Θε μου, τι κουφάρια ξέβρασε η επιβίωση
Κική Δημουλά
...Ο Βασίλης Ανδρεόπουλος να μου διηγείται το πώς κουβαλούσε μιαν ολόκληρη μέρα στις κατωφέρειες του Ελικώνα τον ξυπόλητο Μάνο Χατζιδάκι, εκείνον τον μαύρο Δεκέμβρη. Και να μου αναγνωρίζει, ένα ένα, τα πορτρέτα των «Ενωμένων Καλλιτεχνών» που ζωγράφισε το 1952 σε ακουαρέλα ο Γεώργιος Μπουζιάνης: Βεάκης, Παξινού, Κοτοπούλη, Κωτσόπουλος, Τζόγιας, Λαλοπούλου, Γαρμπή, Στ. Λαμπέτης (sic), Παΐζη, Σαρρή, Γιαλαμάς, Μαλένα Ανουσάκη κ.ά. Ενας ολόκληρος θησαυρός από κρουστό, ολοζώντανο παρελθόν εμπρός σ' ένα παρόν που λιγοθυμάει για να πεθάνει. Με τον Κάτωνα τον Τιμητή για Κατίνες ν' αναπαράγει ευτυχής τον κυρίαρχο μηχανισμό ανακυκλώνοντας τον τηλε-πολτό και πουλώντας με το αζημίωτο θύματα στα θύματά του· «μεγαλείων οψώνια» που θα 'λεγε κι ο επίκαιρος Σκιαθίτης. Και δεν «σατιρίζει» μόνον· τραγουδάει και χορεύει (sic) το ταλέντο(!), έχοντας εκ του ασφαλούς εφεύρει τον εαυτό του και αναστήσει τον Γιώργο Οικονομίδη σε ρόλο Κώστα Χατζηχρήστου (ή, τ' ανάποδο). Επωδός: (Γαμώ την AGB σας. Για δαύτην είστε ικανοί να εμφανίσετε ακόμη και τη μάνα σας ξεβράκωτη). Ολοι! Ιδιωτικοί πνιγμένοι στην ιδιωτεία και κρατικοί κολλημένοι, γραφειοκρατικά, στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα που μας ταλαιπωρούν επί δεκαετίες. Προγλωσσικές μεγαλοκοπέλες που μπεμπεκίζουν και συνταιριάζουν, σταυροβελονιά, πολιτισμό με μπουζούκια στο φινάλε. Η ΕΡΤ θα 'πρεπε, κανονικά, να λέγεται «Δίαυλος Εθνικής Λήθης και Κρατικής Ηλιθιότητας».
Αγαπητέ Θοδωρή,
Δεν είναι για πάντα η εξουσία κι αλλάζουν τ' ανθρώπινα σαν τα φτερά της πεταλούδας. Κι ούτε γεννήθηκες στη Ρηγίλλης αλλά στην Καισαριανή. Σκέψου έγκαιρα την τύχη των προκατόχων σου στην ίδια καρέκλα. Σκέψου τώρα το αύριο. Αυτό θα πει ευφυΐα. Κάνε κάτι για τη δημόσια τηλεόραση. Τουλάχιστον. Αν έχεις ελάχιστο τρόμο ιστορίας.
Κατά τ' άλλα ως τόπος μοιάζουμε σαν να έχουμε, όλοι, μετακομίσει παραπλεύρως. Αφήσαμε εδώ ανυπεράσπιστα τα οστά των προγόνων μας, τις εικόνες και τα μαλαμοκαπνισμένα άρματα στους πέτρινους τοίχους και πήγαμε δίπλα για να βρούμε τους ατομικούς μας παραδείσους. Σ' εκείνο το μεταφυσικό όριο του αστικού και του περιαστικού, του σημείου που ισχύει ο νόμος και του σημείου που θάλλει η έλλειψή του. Στη χώρα, δηλαδή, του σταρχιδισμού, του «δεν βαριέσαι, τώρα», «έτσι κάνουν όλοι», «όλα έγιναν νομοτύπως», «εγώ, για την καλή μου την καρδιά» κ.λπ.
Κάποτε χτίζαν τη νύχτα με την ψυχή στο στόμα, απελπισμένοι προλετάριοι, στο φαλακρό Αιγάλεω, μιαν πλίνθινη κάμαρα. Τώρα τα παράνομα τρίτης γενιάς (μετά τους πρόσφυγες του '22 και τους εσωτερικούς μετανάστες του Εμφύλιου) είναι εξοχικές, δεύτερες κατοικίες και πολυτελείς βίλες που επιτρέπουν στον κυρίαρχο μηχανισμό να υπάρχει, να λαδώνεται βασιλικά και να προχωρεί. Παραοικονομία, μαύρο χρήμα, νεοπλουτισμός, αντιπαραγωγική ανάπτυξη, όλα συγκλίνουν στη μαγική εξίσωση: οικοδομή, με κάθε κόστος.
