Πρωινή βουτιά στη Ραφήνα. Υπό το βλέμμα του Βούδα. Εννοώ αυτού του παντεπόπτη, εκρηκτικού Ήλιου. Που διαθέτει κάποια δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα για να επιδεικνύει σπάταλα τη δύναμη του. Δίδαγμα: Πρέπει να είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι με κάθε κόστος, δηλαδή αληθινά αντάξιοι της βαθιάς μας μελαγχολίας. Λίγο πιο πέρα τα καμμένα καπνίζουν ακόμη και οι ψυχές ψιθυρίζουν ανήσυχες. Μη μάς ξεχνάτε. Τόση ομορφιά, τόση ησυχία αλλά και τόσος πόνος κρυμμένος κάτω από τα θεατρικά σύννεφα.
Το ζήτημα δεν είναι ότι τελειώνει κάτι. Το ζήτημα είναι πως...
ΥΓ. Ραφήνα, νωρίς το πρωί. Ένα αργοπορημένο φεγγάρι επιμένει σε μιαν ασημένια επίδειξη δύναμης και ένας φασαριόζικος ήλιος έβαλε πρωινό καυγά με τα σύννεφα πως τάχα του αμφισβητούν τη λάμψη. Την περασμένη Κυριακή, θυμάστε, έβρεχε όλη μέρα.
Η θάλασσα γλυκιά και ζεστή σαν αγκαλιά έχει 23 βαθμούς μέσα και 18 έξω. Αργοσαλεύει κάτι στο βυθό που με ταράζει. Όσα που αγνοούμε, είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Σκέφτομαι πως αυτή η εποχή έχει τόση γλύκα επειδή ποτέ δεν διανοήθηκε να κάνει τα όσα τρομερά πράττει το καλοκαίρι. Κατευνασμός και συμφιλίωση με τη μοίρα των πραγμάτων. Τη μοίρα μας.
Το πλοίο που φεύγει στο βάθος σαν φθινοπωρινός, διακριτικός επισκέπτης συνοψίζει όλα τα μυστικά της ζωής. Το ταξίδι, τον χωρισμό, την επιστροφή. Σύμφωνα με τον Jung καλύτερα να αφήνεις αυτό που θέλει να φύγει ώστε να μπορέσει να έρθει αυτό που θέλει να μείνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου