Το μεταμοντέρνο και το κόστος του ή, περί Δαμανακομπίστηδων

    Ήρθε λοιπόν η στιγμή - και μάλιστα πιο γρήγορα από ό τι νομίζαμε - για να πληρώσουμε την βασική "αλήθεια" της μεταμοντέρνας συνθήκης γύρω από την οποία υφάνθηκε ο ιστός και μαζί η θηλιά της post ευμάρειας μας:

 Πως δηλαδή δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά πολλές, όλες ισότιμες, ενώ το ψεύδος δεν είναι το αρνητικό του αληθούς αλλά απλώς μια, ακόμη, μετωνυμία του. Που θα πει μια άλλη, μια διαφορετική μορφή αλήθειας. 

Σε αυτήν την ιδεολογική φούσκα, σε αυτόν τον παράδεισο του σχετικισμού, σε αυτά τα σαθρά θεμέλια του δήθεν στηρίχτηκαν οι λοιπές φούσκες, οικονομικές, ιδεολογικές, πολιτικές που έπληξαν και τον πλανήτη και την χώρα. 

Έτσι συμφωνήσαμε ρητά ή υπόρρητα πως ένα τέτοιο ψέμα είναι αρκετό για να φιαχτεί μία ιστορία ... όσο τουλάχιστον είναι αναγκαία  και μία αλήθεια. Ή, κάτι  θεωρούμενο ως  αλήθεια. 

Αν μάλιστα σκεφτούμε πόσο σχετική και ανυπόληπτη είναι η -  εκάστοτε - αλήθεια με τις θεωρητικές εξαρτήσεις ή τις επιστημονικές δεσμεύσεις της, τότε συμπεράναμε πολύ βολικά 

πως  -κατά το μάλλον ή ήττον- τις ιστορίες τις φιάχνουν τα ψέματα. Τα οποία είναι πιο έντιμα κατά βάθος επειδή δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτε. Το τέλειο άλλοθι της μεταμοντέρνας ευτυχίας που μας απελευθέρωνε από τον δογματικό μοραλισμό του μοντέρνου. Όταν δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια, τότε όλα είναι σχετικά. Ακόμη και το ηθικά επίμεπτο, αυτό που οι ηθικολόγοι ονομάζουν κακό. Το μεταμοντέρνο εξαφάνισε σε φιλοσοφικό επίπεδο το οντολογικό κακό αλλά όχι και την κακία ή τους κακούς από τον κόσμο. 

Και η αλήθεια εν τέλει παραμένει σταθερά εκείνο το χαλαρό σημαίνον στο οποίο αντιστοιχούν άπειρα, κυριολεκτούντα  σημαινόμενα. Ευτυχώς, λέγαμε! 

Τώρα όμως που ήρθε στο ο λογαριασμός, μήπως οφείλουμε να επανεξετάσουμε στάσεις και προκαταλήψεις; Όσα δηλαδή νομιμοποιούν τον λαϊκισμό ως πολιτική θέση ή τον πρωτογονισμό ως πολιτική στάση. Οι περιπτώσεις Τραμπ και Τσίπρα είναι ενδεικτικές του πως το αντισυμβατικό λ.χ η μη γραβάτα και ο λούμπεν δημόσιος λόγος, έχουν  καταστεί η κύρια σύμβαση των καιρών. Το κόστος, με άλλα λόγια, ενός πολιτισμού που επένδυσε τις πιο υψηλές παραδόσεις του στην κατασκευή ιδιωτικών  παραδείσων για να μας κληροδοτήσει τελικά μία συλλογική κόλαση. Κόλαση από βελούδο και περιττώματα... Τουλάχιστον ας ξανασκεφτούμε την  Ιστορία χωρίς περιττά  πρόσημα.

 ΥΓ. 1 Ιστορία είναι εκείνο το αφήγημα που σταθερά ξαναγράφεται. Το οποίο οφείλουμε να γράφουμε, εμμονικά αναθεωρώντας την ούτως ή άλλως υδαρή και φευγαλέα σχέση μας με την πραγματικότητα. Ως στοιχειώδη πράξη αυτογνωσίας. Κι αυτό δεν συνιστά μεταμοντερνισμό.

 Ήρθε λοιπόν η στιγμή να ξαναγράψουμε την ιστορία της Μεταπολίτευσης χωρίς τα - παραπλανητικά - ιδεολογικά πρόσημα της Αριστεράς και της Δεξιάς. Επειδή τέτοιες a priori δεσμεύσεις συσκότιζαν και συνεχίζουν να συσκοτίζουν τη γνώση μας ως προς την συντηρητική ή την προοδευτική πορεία της χώρας. Συσκοτίζουν εν τέλει τη σχέση μας με την πραγματικότητα. Η εμπειρία της διακυβέρνησης των Συριζανέλ ας λειτουργήσει, τουλάχιστον, εκτός του σοκ και ως παιδαγωγικό μάθημα για την κοινωνική μας μνήμη. Για την συλλογική μας κρίση. Ως παυσίλυπο και αντίδοτο της παρακμής που αφυδατώνει τον τόπο και μαραζώνει ή διώχνει τους νέους.

ΥΓ. 2 Αιτία όλων των δεινών η προβληματική σχέση με την ιστορία. Με τους αληθινούς και τους κάλπικους ήρωες. Η ανατριχιαστική έλλειψη παιδείας.

 Χρόνια ολόκληρα στο Αντί του Παπουτσάκη λοιδορούσαμε τον Αντρέα και τις αξιοθρήνητες, αριστερό - αδέξιες μεθόδους του που στιγμάτισαν ως ψευδής ιδεολογία μιαν ολόκληρη εποχή. Όπως επίσης σαρκάζαμε τους επαγγελματίες αριστερούς που, ελαφρά τη καρδία και με ακόμη ελαφρότερα πηδηματάκια - με την κακή έννοια - την έκαναν προς το ΠΑΣΟΚ. Με το αζημίωτο. Εννοώ τους "ρεαλιστές" Δαμανακομπίστηδους.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κυνικά και μεθοδικά καταπίνει το όλον ΠΑΣΟΚ ίνα πληρωθή, cash money, ο εξανδραποδισμός ενός ολόκληρου λαού. Η τελική πράξη της ιλαροτραγωδίας που λέγεται Μεταπολίτευση. 

Ο μοιραίος Αλέξης ως προσομοίωση του δημεγέρτη Αντρέα, άρχισε να τρώει από τα λιμά των σοσιαληστών (τύπου Κουρουμπλή, Ρουμελιώτη ή Ξινό γιαννακό πως τη λένε) για να φτάσει αισίως στο ψαχνό: Λιβάνη και Γιωργάκη! Η πολιτική νεκροψία του ΠΑΣΟΚ είναι συγχρόνως και η μεταλλαγμένη νεκρανάσταση του... Όλα πλέον είναι αριστερά! Και με τη βούλα του παπανδρεϊσμού! 

Με τον Αλέξη σε ρόλο Ανδρέα απέθαντου ως Μπολίβαρ του λαϊκισμού και τον Παππά ως Λαλιώτη - τεκνό. Ίνα πληρωθή, πάντα cash, ετέρα γραφή λέγουσα: Όψονται εις ον εξεκέντησαν. Αμήν.

Φωτογραφίες: Αριστερά ο Ήρωας του μοντερνισμού και ο προβληματικός μαθητής του Διαμαντή Διαμαντόπουλου και δεξιά ο μεταμοντέρνος Σιμόν ως γιγαντοαφίσα εν μέσω ημών του Εμμανουήλ Μπιτσάκη. Οι ζωγράφοι τα λένε αλλά ποιος καταλαβαίνει;