Ο χρόνος του έρωτα είναι η μόνη, η αποκλειστική, η ιδιοτελής αθανασία που δικαιούνται οι θνητοί. Τότε που οι στιγμές διογκώνονται ασύμμετρα, το τώρα υποδύεται θεατρικά το πάντα και οι άνθρωποι, έστω για λίγο, ψιθυρίζουν τα μυστικά τους στο αυτί της αιωνιότητας.
Ο έρωτας καθιστά τους ανθρώπους, άτρωτους, τους κάνει, προσωρινά, αθάνατους. Ο χρόνος διαστέλλεται ή παύει να ισχύει. Κι όταν αυτό τελειώσει, επειδή τα πάντα τελειώνουν, ο χρόνος αρχίζει πάλι να τρέχει σε βάρος των ανθρώπων κι εκείνοι γίνονται ξανά ευάλωτοι με παρόν το άγχος του θανάτου... Δηλαδή γίνονται πάλι θνητοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου