Στα σησάμια σ' είχα, στα γλυκάνισα.
Κι είναι άδικο να λες πως σε βασάνισα
Εστω κι αν έζησε κανείς τυχάρπαστα, πάντα υπάρχει τρόπος να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Εξ ου και ο ανυπόκριτος σεβασμός μας προς τους αυτόχειρες. Ο,τι κι αν κρώζουν οι τηλε-καρακάξες. Ανίκανες, ούτως ή άλλως, να οσμιστούν το έωλο των ανθρώπινων. Και να φοβηθούν την κοινή μοίρα:
Αν υπάρχει ευτυχία με ρωτάς και λέω «δεν».
Με την τύχη παίζω ζάρια χάνω δώδεκα - μηδέν
Παρένθεση: Βουταδών (όπως Ερμοκοπιδών, Ευμολπιδών ή Ατρειδών) είναι η ορθή γενική κι όχι Βουτάδων όπως γράφουν (και λένε) όλο και συχνότερα όσοι τσαλαβουτούν στη γραμματική με την ίδια αφέλεια που κάποιοι άλλοι (τσαλα)βουτούν στο δημόσιο χρήμα. Δεν βαριέστε. Ποιος βλάπτει την έρμη πατρίδα περισσότερο θα χρειαστεί νέος Μακρυγιάννης για να μας το κανοναρχήσει. Πάντως, μια και το 'φερε η κουβέντα, οι Βουτάδαι ήταν γένος «πάνυ μαντικόν» της αρχαίας Αθήνας. Οι σύγχρονοι πάλι βουτάδες διακρίνονται μάλλον για το εξόχως ορθολογικό και πρακτικό τους πνεύμα. Ασχετο: Ο Καρούζος, πάλι, έλεγε πως ουδέποτε εκτίμησε την ιερόδουλη γραμματική στην οποία ανέκαθεν αντιστεκόταν η δαιμονιακή ελληνική γλώσσα. Εφόσον...
Κρίμα που ο ωραίος Πάρις της καρδιάς της πλέον εκτός
άλλαξε το όνομά του, το 'κανε «παρεί(ι)σακτος»
Σχετικό: Ταλαίπωροι άνθρωποι, σας συγχωρώ, μια που είναι άλλο πράγμα ο ευφυής και άλλο ο υπερφίαλος. (Και μη προς κακοφανισμόν σας, κ. Ευάγγελε). Θα είχε να παρατηρήσει, επίσης, κανείς πως ο κ. Καραμανλής δεν είναι, δα, και τόσον φυσιογνωμιστής. Τουναντίον. Ή, όπως θα 'λεγε ζω(χαδια)νή σερενάτα: Καθόλου δεν πλεονεκτείς αφού έπαιξες εν ου παικτοίς.
Εβλεπα τις προάλλες μια πεζή περίπολο αστυνομικών στη Νέα Σμύρνη και την καμάρωνα. Τρεις άντρες, μία κοπέλα, οι μεν με τους φραπέδες ανά χείρας και η δε με ένα μπουκάλι νερό. Σωστοί! Αρκεί να μην πέσει στα χέρια τους κανένας Αθίγγανος. Το αν παρανόμησε ή όχι είναι δευτερεύον. Αυτό που σταθερά προέχει είναι η τιμωρία του. Γιατί βέβαια τους Ρομά τους τιμωρούμε όλοι μας, ως κοινωνία, είτε κλείνοντάς τους σε περιαστικά γκέτο της ντροπής -και δεν περιμέναμε το «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» για να το διαπιστώσει- είτε τους διακωμωδούμε ως τηλε-γύφτους προς αγαλλίασιν του πανελληνίου. Αυτή την παράμετρο των «κατορθωμάτων» του Λάκη και των ρατσιστικών της συμπαραδηλώσεων ουδείς, ακόμη, βρέθηκε να σχολιάσει. Αλλά με Τσιγγάνους θ' ασχολούμαστε τώρα; Μας αρκούν οι δικές μας γυφτιές που κατοικοεδρεύουν σε βόρεια και νότια προάστια κατά φαντασίαν αστών.
Προσωπικά, τέλος, δεν με ενοχλούν όλοι εκείνοι που φανατικά διεκδικούν τη νεότητα ακόμη και σε υπερσυντέλικες ηλικίες. Με ενοχλεί απλώς το ότι αγνοούν πως σε κάθε ηλικία μπορεί να διασωθεί κάτι ακόμη πιο περιμάχητο κι απ' τα νιάτα: η παιδικότητα.