Διαβάζω στο πολύτιμο, στο γενναίο βιβλίο του αρχιτέκτονα Αριστείδη Ρωμανού «Αθήνα, το πολεοδομικό ζήτημα από τη σκοπιά του πολίτη» (Ποταμός, 2004): «1996-8, ο νομάρχης Πειραιά κατηγορείται ότι χορήγησε παράνομα ηλεκτρικό ρεύμα σε 1.843 περιπτώσεις αυθαίρετων κτισμάτων με χρήση του Ν.1512/85, ο οποίος το επιτρέπει "εφ' όσον διαπιστωθεί ότι στο κτίσμα ζουν πάσχοντες από σοβαρή ασσθένεια". 1999 Φεβρ.: Παρόμοια υπόθεση με 12.000 (!) βεβαιώσεις του νομάρχη Ανατολικής Αττικής που παραπέμφθηκε. Μερικά από τα κτίσματα των... αναξιοπαθούντων είχαν εμβαδόν 250, 300 μέχρι και 700 τ.μ.
...Πλήθος πολυτελών κατοικιών ανεγείρονται στη Β' Ζώνη Προστασίας του Υμηττού (χρήση απαγορευμένη) με «νόμιμες άδειες που εκδίδονται από τις Πολεοδομικές Υπηρεσίες ως αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα (σελ. 230)». Δηλαδή η περίπτωση του έρμου Βασίλη Μα-γκίνια. Τον οποίον έσπευσαν όλοι οι «αναμάρτητοι» να κατακεραυνώσουν. Πτου κακά! Ομως, πρώτα παρανομεί το κράτος και μετά ο πολίτης· αυτός είναι ο μηχανισμός. Επειδή από το «σύνδρομο μαγ-Κίνας» πάσχουμε, λίγο-πολύ, όλοι μας. Εξάλλου ακόμη κι ο Χριστούλης, μεθαύριο, σ' ένα αυθαίρετο θα οικοδομήσει το Βασίλειό Του...
ΥΓ.1: Στην τελευταία της, μαγική συλλογή (εκδ. Ικαρος) η Δημουλά επιλύει «Το πρόβλημα της στέγης» με το εξής ποίημα:
Κύριε
μη μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειές μας
Δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε.
ΥΓ.2: Κατά βάθος, ω αχόρταγοι, μελλοθάνατοι συγκρατούμενοί μου, μόνον τις απώλειές μας διαθέτουμε. Και τον άτσαλα ξοδεμένο χρόνο μας...
Ο Μάνος Στεφανίδης είναι πρόεδρος της φράξιας των κριτικών τέχνης που διαθέτουν δαλτωνισμό.
Κική Δημουλά
...Ο Βασίλης Ανδρεόπουλος να μου διηγείται το πώς κουβαλούσε μιαν ολόκληρη μέρα στις κατωφέρειες του Ελικώνα τον ξυπόλητο Μάνο Χατζιδάκι, εκείνον τον μαύρο Δεκέμβρη. Και να μου αναγνωρίζει, ένα ένα, τα πορτρέτα των «Ενωμένων Καλλιτεχνών» που ζωγράφισε το 1952 σε ακουαρέλα ο Γεώργιος Μπουζιάνης: Βεάκης, Παξινού, Κοτοπούλη, Κωτσόπουλος, Τζόγιας, Λαλοπούλου, Γαρμπή, Στ. Λαμπέτης (sic), Παΐζη, Σαρρή, Γιαλαμάς, Μαλένα Ανουσάκη κ.ά. Ενας ολόκληρος θησαυρός από κρουστό, ολοζώντανο παρελθόν εμπρός σ' ένα παρόν που λιγοθυμάει για να πεθάνει. Με τον Κάτωνα τον Τιμητή για Κατίνες ν' αναπαράγει ευτυχής τον κυρίαρχο μηχανισμό ανακυκλώνοντας τον τηλε-πολτό και πουλώντας με το αζημίωτο θύματα στα θύματά του· «μεγαλείων οψώνια» που θα 'λεγε κι ο επίκαιρος Σκιαθίτης. Και δεν «σατιρίζει» μόνον· τραγουδάει και χορεύει (sic) το ταλέντο(!), έχοντας εκ του ασφαλούς εφεύρει τον εαυτό του και αναστήσει τον Γιώργο Οικονομίδη σε ρόλο Κώστα Χατζηχρήστου (ή, τ' ανάποδο). Επωδός: (Γαμώ την AGB σας. Για δαύτην είστε ικανοί να εμφανίσετε ακόμη και τη μάνα σας ξεβράκωτη). Ολοι! Ιδιωτικοί πνιγμένοι στην ιδιωτεία και κρατικοί κολλημένοι, γραφειοκρατικά, στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα που μας ταλαιπωρούν επί δεκαετίες. Προγλωσσικές μεγαλοκοπέλες που μπεμπεκίζουν και συνταιριάζουν, σταυροβελονιά, πολιτισμό με μπουζούκια στο φινάλε. Η ΕΡΤ θα 'πρεπε, κανονικά, να λέγεται «Δίαυλος Εθνικής Λήθης και Κρατικής Ηλιθιότητας».
