Μάθε να φεύγεις ...

Όλα τελειώνουν. Είναι αναπόφευκτο. Είναι ο νόμος του υπάρχειν. Το λύτρο της επιβίωσης. Τελειώνουν ακόμη κι όσα έμοιαζαν αιώνια. 

Τότε που οι στιγμές διαστέλλονταν στο άπειρο και ο χρόνος  συρρικνωνόταν  στο μέγεθος ενός κοριτσίστικου στήθους.

Αν όμως δεν θέλεις να πεθάνουν όσα αγάπησες ταυτόχρονα με το μοιραίο τέλος τους, μάθε να φεύγεις. Φύγε εγκαίρως. 

 Έτσι μόνο διασώζεται αυτό που μοιάζει χαμένο. Φύγε ενώ ακόμη λάμπουν τα αισθήματα και άφησε τα, άφοβα πια, να σε φωτίζουν τη στιγμή που θα απομακρύνεσαι. 

Ο χωρισμός δίνει πάντα νέα διάσταση σε ό τι ακύρωσε ρεαλιστικά ο χρόνος. Ο χρόνος χρυσώνει την σχέση που τέλειωσε. Κατ' ουσίαν ξαναζείς μια καινούργια αγάπη. Αναπλέοντας μέρα τη μέρα, στιγμή την στιγμή, την παλιά. Που τώρα, που έτσι δικαιώνεται. Και που ο εγωισμός εκπίπτει σε ταπείνωση. Και που υπάρχεις μόνο και μόνο γιατί σε κοίταξε ο άλλος. Μόνο το τέλος μιας σχέσης νομιμοποιεί την αρχή της. Αλλιώς όλα θα ήταν αυθαίρετα, παράλογα, απλώς μια ζωική έλξη. Κάτι πολύ φυσικό χωρίς όμως καμιά μεταφυσική. Αφού στον αληθινό, τον μάγο έρωτα, αυτόν του Ντε Φάλια και του Μαγιακόφσκι η σεξουαλικότητα δεν παραλλάσσει από το ιερό και η συνουσία από την μετάληψη. Ούτε κατακτάς, ούτε διαπερνάς το άλλο κορμί. Το μεταλαμβάνεις, το κατοικείς. Σαν πρόσφυγας που έλαβε την τελευταία στιγμή την ευλογία επειδή έπαθε πολλά περιπλανώμενος. Και τώρα επέστη η ώρα να φύγει. Το ταξίδι πρέπει να συνεχιστεί. Κι ο Οδυσσέας και η Καλυψώ γνώριζαν τους ρόλους τους από την πρώτη στιγμή.

 Αφού μόνο έτσι δοκιμάζεται η αλήθεια της σχέσης.Με την αναχώρηση. Κι αφού τα κορμιά μπορούν και ταξιδεύουν, οι ψυχές όχι. Κι αυτό είναι νόμος. Μένουν δεμένες στην άγκυρα της αγάπης τους. 

Συγχώρεσε με τέλος που δεν κατάφερα να σκέφτομαι όπως εσύ. Παραδέξου όμως πως το προσπάθησα. Ώστε συχνά να  είμαι περισσότερο εσύ παρά εγώ. Κι απέτυχα, αυτό συνέβη επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Κι ήταν τότε που μάς πολιορκούσε η απελπισία.

Από την άλλη, η απελπισία από μόνη της ποτέ δεν μεταμορφώνεται σε αληθινό πάθος. Η απελπισία σκοτώνει, η λύπη όχι. Η λύπη μεταμορφώνει. Τέλος, το πένθος από μόνο του είναι μορφή δημιουργίας. Είναι πρωτογενώς τέχνη. Μάθε να μην φοβάσαι το πένθος. Μάθε να το αγαπάς σαν ακριβό σου δημιούργημα. Στην πινακοθήκη του μυαλού σου κρέμασε τα πένθη του έρωτα δίπλα στις δορές των πανθήρων. Στα δέρματα της επιθυμίας. Κράτησαν τόσο λίγο μόνο και μόνο για να καταστούν διαρκή εκθέματα.

 Ένα γραμμάριο ευτυχίας, άλλωστε, είναι πιο ακριβό κι από το πιο ακριβό άρωμα. Η λύπη πάλι παρέχεται δωρεάν. Και χωρίς φειδώ στην ποσότητα. Αγάπησε βαθιά την λύπη σου και τότε θα σε ξαναγαπήσει η χαρά σου. 

ΥΓ. Φωτογραφία αλιευμένη από το φ.μπ.

Η Σαλαμίνα από το αεροπλάνο. Στο πρώτο πλάνο η Ψυττάλεια και το Πέραμα. Η προέκταση του μεγάλου λιμανιού. Στο βάθος η Ελευσίνα και τα Μέγαρα. Η Δήμητρα, η Περσεφόνη, ο Πλούτων, ο Θησέας, οι μύστες. Επάνω ένας μεταφυσικός ουρανός φιαγμένος δυνητικά από το χέρι του Γκρέκο, οδηγημένου από το χέρι του Θεού. Ο Ζεύς με τους κεραυνούς του Ιεχωβά...

 Ίσως το πιο ιστορικά φορτισμένο σημείο του πλανήτη... Σαρωνικός που σαρώνει! Ανέκαθεν. Κάποτε από τα πιο όμορφα πλην σήμερα παραμορφωμένο από την αναισθησία και το αδηφάγο μένος των επιγόνων... Έσσεται ήμαρ.