σήμερα, της Κοιμήσεως, εορτάζει καθ' άπασαν την επικράτειαν με γουρουνόπουλα, πατάτες στο φούρνο, ουζάκια, μπίρες και λοιπά μεσημεριανού ύπνου σημαντικά. Σσσσ! Τουλάχιστον σήμερα μην την ξυπνάτε. Ηρεμήστε και σεις ω βροντώδη μηχανάκια με τους αμήχανους οδηγούς σας και σεβαστείτε τη σιέστα του Έθνους. Στα πόδια της Θεοτόκου έχουν ακουμπήσει τρυφερά τα κεφαλάκια τους, πλάι στο Θείο Βρέφος, οι αρχηγοί των κομμάτων και οι διοικητές των τραπεζών, οι πρόεδροι του ΣΕΒ και του Χρηματιστηρίου, οι ιδιοκτήτες των μιντιακών συγκροτημάτων, οι προσφιλείς μας επικεφαλής των κρατικών καναλιών και κοιμούνται τρυφερά. Η Θεοτόκος τούς χαϊδεύει μητρικά τα καραφλά κρανία που της θυμίζουν κάρες μοναχών στα οστεοφυλάκια του Αγίου Όρους και τους νανουρίζει με τι-ρι-ρεμ, ριρέμ. Κάνουν που δεν κάνουν τίποτε, ας κοιμηθούν λίγο παραπάνω. Ίσως έτσι βοηθήσουν και την πατρίδα περισσότερο. Εξάλλου για μερικούς ανθρώπους τα όνειρά τους είναι η τιμωρία τους.

Ο ΥΠΝΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ από τη μεταφυσική του θανάτου και την οντολογία της Ανάστασης. Εξάλλου η «Κοίμησις» της Θεοτόκου συνοδεύεται στην εικονογραφία Ανατολής και Δύσης από την «Μετάστασιν». Το θριαμβικό δηλαδή ανέβασμά της στον ουρανό πάνω σε γελαστά σύννεφα και σεβίζοντες αγγέλους. Στην ορθοδοξία μάλιστα η Κοίμηση διατυπώνεται πληθωρικά με τους Αποστόλους που έρχονται να θρηνήσουν εκ περάτων στη Γεθσημανή ή τον ασεβή εκείνον Ιεφωνία που ήθελε -ο κακόφωνος- να ψαύσει την παρθενία της Αειπαρθένου και ρομφαία Κυρίου του έκοψε σύρριζα τα ξερά του όπως θα 'λεγαν με θυμό ο Κόντογλου και ο Πεντζίκης... Όλα αυτά στο κάτω μέρος. Γιατί στο επάνω, αλλά στον ίδιο χωροχρόνο, κυριαρχεί η επιβλητική ενσώματος αποκατάσταση της ταπεινής Μαρίας πλάι στο θρόνο του Υιού της. Τέτοια δικαίωση των φτωχών και καταφρονεμένων κανένας Μαρξ, κανένας Λένιν δεν θα μπορούσαν τόσο χειροπιαστά να φανταστούν. Συνεκτικό στοιχείο όλης της σύνθεσης ο ίδιος ο Χριστός που παραστέκεται πάνω απ' το νεκροκρέβατο της μάνας του κρατώντας μάλιστα μια πλαγγόνα, μια Παναγίτσα αγκαλιά, το σύμβολο της ψυχής της. Άσπιλη, μικρή και σεμνή σαν την ως τώρα πορεία της Ν.Δ., βοήθειά της. Και βοήθειά μας. Χρόνια πολλά!

ON OFF - 14/08/2005