Νεοβάρβαροι

Tα Σαββατόβραδα μην βγαίνετε έξω· κλειστείτε μέσα κι εσείς και τα παιδάκια σας. Δείτε τις σούπες της τηλεόρασης, διαβάστε τις κοινοτοπίες των εφημερίδων, ακούστε μουσική, κοιμηθείτε νωρίς, ερωτευθείτε τη σύζυγο σας… Αλλά προς θεού, ΜΗΝ βγείτε έξω. Γιατί, τα Σαββατόβραδα, βγαίνουν οι ορδές των νεοβάρβαρων με τα πολύστροφα ή τις μηχανές μεγάλου κυβισμού και είναι τότε που τα Ι.Χ. γίνονται κατ’ εξοχήν δημόσιος κίνδυνος. Οι νεοβάρβαροι, νέοι συνήθως αλλά όχι απαραίτητα, γκαζώνουν, βιάζονται, προσπερνούν, παραβιάζουν φανάρια, μαρσάρουν, σουζάρουν, σφηνώνουν, κορνάρουν, επελαύνουν και είναι έτοιμοι για όλα. Αυτή είναι η διασκέδασή τους. Η Παραλιακή, η Κηφισίας, η Συγγρού, η Μεσογείων, η Πειραιώς, θ’αναστενάξουν απόψε στην Αθήνα. Όπως και η Εγνατίας, παλιά και νέα, η Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη και οι αντίστοιχες λεωφόροι στην Πάτρα ή στα Γιάννενα. Τα δεκαεξαβάλβιδα θα ξεσαλώσουν, οι ατρόμητοι οδηγοί τους, μεθυσμένοι από ίλιγγο και αλκοόλ, θα αφήσουν ελεύθερο τον ενστικτώδη εαυτό τους και… όποιον πάρει ο Χάρος. Κυριολεκτικώς. Έτσι είμαστε εμείς. Σκοτωνόμαστε λεβέντικα στην άσφαλτο καθ΄οδόν προς τα σκυλάδικα, και κατά την επιστροφή από τα στριπτιζάδικα. Είναι πατροπαράδοτο, τοπικό έθιμο. Δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα. Πάνε από πατέρα σε υιό και ξεσαλωμένο εγγονό. Σαββατοκύριακα μακελευόμαστε (όσοι έχουμε απομείνει από τις εξόδους Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ). Οδηγώ, λοιπόν, στη μεσαία λωρίδα κατεβαίνοντας τη Συγγρού για να κρυφτώ γρήγορα σπίτι μου. Πίσω με σπρώχνει ένας πατημένος με 150 με τα μεγάλα φώτα στο καθρέφτη μου. ΔΕΝ με προσπερνάει απ’ τα δεξιά αλλά θέλει εγώ να εξαφανιστώ γιατί είναι ΑΥΤΟΣ που ΤΩΡΑ περνάει, κι αυτό το ΓΕΓΟΝΟΣ πρέπει να γίνει αντιληπτό μετά φανών και λαμπάδων απ’ όλους. Πριν προλάβω να κινηθώ δεξιότερα για να αφήσω χώρο ελεύθερο στον ξένοιαστο καβαλάρη που καλπάζει προς την παραλιακή με την ευτυχισμένη ξανθιά –απαραίτητο εξάρτημα κάθε cabrio- δίπλα του, αρχίζει να κορνάρει. Κι όλα αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου. Κι είναι τότε που ξυπνάει μέσα μου ένας ξεχασμένος Καραϊσκάκης και αποφασίζω ν’ αντισταθώ στον νεοβάρβαρο. Να μην υποκύψω στην ιταμή και απρόσκλητη επίθεση του λαμαρινένιου του «εγώ» στη δική μου λαμαρινένια προσωπικότητά. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μιαν, ακόμη, τιτανομαχία από τις χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά στο βεβαρημένο, οδικό μας δίκτυο. Αν έκανα καλά που ενεπλάκην σ’ αυτή τη κόντρα θα το μάθετε, στην καλύτερη περίπτωση, απ’ το δελτίο του νοσοκομείου που εφημερεύει το Σάββατο… Καλή Χρονιά!