Water possible

(Μετά τον Αγιασμό των Υδάτων)

Σαν νερό κυλάει ο χρόνος κι είναι αδύνατον, όσο κι αν ήθελες, να τον πιεις στο ποτήρι. Σαν αφέψημα. Σε μια κρήνη κάπου στην Ελλάδα υπάρχει η επιγραφή: Το ΥΔΩΡ ΠΟΣΙΜΟΝ· και δίπλα η παντοδύναμη μετάφραση Water possible. Πρόκειται για έναν αυθόρμητο, λαϊκό σουρεαλισμό που θα εύφραινε τόσο τον Νίκο Εγγονόπουλο όσο και τον μαθητή του εν ουρανοίς, Μέντη Μποσταντζόγλου, μια και τα μποστάνια τους στα σύννεφα μόνο από τέτοια ύδατα (εμ)ποτίζονται. Εφ όσον τ' αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστίν παρά τοις ποιηταίς. Είτε των λέξεων, είτε των χρωμάτων, είτε των ήχων. Που σε τελική ανάλυση είναι ένα και το αυτό. (Εκτός κι αν δεν είναι μουσικός ο Παπαδιαμάντης, που συνωμοτεί με χίλιους μινυρισμούς και ισοκρατήματα, δεν είναι ποιητής ο Παπαλουκάς, ο στοχαστής της θάλασσας, και δεν είναι ζωγράφος ο Γ. Σισιλιάνος, που χρωμάτισε με βιολοντσέλα το γράμμα του Οδυσσέα προς τη Ναυσικά, πριν από δέκα ακριβώς χρόνια, παρακαλώ).

Ξέρετε τι είναι το Piandemonium; Είναι ένα σύνολο από 6 πιάνα που, συχνά, τα παίζουν τέσσερα χέρια, το καθένα. Τουτέστιν 24 χέρια ή 12 πιανίστες ή ένας παντοδύναμος ήχος που φέρεται επί, πολλών, πτερύγων αύρας πρωτοποριακής, ένα φτεράκι της οποίας ανήκει στον κοιμηθέντα Γ. Α. Παπαϊωάννου. Σας τα γράφω όλα αυτά επειδή ποτέ δεν πρόκειται να συγκινήσουν τα τηλε-θηρία των πολιτιστικών προγραμμάτων της ΕΡΤ ή του Mega, όχι γιατί δεν θέλουν -αυτοί οι καημένοι, οι ταλαίπωροι άνθρωποι όλα τα θέλουν- αλλά γιατί δεν ξέρουν. Και, αν μπορώ να προφητέψω επαρκώς και να κάνω χρήση του κληρονομικού μου χαρίσματος, μέρες που 'ναι, δεν θα μάθουν ποτέ. Αυτή ας είναι η εκδίκησή μας στην παντοδύναμη, νομίζουν, εξουσία τους (Authority impossible).

Και βέβαια η δήλωση της χρονιάς που πέρασε ανήκει σ' εκείνον που ονειρεύτηκε τον πολιτισμό των πολιτισμών και την ποίηση των ποιήσεων (από το «Οίηση των οιήσεων»). Και που τον αποθέωσαν ποικίλες νερουλίτες προτού εκπέσουν στην ανάγκη των Ζαχόπουλων (όπως θαυμάσαμε επαναληπτικά στον μαγικό καθρέφτη-εκράν που όλα τα μαρτυράει):

Ως μελλοντικός ηγέτης της παράταξης συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους. (Το κείμενο διαβάζεται και με ιαμβικό τρόπο). Εμείς, πάλι, τας αγίας ημέρας συνθέσαμε, αργοί όντες, «Νανούρισμα πλειστοκαίνου Εποχής»:

Κι η μαμά Δεινοσαυρίνα /τον μικρό δεινόσαυρό της/με λατρεία τον κοιτάζει /και τον λέει «θησαυρό» της...

Ασχετο: Ο βαθύς εναγκαλισμός, δίκην τανγκό, παλαιοπασόκων και νέας διακυβέρνησης στον χώρο του πολιτισμού είναι άκρως συγκινητικός. Αφού είναι ο μόνος, βρε αδερφέ, που μοχθεί για τη συνέχεια του κράτους (των ημετέρων). Αυτήν την ομερτά ουδείς τολμάει να ταρακουνήσει. Πάντως εμείς σεβόμαστε βαθύτατα την τόλμη αλλά και την απελπισία των αυτοχείρων και βέβαια σιχαινόμαστε εκ βάθους καρδίας και διανοίας τους κανίβαλους των ΜΜΕ και τα εδέσματα που παραθέτουν στο φιλέορτο, παμφάγο, πλην εις τον αιώνα αχόρταγο, κοινό τους.

Ας μένουν, λοιπόν, προσώρας οι εμβριθείς «αναλύσεις» και οι βαθυνούστατες «ερμηνείες» των γεγονότων και των εξελίξεων. Θύτες ή θύματα, σ' έναν χορό αξεδιάλυτο, πλέουμε άπαντες χωρίς τρόπιδα. Κι είναι τουλάχιστον υποκρισία να τα φορτώσουμε όλα στους παρεπιδημούντες πολιτικούς υπηρεσίας. Εφόσον φιλοδοξίες τους έχουν καταστεί, από καιρό, τα όνειρά μας. Είθε πάντως το Υδωρ των Θεοφανίων, έστω κι αν δεν πρόλαβε να καθαγιάσει, τουλάχιστον, ας δροσίσει μέσα στο 2008 μερικές φρυγμένες, απ' τη φρίκη της ομοιομορφίας, ψυχές...

ΥΓ1. Πάντως ο κ. πρωθυπουργός δεν είναι και τόσο φυσιογνωμιστής. Ε;

ΥΓ2. Εγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες διαβεβαιώνουν ότι η 34χρονη είναι 35χρονη. Αλλοι πάλι επιμένουν πως η 35χρονη είναι, τελικά, 34χρονη. Πάντως με τη νέα χρονιά έγινε αναμφίβολα 36χρονη.

* Ο Μ. Στεφανίδης είναι ομότιμος πρόεδρος της Εταιρείας Μεταρρυθμίσεων που δεν πραγματοποιήθηκαν.

Barbara Kruger, Who do you think you are? (1998). Χωρίς σχόλια: Το Πανεπιστήμιο Αθηνών ετίμησε, πριν από καιρό, ως ώφειλε, τον Noam Chomsky για το γλωσσολογικό του έργο. Παράλληλα, το τμήμα του για τα ΜΜΕ ετίμησε τον Θανάση Λάλα. Φαντάζομαι το επόμενο δίδυμο θα είναι Κούντερα-Μάκης.