Απ' την άλλη, κάποιοι υπερήφανοι αγγλομαθείς σού λένε αθώα «θα σε πάρω πίσω» μεταφράζοντας αμέριμνοι το «I'll call you back». Μόνο που λησμονούν ότι η ελληνική είναι γλώσσα που λειτουργεί πρωτίστως με εικόνες. Και έχει ψυχολογία φαρσέρ. Επίσης, σε σίριαλ της μόδας άκουσα τη φοβερή προτροπή: «Δώσ' μου μιαν αγκαλιά»! Η οποία, προφανώς, προερχόταν από το «Give me a hug». Με τέτοια ελληνικά, παίρνω των ομματιών μου, θα πάω εκεί στην Αραπιά, που λέει κι ο Νίκος Σκαλκώτας! Σωστά διαβάσατε. Κι αν δεν με πιστεύετε, ακούστε το κοντσέρτο για δύο βιολιά που έγραψε τον μαύρο χειμώνα του 1944-45 πάνω στο γνωστό ρεμπέτικο θέμα. Εξήντα χρόνια αργότερα στη Μετροπόλιταν Οπερα της Ν. Υόρκης η Ελλάς θα παρουσίαζε το υπερθέαμα (;) «All around is Light» με τον Γ. Νταλάρα να τραγουδάει και οι εμβρόντητοι θεατές να διαβάζουν σε φωτεινή αλλά όχι φωτισμένη μετάφραση: Ι make my way at Arapia!
(Οσοι δηλαδή από τους θεατές παρέμειναν στο δεύτερο μέρος και δεν απεχώρησαν μετά το εμβόλιμο κομμάτι, του American Ballet Theatre.) Ολα τα ανωτέρω ενατάσσονταν στον «Πολιτισμό των πολιτισμών», τη δράση του οποίου καλά θα ήταν να μην λησμονήσουμε έτσι εύκολα.
Συμπέρασμα: Ανάμεσα στα διεθνή και τα εγχώρια σκουπίδια είναι λογικό να προτιμάμε τα δικά μας. Εκτός κι αν κάποιος μας εμπνεύσει να περιφρονούμε τα σκουπίδια. Συλλήβδην («Το Γυάλινο Μάτι», εκδ. Α. Φιλιππότη, σελ. 43).
ΥΓ.: Μην είσαι και τόσο υποχόντρια εξ αιδοίων μην κρίνεις τα αλλότρια.
Κι είναι άδικο να λες πως σε βασάνισα
Εστω κι αν έζησε κανείς τυχάρπαστα, πάντα υπάρχει τρόπος να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Εξ ου και ο ανυπόκριτος σεβασμός μας προς τους αυτόχειρες. Ο,τι κι αν κρώζουν οι τηλε-καρακάξες. Ανίκανες, ούτως ή άλλως, να οσμιστούν το έωλο των ανθρώπινων. Και να φοβηθούν την κοινή μοίρα:
Αν υπάρχει ευτυχία με ρωτάς και λέω «δεν».
Με την τύχη παίζω ζάρια χάνω δώδεκα - μηδέν
Παρένθεση: Βουταδών (όπως Ερμοκοπιδών, Ευμολπιδών ή Ατρειδών) είναι η ορθή γενική κι όχι Βουτάδων όπως γράφουν (και λένε) όλο και συχνότερα όσοι τσαλαβουτούν στη γραμματική με την ίδια αφέλεια που κάποιοι άλλοι (τσαλα)βουτούν στο δημόσιο χρήμα. Δεν βαριέστε. Ποιος βλάπτει την έρμη πατρίδα περισσότερο θα χρειαστεί νέος Μακρυγιάννης για να μας το κανοναρχήσει. Πάντως, μια και το 'φερε η κουβέντα, οι Βουτάδαι ήταν γένος «πάνυ μαντικόν» της αρχαίας Αθήνας. Οι σύγχρονοι πάλι βουτάδες διακρίνονται μάλλον για το εξόχως ορθολογικό και πρακτικό τους πνεύμα. Ασχετο: Ο Καρούζος, πάλι, έλεγε πως ουδέποτε εκτίμησε την ιερόδουλη γραμματική στην οποία ανέκαθεν αντιστεκόταν η δαιμονιακή ελληνική γλώσσα. Εφόσον...
Κρίμα που ο ωραίος Πάρις της καρδιάς της πλέον εκτός
άλλαξε το όνομά του, το 'κανε «παρεί(ι)σακτος»
Σχετικό: Ταλαίπωροι άνθρωποι, σας συγχωρώ, μια που είναι άλλο πράγμα ο ευφυής και άλλο ο υπερφίαλος. (Και μη προς κακοφανισμόν σας, κ. Ευάγγελε). Θα είχε να παρατηρήσει, επίσης, κανείς πως ο κ. Καραμανλής δεν είναι, δα, και τόσον φυσιογνωμιστής. Τουναντίον. Ή, όπως θα 'λεγε ζω(χαδια)νή σερενάτα: Καθόλου δεν πλεονεκτείς αφού έπαιξες εν ου παικτοίς.
Εβλεπα τις προάλλες μια πεζή περίπολο αστυνομικών στη Νέα Σμύρνη και την καμάρωνα. Τρεις άντρες, μία κοπέλα, οι μεν με τους φραπέδες ανά χείρας και η δε με ένα μπουκάλι νερό. Σωστοί! Αρκεί να μην πέσει στα χέρια τους κανένας Αθίγγανος. Το αν παρανόμησε ή όχι είναι δευτερεύον. Αυτό που σταθερά προέχει είναι η τιμωρία του. Γιατί βέβαια τους Ρομά τους τιμωρούμε όλοι μας, ως κοινωνία, είτε κλείνοντάς τους σε περιαστικά γκέτο της ντροπής -και δεν περιμέναμε το «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» για να το διαπιστώσει- είτε τους διακωμωδούμε ως τηλε-γύφτους προς αγαλλίασιν του πανελληνίου. Αυτή την παράμετρο των «κατορθωμάτων» του Λάκη και των ρατσιστικών της συμπαραδηλώσεων ουδείς, ακόμη, βρέθηκε να σχολιάσει. Αλλά με Τσιγγάνους θ' ασχολούμαστε τώρα; Μας αρκούν οι δικές μας γυφτιές που κατοικοεδρεύουν σε βόρεια και νότια προάστια κατά φαντασίαν αστών.
Προσωπικά, τέλος, δεν με ενοχλούν όλοι εκείνοι που φανατικά διεκδικούν τη νεότητα ακόμη και σε υπερσυντέλικες ηλικίες. Με ενοχλεί απλώς το ότι αγνοούν πως σε κάθε ηλικία μπορεί να διασωθεί κάτι ακόμη πιο περιμάχητο κι απ' τα νιάτα: η παιδικότητα.
Απ' την άλλη, κάποιοι υπερήφανοι αγγλομαθείς σού λένε αθώα «θα σε πάρω πίσω» μεταφράζοντας αμέριμνοι το «I'll call you back». Μόνο που λησμονούν ότι η ελληνική είναι γλώσσα που λειτουργεί πρωτίστως με εικόνες. Και έχει ψυχολογία φαρσέρ. Επίσης, σε σίριαλ της μόδας άκουσα τη φοβερή προτροπή: «Δώσ' μου μιαν αγκαλιά»! Η οποία, προφανώς, προερχόταν από το «Give me a hug». Με τέτοια ελληνικά, παίρνω των ομματιών μου, θα πάω εκεί στην Αραπιά, που λέει κι ο Νίκος Σκαλκώτας! Σωστά διαβάσατε. Κι αν δεν με πιστεύετε, ακούστε το κοντσέρτο για δύο βιολιά που έγραψε τον μαύρο χειμώνα του 1944-45 πάνω στο γνωστό ρεμπέτικο θέμα. Εξήντα χρόνια αργότερα στη Μετροπόλιταν Οπερα της Ν. Υόρκης η Ελλάς θα παρουσίαζε το υπερθέαμα (;) «All around is Light» με τον Γ. Νταλάρα να τραγουδάει και οι εμβρόντητοι θεατές να διαβάζουν σε φωτεινή αλλά όχι φωτισμένη μετάφραση: Ι make my way at Arapia!
(Οσοι δηλαδή από τους θεατές παρέμειναν στο δεύτερο μέρος και δεν απεχώρησαν μετά το εμβόλιμο κομμάτι, του American Ballet Theatre.) Ολα τα ανωτέρω ενατάσσονταν στον «Πολιτισμό των πολιτισμών», τη δράση του οποίου καλά θα ήταν να μην λησμονήσουμε έτσι εύκολα.
Συμπέρασμα: Ανάμεσα στα διεθνή και τα εγχώρια σκουπίδια είναι λογικό να προτιμάμε τα δικά μας. Εκτός κι αν κάποιος μας εμπνεύσει να περιφρονούμε τα σκουπίδια. Συλλήβδην («Το Γυάλινο Μάτι», εκδ. Α. Φιλιππότη, σελ. 43).
ΥΓ.: Μην είσαι και τόσο υποχόντρια εξ αιδοίων μην κρίνεις τα αλλότρια.
Αννα Φωκά, Musical, ζωγραφική 2007: Διαφάνειες και συμπάγειες σε μιαν οπτική αφήγηση που δεν διστάζει να αποθεώσει το μη απεικονιζόμενο.7 - 13/01/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου