Εις Άδου Κάθοδος

Τώρα κοιμάμαι στο βάθος του μυαλού σου...
Έχω κουρνιάσει πια ανάμεσα στο πρώτο
και το έσχατο γράμμα της λέξης "καρδιά".
(Έχεις καρδιά, είναι το συμπέρασμα).
Κοιμάμαι ή έχω πεθάνει; Ποιός να ξέρει;
Υπάρχω ή κατοικεί το φάντασμα μου
εκεί στο βάθος, βάθος της ψυχής σου;

Εσύ θα μου πεις. Εσύ, μικρή μου αγάπη.
Αφού μόνο εσύ ξέρεις τον τρόπο
να μ' αναστήσεις. Μ' όλους τους τρόπους.
Εσύ, ζωή μου και στον κάτω κόσμο.
Λουλούδι εσύ στην όχθη του Αχέροντα,
κόσμημα στο λαιμό της Περσεφόνης
κι άρωμα στη σχισμή του στήθους της.
Που απ' τη βαθύτατη σχισμή του κάτω κόσμου
λιγώνει με τις ευωδιές του τον επάνω,
...την Άνοιξη σαλπίζοντας στα μνήματα.

Φωτογραφίες:
Η αρπαγή της Περσεφόνης και η Δήμητρα που θρηνεί καθήμενη στην Αγέλαστο Πέτρα από τον πρώτο, βασιλικό τάφο της Τούμπας στην Βεργίνα. Οι απαρχές της μεγάλης, δυτικής Ζωγραφικής. Πρόκειται για την μόνη, σωζόμενη έκφραση εκείνης, της κλασικής τέχνης που ζωοποίησε κάθε μετέπειτα αναγέννηση και κλασικισμό. Προοπτικός χώρος και συνάμα ποιητικός, διάφανος, ανάερος. Όπως ταιριάζει σ' εκείνον τον μεταφυσικό τόπο που βρίσκεται ανάμεσα στον επάνω και τον κάτω κόσμο. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπέρβαση της.