Αγαπητέ Θοδωρή,
Δεν είναι για πάντα η εξουσία κι αλλάζουν τ' ανθρώπινα σαν τα φτερά της πεταλούδας. Κι ούτε γεννήθηκες στη Ρηγίλλης αλλά στην Καισαριανή. Σκέψου έγκαιρα την τύχη των προκατόχων σου στην ίδια καρέκλα. Σκέψου τώρα το αύριο. Αυτό θα πει ευφυΐα. Κάνε κάτι για τη δημόσια τηλεόραση. Τουλάχιστον. Αν έχεις ελάχιστο τρόμο ιστορίας.
Κατά τ' άλλα ως τόπος μοιάζουμε σαν να έχουμε, όλοι, μετακομίσει παραπλεύρως. Αφήσαμε εδώ ανυπεράσπιστα τα οστά των προγόνων μας, τις εικόνες και τα μαλαμοκαπνισμένα άρματα στους πέτρινους τοίχους και πήγαμε δίπλα για να βρούμε τους ατομικούς μας παραδείσους. Σ' εκείνο το μεταφυσικό όριο του αστικού και του περιαστικού, του σημείου που ισχύει ο νόμος και του σημείου που θάλλει η έλλειψή του. Στη χώρα, δηλαδή, του σταρχιδισμού, του «δεν βαριέσαι, τώρα», «έτσι κάνουν όλοι», «όλα έγιναν νομοτύπως», «εγώ, για την καλή μου την καρδιά» κ.λπ.
Κάποτε χτίζαν τη νύχτα με την ψυχή στο στόμα, απελπισμένοι προλετάριοι, στο φαλακρό Αιγάλεω, μιαν πλίνθινη κάμαρα. Τώρα τα παράνομα τρίτης γενιάς (μετά τους πρόσφυγες του '22 και τους εσωτερικούς μετανάστες του Εμφύλιου) είναι εξοχικές, δεύτερες κατοικίες και πολυτελείς βίλες που επιτρέπουν στον κυρίαρχο μηχανισμό να υπάρχει, να λαδώνεται βασιλικά και να προχωρεί. Παραοικονομία, μαύρο χρήμα, νεοπλουτισμός, αντιπαραγωγική ανάπτυξη, όλα συγκλίνουν στη μαγική εξίσωση: οικοδομή, με κάθε κόστος.
Διαβάζω στο πολύτιμο, στο γενναίο βιβλίο του αρχιτέκτονα Αριστείδη Ρωμανού «Αθήνα, το πολεοδομικό ζήτημα από τη σκοπιά του πολίτη» (Ποταμός, 2004): «1996-8, ο νομάρχης Πειραιά κατηγορείται ότι χορήγησε παράνομα ηλεκτρικό ρεύμα σε 1.843 περιπτώσεις αυθαίρετων κτισμάτων με χρήση του Ν.1512/85, ο οποίος το επιτρέπει "εφ' όσον διαπιστωθεί ότι στο κτίσμα ζουν πάσχοντες από σοβαρή ασσθένεια". 1999 Φεβρ.: Παρόμοια υπόθεση με 12.000 (!) βεβαιώσεις του νομάρχη Ανατολικής Αττικής που παραπέμφθηκε. Μερικά από τα κτίσματα των... αναξιοπαθούντων είχαν εμβαδόν 250, 300 μέχρι και 700 τ.μ.
...Πλήθος πολυτελών κατοικιών ανεγείρονται στη Β' Ζώνη Προστασίας του Υμηττού (χρήση απαγορευμένη) με «νόμιμες άδειες που εκδίδονται από τις Πολεοδομικές Υπηρεσίες ως αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα (σελ. 230)». Δηλαδή η περίπτωση του έρμου Βασίλη Μα-γκίνια. Τον οποίον έσπευσαν όλοι οι «αναμάρτητοι» να κατακεραυνώσουν. Πτου κακά! Ομως, πρώτα παρανομεί το κράτος και μετά ο πολίτης· αυτός είναι ο μηχανισμός. Επειδή από το «σύνδρομο μαγ-Κίνας» πάσχουμε, λίγο-πολύ, όλοι μας. Εξάλλου ακόμη κι ο Χριστούλης, μεθαύριο, σ' ένα αυθαίρετο θα οικοδομήσει το Βασίλειό Του...
ΥΓ.1: Στην τελευταία της, μαγική συλλογή (εκδ. Ικαρος) η Δημουλά επιλύει «Το πρόβλημα της στέγης» με το εξής ποίημα:
Κύριε
μη μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειές μας
Δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε.
ΥΓ.2: Κατά βάθος, ω αχόρταγοι, μελλοθάνατοι συγκρατούμενοί μου, μόνον τις απώλειές μας διαθέτουμε. Και τον άτσαλα ξοδεμένο χρόνο μας...
Ο Μάνος Στεφανίδης είναι πρόεδρος της φράξιας των κριτικών τέχνης που διαθέτουν δαλτωνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου