Και είπεν ο Θεός, εξαγαγέτω ψυχήν ζώσαν
και γένος, τετράποδα και ερπετά...
Γένεσις, ια, 1
Καλή χρονιά! Αρκεί να μη μασάτε την υποκριτική ευήθεια των εορταστικών ευχών. Κι είθε ν' απολαμβάνετε με φιλοσοφική ηδονή τα καινούρια σας λάθη! Λόγου χάρη το νερόβραστο «Να 'στε καλά»! Και, προπαντός, να μη μετανιώνετε. Εξάλλου, τι νόημα θα είχε; Ιδού πώς μεταφράζει μουσικά ένα αναγεννησιακό επιτύμβιο του Ronsard ο, πάνω απ' όλα μουσικός, Γιάννης Βαρβέρης, (βάλτε άρπα κατά βούληση):
Η λαιμαργία κι η ηδονή/Και το κρασί κι ο τσακωμός/Κι οι χίλιες δυο ασωτίες/Μαζί με τον Τομά/Ενθάδε κείνται/Αντί για θερισμό/Πάντα η τσουκνίδα και το γαϊδουράγκαθο/Τον τάφο του θα γρατσουνάνε.
Ο, μη γένοιτο, Κύριε των λιμνών από σάπφερο και των βουνών από ορεία κρύσταλλο. Να μη μας δώσεις, Υψιστε, όσα μπορούμε να υποφέρουμε. Και μαζί μ' εμάς, τους υπερφίαλους βροτούς-έργα των χειρών Σου, να διαφυλάξεις τους κομψούς αστρίτες της Τήνου και να τους αφήσεις να λιάζονται με τις ξαδέρφες τους τις πράσινες σαύρες στις ξερολιθιές και τα δυναμάρια του νησιού. Γιατί, ευαίσθητοι αστοί εξ Αθηνών έχουν ξαμοληθεί στις πλαγιές των βραχοβουνών και εξαφανίζουν πάσαν χλωρίδα και πανίδα, λένε, προς ασφάλειάν τους. Επειδή φοβούνται έως θανάτου τις κουκουβάγιες, τους ασβούς, ή τα φιδάκια που περπατάνε δίπλα σου και χαιρετάνε τις γεροαγελάδες ή τους παραμελημένους γαϊδαράκους καθώς βόσκουν ήρεμοι κάτω από έναν πανδαμάτορα Ανεμο και έναν ανήλεο Ηλιο. Τ' άλλα φίδια, τα δίποδα, τα χαμερπή ερπετά με τις γραβάτες, αντιθέτως, τα υπολήπτονται, οι άφρονες.
Μου έλεγε τις προάλλες ο Παύλος στα εγκαίνια του Παπαλουκά -ένα κακό στήσιμο κι ένας άθλιος φωτισμός μπορούν να καταστρέψουν και τον σημαντικότερο ζωγράφο- ότι ο Max Ernst τηλεφωνούσε κάθε πρωί στον Ιόλα λέγοντάς του «Σου απαγορεύω να πεθάνεις πριν από εμένα!» Η πλειονότητα, πάλι, των βροτών ζει ευχόμενη την ηθική ή φυσική εξόντωση των αντιπάλων της.
Ετσι ώστε κάθε χρόνο το Χρηματιστήριο Αξιών του Θανάτου ν' ανεβαίνει επάξια σε δυσθεώρητα ύψη και οι μετοχές του ν' αποτελούν την πιο σίγουρη, την πιο ασφαλή επένδυση. Εφόσον δεν πέφτουν ποτέ (αστείο: γι' αυτό συνέδεσε ο Freud τη λίμπιντο με τον θάνατο).
Εγώ, πάλι, διασκεδάζω με τους τύπους που χειρονομούν σαν παλαβοί στο δρόμο φορώντας ένα μανταλάκι στο αφτί και κοινοποιώντας τις ιδιωτικές τους μπίζνες σε αγοράν πλήθουσαν. Και γαμώ τους εξέκιουτιβζ! Προχθές στο τραμ μια πιτσιρίκα μας διηγήθηκε από Π. Φάληρο ως Ν. Κόσμο καταλεπτώς την τελευταία της ερωτική περιπέτεια. Δεν ξέρω αν την εμπέδωσε η επιστήθια φίλη που υποδεχόταν την εξομολόγηση, αλλά όλο το βαγόνι την έμαθε απέξω κι ανακατωτά. Περίεργος κόσμος, παράξενη εποχή. Η εποχή της κατάργησης του προσωπικού και της αυτοέκθεσης φόρα-παρτίδα σ' όλα τα fora. Και, καθώς εκλείπει ο ιδιωτικός χώρος, μοιάζει ο δημόσιος, έτσι όπως τον σκηνοθέτησαν γεμάτο κάμερες, με τεράστιο τηλεοπτικό πλατό. Οι πάντες παίζουμε τους ξεθυμασμένους ρόλους που μας έμαθαν τα ριάλιτι και που μας κανοναρχεί η τηλε-δημοκρατία και το kitsch που η ίδια εκπροσωπεί (π.χ. πολιτικά πρόσωπα στον Λαζόπουλο). Θα μου πείτε φέρνουν ψήφους. Ακυρώνοντας όμως τους ψηφοφόρους θα σας απαντήσω.
Ενα, τέλος, από τα άλυτα, μεταφυσικά ερωτήματα που με ταλανίζουν χρόνια είναι το πόσα ταξί κυκλοφορούν στην Αθήνα. Να 'ναι 15.000; Μην είναι 20-25.000; Αμ πόσα να 'ναι; Ουδείς γνωρίζει. Κι ας επιβαρύνουν το κυκλοφοριακό ως το μη περατέρω. Τα κίτρινα Ζωνιανά της πρωτεύουσας κανείς δεν τα πειράζει γιατί μπορούν -νομίζουν- να ρίξουν κυβερνήσεις. Στην επικράτεια του φραπέ το ταξί είναι πολιτική δύναμη. Απ' την άλλη, είναι μεν η Αθήνα η πιο βρόμικη πρωτεύουσα της Ευρώπης αλλά και οι Αθηναίοι, πάσης προελεύσεως αποδεικνύονται οι πιο βρώμικοι πρωτεουσιάνοι. Στη Φοιτητική Εστία Ιλισίων οι, προνομιούχοι, φιλοξενούμενοι πετάνε τις πλαστικές σακούλες σκουπιδιών απ' τα μπαλκόνια στο γύρω άλσος. Είναι η ιδιότυπη σχέση με την εξοχή που αποκτά ο νεοέλληνας εξ απαλών ονύχων. Ως «εξοχή» πάλι ορίζεται ο απροσδιόριστος εκείνος χώρος που βρίσκεται ένθεν κακείθεν μιας εθνικής οδού ή ανάμεσα σε δύο Autobahnen (αν είχαμε). Επίσης «εξοχή» μπορούμε να ονομάσουμε εκείνη την ιδεατή πλην προσωρινή περιοχή προτού ενσκήψει το εργολαβικό μπετόν και οι μικροαστοί με τις μεγάλες ευαισθησίες που το εκπροσωπούν. Απλά πράγματα, νοικοκυρεμένα. Με δεξιό πνεύμα και σοσιαλιστική ηθική σε αγαστή σύμπνοια. Οσο για τον πολιτισμό, μας αρκεί η γραμμική παράθεση μεγα-γεγονότων, το άθροισμα κι όχι η σύνθεσή τους. Οπως επίσης αντί αληθινών εορτών βιώνουμε μάλλον την πάλη της σακούλας και την κυριαρχία των πακέτων. Οσο περισσότερες σακούλες τόσο μεγαλύτερη η ευτυχία. Οπερ άτοπον!
ΥΓ1. Εγώ πάλι νοσταλγώ τις λιανές σακούλες των λιγνών εργατικών ανθρώπων του '60. Τον ευλαβικό τρόπο που τις μετέφεραν. Την ιεροτελεστία του ανοίγματός τους.
ΥΓ2: Η Πάλλη και πάλι. Για την πάλη των τάξεων ρε γαμώτο!
και γένος, τετράποδα και ερπετά...
Γένεσις, ια, 1
Καλή χρονιά! Αρκεί να μη μασάτε την υποκριτική ευήθεια των εορταστικών ευχών. Κι είθε ν' απολαμβάνετε με φιλοσοφική ηδονή τα καινούρια σας λάθη! Λόγου χάρη το νερόβραστο «Να 'στε καλά»! Και, προπαντός, να μη μετανιώνετε. Εξάλλου, τι νόημα θα είχε; Ιδού πώς μεταφράζει μουσικά ένα αναγεννησιακό επιτύμβιο του Ronsard ο, πάνω απ' όλα μουσικός, Γιάννης Βαρβέρης, (βάλτε άρπα κατά βούληση):
Η λαιμαργία κι η ηδονή/Και το κρασί κι ο τσακωμός/Κι οι χίλιες δυο ασωτίες/Μαζί με τον Τομά/Ενθάδε κείνται/Αντί για θερισμό/Πάντα η τσουκνίδα και το γαϊδουράγκαθο/Τον τάφο του θα γρατσουνάνε.
Ο, μη γένοιτο, Κύριε των λιμνών από σάπφερο και των βουνών από ορεία κρύσταλλο. Να μη μας δώσεις, Υψιστε, όσα μπορούμε να υποφέρουμε. Και μαζί μ' εμάς, τους υπερφίαλους βροτούς-έργα των χειρών Σου, να διαφυλάξεις τους κομψούς αστρίτες της Τήνου και να τους αφήσεις να λιάζονται με τις ξαδέρφες τους τις πράσινες σαύρες στις ξερολιθιές και τα δυναμάρια του νησιού. Γιατί, ευαίσθητοι αστοί εξ Αθηνών έχουν ξαμοληθεί στις πλαγιές των βραχοβουνών και εξαφανίζουν πάσαν χλωρίδα και πανίδα, λένε, προς ασφάλειάν τους. Επειδή φοβούνται έως θανάτου τις κουκουβάγιες, τους ασβούς, ή τα φιδάκια που περπατάνε δίπλα σου και χαιρετάνε τις γεροαγελάδες ή τους παραμελημένους γαϊδαράκους καθώς βόσκουν ήρεμοι κάτω από έναν πανδαμάτορα Ανεμο και έναν ανήλεο Ηλιο. Τ' άλλα φίδια, τα δίποδα, τα χαμερπή ερπετά με τις γραβάτες, αντιθέτως, τα υπολήπτονται, οι άφρονες.
Μου έλεγε τις προάλλες ο Παύλος στα εγκαίνια του Παπαλουκά -ένα κακό στήσιμο κι ένας άθλιος φωτισμός μπορούν να καταστρέψουν και τον σημαντικότερο ζωγράφο- ότι ο Max Ernst τηλεφωνούσε κάθε πρωί στον Ιόλα λέγοντάς του «Σου απαγορεύω να πεθάνεις πριν από εμένα!» Η πλειονότητα, πάλι, των βροτών ζει ευχόμενη την ηθική ή φυσική εξόντωση των αντιπάλων της.
Ετσι ώστε κάθε χρόνο το Χρηματιστήριο Αξιών του Θανάτου ν' ανεβαίνει επάξια σε δυσθεώρητα ύψη και οι μετοχές του ν' αποτελούν την πιο σίγουρη, την πιο ασφαλή επένδυση. Εφόσον δεν πέφτουν ποτέ (αστείο: γι' αυτό συνέδεσε ο Freud τη λίμπιντο με τον θάνατο).
Εγώ, πάλι, διασκεδάζω με τους τύπους που χειρονομούν σαν παλαβοί στο δρόμο φορώντας ένα μανταλάκι στο αφτί και κοινοποιώντας τις ιδιωτικές τους μπίζνες σε αγοράν πλήθουσαν. Και γαμώ τους εξέκιουτιβζ! Προχθές στο τραμ μια πιτσιρίκα μας διηγήθηκε από Π. Φάληρο ως Ν. Κόσμο καταλεπτώς την τελευταία της ερωτική περιπέτεια. Δεν ξέρω αν την εμπέδωσε η επιστήθια φίλη που υποδεχόταν την εξομολόγηση, αλλά όλο το βαγόνι την έμαθε απέξω κι ανακατωτά. Περίεργος κόσμος, παράξενη εποχή. Η εποχή της κατάργησης του προσωπικού και της αυτοέκθεσης φόρα-παρτίδα σ' όλα τα fora. Και, καθώς εκλείπει ο ιδιωτικός χώρος, μοιάζει ο δημόσιος, έτσι όπως τον σκηνοθέτησαν γεμάτο κάμερες, με τεράστιο τηλεοπτικό πλατό. Οι πάντες παίζουμε τους ξεθυμασμένους ρόλους που μας έμαθαν τα ριάλιτι και που μας κανοναρχεί η τηλε-δημοκρατία και το kitsch που η ίδια εκπροσωπεί (π.χ. πολιτικά πρόσωπα στον Λαζόπουλο). Θα μου πείτε φέρνουν ψήφους. Ακυρώνοντας όμως τους ψηφοφόρους θα σας απαντήσω.
Ενα, τέλος, από τα άλυτα, μεταφυσικά ερωτήματα που με ταλανίζουν χρόνια είναι το πόσα ταξί κυκλοφορούν στην Αθήνα. Να 'ναι 15.000; Μην είναι 20-25.000; Αμ πόσα να 'ναι; Ουδείς γνωρίζει. Κι ας επιβαρύνουν το κυκλοφοριακό ως το μη περατέρω. Τα κίτρινα Ζωνιανά της πρωτεύουσας κανείς δεν τα πειράζει γιατί μπορούν -νομίζουν- να ρίξουν κυβερνήσεις. Στην επικράτεια του φραπέ το ταξί είναι πολιτική δύναμη. Απ' την άλλη, είναι μεν η Αθήνα η πιο βρόμικη πρωτεύουσα της Ευρώπης αλλά και οι Αθηναίοι, πάσης προελεύσεως αποδεικνύονται οι πιο βρώμικοι πρωτεουσιάνοι. Στη Φοιτητική Εστία Ιλισίων οι, προνομιούχοι, φιλοξενούμενοι πετάνε τις πλαστικές σακούλες σκουπιδιών απ' τα μπαλκόνια στο γύρω άλσος. Είναι η ιδιότυπη σχέση με την εξοχή που αποκτά ο νεοέλληνας εξ απαλών ονύχων. Ως «εξοχή» πάλι ορίζεται ο απροσδιόριστος εκείνος χώρος που βρίσκεται ένθεν κακείθεν μιας εθνικής οδού ή ανάμεσα σε δύο Autobahnen (αν είχαμε). Επίσης «εξοχή» μπορούμε να ονομάσουμε εκείνη την ιδεατή πλην προσωρινή περιοχή προτού ενσκήψει το εργολαβικό μπετόν και οι μικροαστοί με τις μεγάλες ευαισθησίες που το εκπροσωπούν. Απλά πράγματα, νοικοκυρεμένα. Με δεξιό πνεύμα και σοσιαλιστική ηθική σε αγαστή σύμπνοια. Οσο για τον πολιτισμό, μας αρκεί η γραμμική παράθεση μεγα-γεγονότων, το άθροισμα κι όχι η σύνθεσή τους. Οπως επίσης αντί αληθινών εορτών βιώνουμε μάλλον την πάλη της σακούλας και την κυριαρχία των πακέτων. Οσο περισσότερες σακούλες τόσο μεγαλύτερη η ευτυχία. Οπερ άτοπον!
ΥΓ1. Εγώ πάλι νοσταλγώ τις λιανές σακούλες των λιγνών εργατικών ανθρώπων του '60. Τον ευλαβικό τρόπο που τις μετέφεραν. Την ιεροτελεστία του ανοίγματός τους.
ΥΓ2: Η Πάλλη και πάλι. Για την πάλη των τάξεων ρε γαμώτο!
Τα παιγνιώδη παιγνιόχαρτα του αρχιτέκτονα Φίλιππου Φωτιάδη, ο οποίος αποδεικνύει ότι η ελληνική αρχιτεκτονική έχει, τουλάχιστον, χιούμορ. (Είδα το εσωτερικό του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Συν-τα-ρα- κτι-κό! Γι' αυτό μην σπεύδετε να το λιθοβολήσετε. Οτι οικοδομήθη εν κεφαλή γωνίας.)
7 - 06/01/2008
Τα ειπες ολα και ουδεν εχω να προσθεσω, εκτος απο μια μικρη ατακα περι της προστασιας του ιδιωτικου απο την πολιτεια: Τωρα που τα βγαζουμε ολα στα φορα, τωρα μας προστατευουν! Απαπαπαπα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευκαιρια, καλη χρονια και πολυ χαρουμενη :-)
(αν ειναι δυνατον!)